Op een mooie middag niet lang geleden dreven donzige wolken langs een heldere hemel. Woestijnzand nam de boterachtige glans van de zon op. En in de open lucht tussen die roodborstje-blauwe hemel en gouden aarde, klampte ik me vast aan een kleine richel van rots, niet zeker hoe ik verder moest.

Mijn partner - wiens taak het was om me op te vangen als ik viel, en die veel meer ervaring had met rotsklimmen dan ik - had me gecoacht terwijl ik opsteeg, tips gegeven over techniek: probeer hier een ander houvast, een ander soort grip daar . Nu: niets dan stilte. Ik keek op hem neer.

Maar hij haalde alleen zijn schouders op. 'Ja,' zei hij. 'Je moet gewoon dat deel opstaan.'

Ik had dit eerder gehoord en wist wat het betekende. Meestal een beetje pikanter in aflevering (bijv. 'Get your a** up that sh*t!'), het bevel om een ​​bepaald stuk rock 'op te staan' brengt eigenlijk een behoorlijk complexe en krachtige boodschap over. De volledige betekenis ervan gaat ongeveer als: 'Ja. We erkennen dat u bij een complex en moeilijk deel van een verticale eenrichtingsroute bent aangekomen. Het spul is daar waarschijnlijk nogal gevaarlijk. We weten niet hoe het je in hemelsnaam gaat lukken om door te gaan met klimmen, maar dat zal je waarschijnlijk wel doen, zolang je stopt a) bang te zijn, want angst is zwaar; en b) proberen te bedenken hoe je het gaat doen. Je weet niet hoe je wilt. Kennis is hier beperkend. Duw voorbij wat je denkt te weten, en in godsnaam, sta op met die shit.'

Dankzij dat advies ben ik er toch in geslaagd om de betreffende rots te beklimmen. Er is veel comfort in een ruimte waar alle actie experiment is: geen gegevenheden, geen vaste limieten. De diepte van rust daar is vreemd opwindend - en onverwacht duurzaam. Ik speel nu met de overtuiging dat 'gewoon opstaan' meer is dan een adrenalinestoot, meer dan prestatiepsychologische zelfhulp. Ik denk dat het misschien is hoe te leven.

Tijdens een yoga docentenopleiding enkele jaren geleden leerde ik een manier van denken over actie gebaseerd op een boeddhistisch concept genaamd bhavana , wat een manier is om spirituele cultivatie te beoefenen. Bhavana verschilt van een resolutie of intentie doordat het wilskracht inhoudt en overgave. De elementen die nodig zijn om een ​​bhavana in te stellen zijn:

1. Het formuleren van een positieve uitdrukking van wat gewenst is, niet alleen de afwezigheid van een negatief (bijvoorbeeld 'soepel klimmen route Y' versus 'niet vallen op route Y').

2. Visualiseren en focussen op een specifiek, concreet resultaat. Beeld (en hoor, voel en proef) het zo gedetailleerd mogelijk. U keert na verloop van tijd terug naar deze afbeelding.

3. Volledig loslaten van de uitkomst, jouw rol daarin, en vooral het proces dat eraan voorafgaat.

De derde stap lijkt misschien tegenstrijdig, en het is absoluut de moeilijkste. Maar loslaten, of overgeven, de uitkomst is om een ​​paar redenen belangrijk.

Ten eerste kan de menselijke wil alleen niet door ruimte en tijd reiken om alles in overeenstemming met een intentie te coördineren. Als het kon, hadden we dat allemaal al gedaan. Ten tweede kunnen we onmogelijk precies in kaart brengen hoe we zullen komen waar we heen willen - sterker nog, we komen vaak op de beste plaatsen via de meest onverwachte paden! Denken dat we precies moeten weten wanneer en hoe we iets zullen ervaren of bereiken, sluit ons af voor de mogelijkheid van andere, betere kansen en middelen. Een ruimdenkende, openhartige intentie die overgave omvat, werkt met het onbekende om de realiteit te creëren. Het opent een ruimte van mogelijkheden die niet alleen uw doelen verwelkomt, maar ook alle onverwachte positieve dingen die op uw pad kunnen komen.

Analytisch begrip kan enorm nuttig en levensverbeterend zijn, maar het is slechts één ervaringsinstrument in een zeer grote gereedschapskist. Niet weten is niet alleen een toestand die moet worden doorstaan; het is een staat van mogelijkheden en, als we dat willen, een staat van macht. Het accepteren van niet-weten als een kans kan ons creatieve vrijheid geven om verder te gaan dan wat we denken te weten over onszelf, en ons bevrijden om iets meer te weten te komen over wie we werkelijk zijn.

Elizabeth Wyattwoont in Joshua Tree, Californië, waar ze van rotsklimmen houdt als spannende uitbreiding van haar yogabeoefening. Ze biedt lessen en workshops aan in Zuid-Californië (http://lilasomatics.com/), en ze blogt op http://elizabeth-wyatt.com/ .