De kwestie van broers en zussen is ingewikkeld. In het gezinsleven zijn ze onze eerste leeftijdsgenoten. Bijgevolg leren we veel van onze probleemoplossende vaardigheden en intieme sociale relaties van deze interacties en hoe onze ouders ze bemiddelen. Er zijn miljoenen conflicten per week: Johnny maakt Suzie's speelgoed kapot, Suzie noemt Johnny een naam, Johnny wil niet gaan, dus moet Suzie haar dansles missen enz. Wat we hopen te leren is dat we unieke individuen zijn met gevoelens en behoeften en moet rekening houden met anderen. Wanneer er conflicten zijn, moet elke partij hun emoties goed genoeg beheersen om zich uiteindelijk te verontschuldigen en te herstellen. Ontwikkelingsgericht kinderen moeten in staat zijn om hun gevoelens te benoemen en te kalmeren. Vervolgens moeten kinderen leren erkennen hoe hun gedrag de ander kwetst en enige moeite doen om te herstellen. Empathie en het ontwikkelen van probleemoplossende vaardigheden zijn essentiële componenten van het succesvol beheren van conflicten. Bij afwezigheid van deze vaardigheden lopen kinderen het risico om minder sociaal adaptieve reacties van vergelding en/of sadistisch slaan te gebruiken als reactie op hun onopgeloste pijn.

Onze kinderen leren verantwoordelijkheid te nemen voor hun gedrag en rekening te houden met anderen, levert waardevolle levensvaardigheden op. Dit is een proces in twee stappen: 1) Verantwoordelijkheid nemen voor het ene gedrag en hoe dit het andere beïnvloedt. Dit vereist zowel bewustzijn van de eigen gevoelens als die van een ander zonder excuses te maken of de schuld te geven. 2) Inspanningen leveren om te herstellen, op te lossen of goed te maken. In deze stap kan het kind verantwoordelijke schuldgevoelens en een constructieve oplossing ervaren. Een voorbeeld hiervan is wanneer Johnny zich bij Suzie moet verontschuldigen voor zijn gedrag en moet uiten dat zijn gevoelens/acties haar leed hebben veroorzaakt. Zo neemt hij verantwoordelijkheid voor zijn gedrag. Vervolgens moet Johnny zijn zus schadeloos stellen door Suzie's kapotte speeltje te vervangen van zijn toelage. Door deze twee stappen uit te voeren, heeft Suzie het gevoel dat er naar haar gevoelens is geluisterd en dat haar rechten worden erkend. Evenzo, wanneer Suzie Johnny iets aandoet, wordt hetzelfde soort reparatieproces herhaald en Johnny vindt dat zijn rechten zijn erkend en dat zijn gevoelens zijn gehoord. Uiteindelijk verankert herhaling van dit proces de kwaliteiten van verantwoordelijkheid en overweging in hoe het kind in de toekomst met conflicten in relaties omgaat.

Helaas zijn er omstandigheden waarin dit proces niet werkt en resulteert in vergelding en/of sadistisch slaan. Soms komen de uitdagingen voort uit de manier waarop een ouder in zijn kindertijd leerde over relaties tussen broers en zussen. Een dergelijke uitdaging kan ontstaan ​​doordat een ouder een sterk empathisch antwoord heeft op een bepaald kind vanwege de geboortevolgorde. Als een ouder bijvoorbeeld de baby in het gezin was en zich altijd ontoereikend of vernederd voelde, begrijpen ze misschien niet waarom, wanneer Suzie erop staat om met Johnny mee te gaan, Johnny boos zou kunnen zijn en later wraak zou nemen. Evenzo, als de ouder als oudste kind het gevoel heeft dat het jongere kind alle pauzes krijgt, ziet de ouder misschien niet de pijn die Suzie voelt door Johnny's haatdragende opmerkingen die Suzie ertoe brengen het heft in eigen handen te nemen terwijl ze haar broer slaat om hem binnen te krijgen probleem. Ten slotte worden sommige ouders overweldigd door de sterke gevoelens van hun kinderen en reageren ze door beide kinderen naar hun kamers te sturen. Zonder een goede routekaart over hoe om te gaan met conflicten tussen broers en zussen, kunnen kinderen het heft in eigen handen nemen met minder constructieve resultaten.

Een andere factor die het sadistische en vergeldingsgedrag tussen broers en zussen kan voeden, is wanneer een van de broers en zussen erg impulsief, veeleisend en intens en/of provocerend is. Als een van de kinderen, Johnny of Suzie, moeite heeft om met hun gevoelens om te gaan en te kalmeren, wordt conflicthantering aanzienlijk belemmerd. Evenzo, als Suzie of Johnny niet begrijpen dat de andere persoon rechten en gevoelens heeft, wordt reparatie ook uitgedaagd. Ten slotte, als een ouder het perspectief heeft dat het kwetsende gedrag 'verdiend' was (dat wil zeggen: Suzie verdiende het om haar speelgoed kapot te maken omdat ze haar broer 'irriteerde' of Johnny verdiende een naam te worden genoemd omdat hij vloekte), zijn de ouders per ongeluk leren dat vergelding en sadistisch plezier goedgekeurde manieren zijn om met anderen om te gaan die onze gevoelens kwetsen of onze rechten schenden. Het is duidelijk dat in dit soort situaties het belangrijk is dat de ouder het provocerende gedrag van Suzie of Johnny aanspreekt, zodat de broers en zussen het heft niet in eigen handen nemen.

De omvang van dit probleem is niet klein. Met de exponentiële toename van de incidentie van autistische spectrumstoornis, hebben we veel kinderen die moeite hebben om hun emoties te reguleren, de impact van hun gedrag op anderen te zien en de gevoelens en rechten van anderen te erkennen. Evenzo kunnen kinderen met ADHD erg impulsief zijn, moeite hebben met het beheersen van hun emotionele reactiviteit en moeite hebben met het zien van de oorzaak en gevolg-relatie tussen hun reacties en de gevolgen. Andere diagnoses zoals bipolaire stoornis, reactieve gehechtheidsstoornis en angststoornis, om er maar een paar te noemen, zijn klinische aandoeningen die ook worden geassocieerd met moeilijk gedrag. Als een kind een klinische aandoening heeft, is de vraag van ouders om de relatie tussen broers en zussen te beheren veel groter.

Het opvoeden van kinderen die worstelen met een klinische aandoening vereist aanvullende opvoedingsvaardigheden. Ten eerste is het belangrijk dat de ouders een duidelijk beeld hebben van het vermogen van hun kinderen om hun impulsiviteit en/of emotionele reactiviteit te beheersen. Bovendien kan het begrijpen van de triggers van het kind helpen bij het minimaliseren van de factoren die storend gedrag veroorzaken. Als Suzie, die ADHD heeft, bijvoorbeeld om 14.00 uur geïrriteerd raakt en haar broer begint uit te schelden voor zelfs de geringste overtreding omdat de lunch om 11.30 uur was, kan het hebben van een snack in de auto dit gedrag tot een minimum beperken. Een andere trigger voor sommige kinderen is het omgaan met ambigue reacties. Als je niet zeker weet hoe je je voelt over het reageren op Suzie's verzoek om sushi voor het avondeten, kan het misschien nu en niet later zeggen een trigger zijn. Het is ook belangrijk om situaties die tot impulsief gedrag uitlokken tot een minimum te beperken (dwz: uw kind meenemen dat alles wil kopen wat het ziet). Bovendien kan enig respect voor de gevoeligheden van Suzie of Johnny gepast zijn. Als Johnny, die in het autistisch spectrum zit, bijvoorbeeld van streek raakt door harde geluiden en Jane weet dit, kan ze ervoor kiezen om haar luide speeltje in haar kamer te houden of ermee te spelen als Johnny er niet is. Evenzo, als Johnny zijn eetlust verliest als zijn Jane beestjes of verwondingen aan de eettafel begint te beschrijven, kan de verwachting worden gewekt dat deze onderwerpen tijdens de maaltijd niet acceptabel zijn. Daarom kan het zeer nuttig zijn om een ​​duidelijk beeld te hebben van de triggers voor uw kind om de frequentie en/of intensiteit van hun reactiviteit te verminderen, waardoor een vrediger en attenter huis voor alle kinderen ontstaat.

Hoewel enige accommodatie nodig en passend is, mogen de behoeften van één kind niet de 'staart die met de hond kwispelt' zijn. Suzie en Johnny mogen Dick en Jane niet zodanig beïnvloeden dat ze zich niet veilig en ontspannen voelen in hun eigen huis. Dus, naast het minimaliseren van onnodige triggers, is het belangrijk dat Johnny of Suzie leren omgaan met de eisen die verband houden met het gezinsleven, zoals 's ochtends op tijd opstaan ​​voor school, douchen, huiswerk maken, aan tafel blijven enz. Deze verwachtingen moeten qua ontwikkeling redelijk zijn en worden geïmplementeerd op een manier die niet te hard of snel is om weerstand en reactiviteit te minimaliseren. Als de eisen worden uitgevoerd zonder dergelijke overwegingen, loopt Johnny of Suzie het risico een bliksemafleider te zijn voor alle problemen in het gezin. Hoewel het waarschijnlijk is dat er emotionele problemen ontstaan ​​die samenhangen met het realiseren van deze verwachtingen, is het nuttig om het (de) andere kind(eren) Dick en/of Jane te laten weten dat u als ouder ermee omgaat. Tijdens dit proces hebben alle broers en zussen empathie nodig en om gerustgesteld te worden heb jij als ouder de touwtjes in handen. Suzie of Johnny moeten weten dat je hun verdriet begrijpt, maar toch verwachten dat ze gehoorzamen. Dit laat de Dick en/of Jane zien dat ze erop kunnen vertrouwen dat je empathisch bent en erop kunt vertrouwen dat je het gedrag onder controle hebt.

Bij het opvoeden van het uitdagende gedrag van Suzie en/of Johnny, moet er een tijd worden gemaakt om de Dick en/of Jane te debriefen. Op deze momenten is het belangrijk om empathisch te zijn voor Dick en/of Jane en hen te laten weten dat je begrijpt hoe eng het is als Suzie en/of Johnny zeggen 'ik haat je', 'je dom' of andere vijandige uitspraken doen. Dick en Jane kunnen veel gevoelens hebben, zoals wrok, frustratie en schaamte dat hun familie deze worstelingen heeft. Door hen te laten weten dat het jouw taak als ouder is om ze veilig te houden en om Johnny of Suzie te helpen hun gevoelens te leren beheersen, wordt de broer of zus ontlast van het gevoel dat ze alleen zijn en hun toevlucht moeten nemen tot vergelding en/of hun irritante broer of zus op sadistische wijze provoceren.

Uiteindelijk is het onze taak als ouders om onze kinderen te leren verantwoordelijkheid te nemen voor hun gedrag en rekening te houden met anderen bij het omgaan met conflicten   Deze vaardigheden worden thuis gemodelleerd met de manier waarop conflicten tussen broers en zussen worden bemiddeld. De unieke geschiedenis van de ouders en de reactiviteit van het (de) kind(eren) zijn belangrijke variabelen in hoe dit proces zich in elk gezin ontvouwt. Soms gaan de uitdagingen onze ervaring te boven en vereisen ze therapeutische hulp om te leren navigeren. Uiteindelijk vermindert een ouderschap dat zich richt op het minimaliseren van onnodige triggers, rekening houdt met individuele verschillen tussen broers en zussen en duidelijke verwachtingen heeft van herstel, het risico dat broers en zussen het heft in eigen handen nemen en sadistische en vergeldingsmethoden gebruikt om met hun gekwetste gevoelens in het gezin om te gaan en in hun toekomst.