We hebben het allemaal meegemaakt: het onophoudelijk checken van onze telefoon, het woelen en draaien door een nacht alleen, het herhalen van interacties in ons hoofd, het piekeren over wat hij of zij denkt of voelt. We hebben allemaal, op een of ander moment, geweten wat het was om verteerd te worden door de gedachte aan iemand anders, en we hebben allemaal dat gekwelde verlangen naar de terugkeer van die persoon gevoeld, of het nu fysiek of emotioneel is.

Wanneer twee mensen verliefd worden, kan een golf van intense emoties (of het nu angst, angst of verlangen is) worden aangewakkerd door zowel de onzekerheid van de toekomst als de waarschuwingen uit het verleden. Het is normaal om een ​​verhoogde focus op de andere persoon te voelen of af en toe in beslag genomen te worden. Relaties zijn tenslotte een van de belangrijkste onderdelen van het leven. Voor veel mensen zullen deze gevoelens op en neer gaan en kunnen worden verlicht door consistente, liefdevolle interacties met hun partner. Maar voor anderen is het moeilijk om de rust in de storm te vinden, en ze merken dat ze obsessief gefocust zijn op hun relatie in een mate die destructief is voor hen en hun geestelijke gezondheid.

Het is belangrijk voor iedereen die op deze manieren lijdt om te overwegen: streef ik naar een gezonde, gelijkwaardige relatie die mijn leven verbetert of geef ik toe aan een verslaving zonder welke ik denk dat ik niet kan overleven. Om het antwoord te ontdekken, moeten ze kijken naar hoe ze hun relatie gebruiken en wat het voor hen zou betekenen om deze te verliezen.

Veel mensen gebruiken hun relatie om pijn te verdoven. Hiermee bedoel ik niet om de pijn van eenzaamheid te verzachten, maar om een ​​dieper niveau van pijn of angst te bedekken die ze niet durven aan te raken. Voor sommigen kan het voelen alsof hun relatie een leegte in hen vult of dat hun partner hen redt. Ze kunnen de relatie gebruiken om te bepalen wie ze zijn of om ze het gevoel te geven dat ze eindelijk in orde zijn.

Hoewel de vreugde van elke connectie is dat we ons opgetild voelen door de andere persoon en dat ze zoveel voor ons betekenen, kan een overdreven focus ernstige nadelen hebben. Een persoon kan zichzelf verliezen in de relatie of een situatie kiezen waarin wat hij denkt dat hij voelt liefde is, maar wat hij in werkelijkheid voelt is de wanhoop van emotionele honger. De preoccupatie kan zo intens worden dat andere aspecten van hun leven eronder lijden. Ze kunnen beginnen te geloven dat ze op de een of andere manier niet in staat zijn om te overleven zonder de andere persoon of beginnen ongezonde spanningen en verwachtingen op te leggen aan hun partner. Emoties zoals onzekerheid, jaloezie en angst kunnen opkomen en naar buiten komen op manieren die hun wanhoop vergroten en de andere persoon wegjagen.

Wat vaak de neiging heeft om in deze verslavende relatiedynamiek te gebeuren, is dat de ene persoon zoekt en achtervolgt, terwijl de ander steeds meer vermijdt en afstand neemt. Het gebrek aan genegenheid of aandacht van een verder weg gelegen partner dient alleen om die momenten te intensiveren waarop de persoon die genegenheid of aandacht krijgt, waardoor ze zich extra speciaal en geliefd voelen. Ze blijven daarom grijpen en najagen in de hoop dat gevoel weer te krijgen. Elizabeth Gilbert beschreef dit patroon perfect in Eet bid heb lief toen ze schreef:

Verslaving is het kenmerk van elk op verliefdheid gebaseerd liefdesverhaal. Het begint allemaal wanneer het object van je aanbidding je een bedwelmende, hallucinogene dosis schenkt van iets waarvan je nooit had durven toegeven dat je het wilde - een emotionele speedball, misschien, van donderende liefde en kolkende opwinding. Al snel begin je te verlangen naar die intense aandacht, met een hongerige obsessie van elke junkie. Wanneer het medicijn wordt onthouden, word je onmiddellijk ziek, gek en uitgeput (om nog maar te zwijgen van de verontwaardiging over de dealer die deze verslaving in de eerste plaats aanmoedigde, maar nu weigert om de goede dingen meer op te pimpen.

Het is niet alleen een bedwelmende high die iemand van zijn partner jaagt, maar een bevestiging van zijn eigen zelfgevoel. Ze hebben het gevoel dat ze alleen oké zijn als ze deze liefde van deze persoon krijgen, maar hun oorspronkelijke gevoel van niet oké te zijn, wordt ook bevestigd door de afwijzing van de partner. Zonder het te beseffen, worden ze aangetrokken door zowel de herbevestiging van hun negatieve zelfbeeld als een verlangen om het te 'repareren' door de liefde van de ander te winnen. Dit soort duwen en trekken vormt vaak de kern van veel aan-en-uit relaties. Er ontstaat een soort vastzitten waarbij de persoon niet alleen verslaafd is aan de relatie, maar ook aan de afwijzing. Ze hebben misschien zelfs onbewust een vermijdend persoon gekozen om dit patroon van zoeken en verlangen in stand te houden.

Op deze manier kan het gehechtheidspatroon van een persoon veelzeggend zijn met betrekking tot de vraag of ze gepreoccupeerd of verslaafd raken aan de relatie. Bijvoorbeeld, studies hebben aangetoond dat een angstig-ambivalente hechtingsstijl obsessieve liefde significant voorspelde. Wanneer iemand als kind een angstig hechtingspatroon ervoer, groeien ze vaak op met het gevoel dat ze zich aan een partner moeten vastklampen om in hun behoeften te kunnen voorzien. Ze voelen zich misschien onzeker of wanhopig ten opzichte van hun partner en blijven in relaties die niet gezond of bevredigend zijn, maar waarvan ze het gevoel hebben dat ze niet zonder kunnen.

Een van de redenen waarom mensen ertoe kunnen worden aangetrokken om in ongunstige situaties te blijven, is dat ze hebben gevormd wat mijn vader, psycholoog en auteur Robert Firestone, een 'fantasieband' noemde, een grotendeels onbewuste band met hun partner waarin ze het gevoel hebben dat ze niet compleet zonder de ander. Deze illusie van verbondenheid bevordert een gevoel van veiligheid of zekerheid dat het gevoel van behoefte aan de andere persoon verergert. Wanneer het paar echter een fantasieband heeft, heeft het de neiging om de vorm te verkiezen boven de inhoud van een relatie. Met andere woorden, er wordt meer waarde gehecht aan het zijn van een eenheid in een paar dan aan twee verliefde mensen.

Wanneer een persoon zich in een fantasieband bevindt, kunnen ze, in plaats van zich een uniek en autonoom individu te voelen die hun partner waardeert als een afzonderlijke persoon die hun leven verbetert, het gevoel krijgen dat hun partner een deel van hen is. Ze kunnen bepaalde verwachtingen en controlehandelingen gaan opleggen uit angst om dit gevoel van veiligheid te verliezen. Zelfs als de levenskracht van de relatie is afgestompt of verminderd door deze extreme behoefte aan verbinding, voelt het als een uitdaging om het te verbreken. De persoon is bereid delen van zichzelf en delen van de relatie op te geven die belangrijker zijn om een ​​muur om zichzelf en hun partner te bouwen waardoor ze zich veilig voelen. Ze hebben de illusie dat de ander hen kan redden of pijn kan besparen. Dit maakt het idee van een breuk of een andere waargenomen 'dreiging' uitvergroot.

In een verslavende relatie, met name een waarin een fantasieband is gevormd, kan de persoon het gevoel hebben dat hij constant geruststelling nodig heeft. Ze kunnen zich jaloers, onzeker, gepijnigd, reactief of wanhopig voelen. Ze kunnen de druk voelen om de hele tijd aan de relatie te 'werken' om ervoor te zorgen dat alles in orde is. Ze kunnen op eierschalen lopen om ervoor te zorgen dat ze niets doen om de boot te laten schommelen. Ze accepteren, rationaliseren en excuseren slechte behandeling, kilheid, afwijzing of gecontroleerd en gemanipuleerd worden. Er kan een dwang zijn om in de situatie te blijven, ongeacht hoe de relatie hen laat voelen.

Dit legt natuurlijk veel druk en druk op de mentale gezondheid van de persoon, de relatie en zijn partner. Vaak komt een relatie met deze dynamiek in het spel tot een pijnlijk einde, maar de persoon die het verlangen ervaart blijft lijden en kan hetzelfde patroon herhalen in een toekomstige relatie. De vooruitzichten zijn echter niet somber voor degenen die zich zorgen maken, omdat het echte werk dat gedaan moet worden niet aan hun partner of zelfs de relatie ligt, maar in zichzelf.

Elke twee mensen die verliefd worden, moeten op zichzelf in orde zijn om een ​​gezonde bevredigende relatie te vormen. Wanneer een persoon die dit patroon heeft gehad het gaat herkennen en de echte, diepere redenen onderzoekt waarom ze deze behoefte aan of afhankelijkheid van een andere persoon voelen om ze heel te maken, kunnen ze de manier waarop ze zich voelen ten opzichte van zichzelf en relaties ten goede veranderen. Ze kunnen beginnen door nieuwsgierig en open te zijn over waar hun onderliggende pijn echt over gaat. Waar komt het gevoel vandaan dat ze een ander nodig hebben om het goed te maken? Hoe kunnen ze beginnen te beseffen dat ze een heel persoon op zichzelf zijn? Hoe kunnen ze hun eigen vermogen vergroten om echte liefde te accepteren in plaats van situaties te zoeken die vertrouwde niveaus van wanhoop en afwijzing herhalen?

Door hun verhaal te onderzoeken en naar hun vroege gehechtheidspatronen te kijken, kan een persoon hun persoonlijke percepties en verwachtingen rond relaties begrijpen. Ze kunnen zelfcompassie ontwikkelen voor welke pijn dan ook die tot hun patronen heeft geleid, en ze kunnen die patronen gaan verschuiven om te genieten van sterkere relaties waarin ze meer veiligheid in zichzelf voelen.