Ben ik zorgzaam of nalatig?

Als ouders kan het een uitdaging zijn om de grens te vinden tussen voor onze kinderen zorgen en te veel voor hen doen. Het kan even lastig zijn om te weten wanneer het aanmoedigen van hen om iets alleen te doen de grens heeft overschreden om hen niet te ondersteunen wanneer ze ons nodig hebben. De meeste ouders besteden veel tijd aan het proberen een soort evenwicht te vinden. We laten veel interacties met onze kinderen achter met de vraag: 'Ben ik zorgzaam of verwaarloosbaar? Doe ik te weinig of te veel?'

Ik zeg vaak dat ouders een geweldig platform zijn van waaruit onze kinderen op ontdekkingstocht kunnen gaan. Door een veilige basis te bieden, kunnen onze kinderen de wereld in gaan met een gevoel van innerlijke veiligheid. Dit begint vrijwel op het moment dat onze kinderen kunnen kruipen of hun eerste wiebelige stappen van ons af kunnen zetten. Het is onze taak om deze verkenning mogelijk te maken. De truc is dat zodra ze zich angstig, angstig of onzeker voelen, ze weten dat ze bij ons terug kunnen komen voor troost.

Naarmate onze kinderen ouder worden en onafhankelijker worden, moeten ook wij overstappen naar andere rollen, hun onafhankelijkheid onderwijzen en ondersteunen, terwijl we een veilige basis blijven. Voor alle ouders van kinderen van alle leeftijden die worstelen met deze overgangen, zijn er enkele waardevolle principes die zowel u als uw kinderen kunnen helpen zich te ontwikkelen en te bloeien.

Overgaan naar verschillende rollen

Het eerste wat we kunnen doen is hen betrekken bij projecten en hen verantwoordelijkheid bieden. Ik las onlangs de autobiografie van acteur Will Smith waarin hij een verhaal deelde over zijn vader die hem en zijn broers vertelde dat ze de muren van de nieuwe winkel van het gezin gingen bouwen. In het begin voelden de kinderen zich overweldigd door deze suggestie. Hoe zouden we ooit een muur kunnen bouwen? We zijn net kinderen! Het zal een eeuwigheid duren. Maar nadat hij ze had geleerd hoe ze een steen moesten leggen, zei zijn vader dat ze zich geen zorgen hoefden te maken over de muur. Concentreer je gewoon op elke dag verschijnen en elke steen een voor een leggen. Uiteindelijk is de winkel gebouwd.

Dit idee om onze kinderen beheersbare verantwoordelijkheden te geven en hen aan te moedigen stappen te ondernemen in plaats van te verwachten dat ze enorme prestaties leveren, is een krachtige les om te bieden. De hersenen van onze kinderen bedraden in een ongelooflijk snel tempo, en het is gemakkelijk voor de wereld om zich overweldigend voor hen te voelen. Hoewel we geen enorme druk willen uitoefenen, ondermijnen we hun vertrouwen wanneer we hen de kans ontzeggen die met verantwoordelijkheid gepaard gaat.

In haar klassieke boek Bird by Bird: enkele instructies over schrijven en leven, Anne Lamott schreef:

Dertig jaar geleden probeerde mijn oudere broer, die toen tien jaar oud was, een rapport over vogels te schrijven dat hij drie maanden had om te schrijven. [Het] zou de volgende dag komen. We waren buiten in onze familiehut in Bolinas, en hij zat bijna in tranen aan de keukentafel, omringd door bindpapier en potloden en ongeopende boeken over vogels, verlamd door de enorme omvang van de taak die voor ons lag. Toen ging mijn vader naast hem zitten, legde zijn arm om de schouder van mijn broer en zei. 'Vogel voor vogel, makker. Beschouw het maar vogel voor vogel.'

Door onze kinderen te helpen zich te concentreren op kleine, maar belangrijke stappen (bijvoorbeeld studeren voor één test, in plaats van zich zorgen te maken over hun algehele klascijfer), stimuleren we focus en groei. We kunnen ze ook in ons leven opnemen, door ze te laten helpen op een manier die natuurlijk is en die de mensen om hen heen ten goede komt. Door ze deel te laten uitmaken van de dagelijkse taken die hun leven comfortabel maken, of het nu gaat om het dekken van de tafel, het planten van een tuin of het bouwen van een muur, laten we ze consequent genieten van en nadenken over wat ze hebben bereikt.

Een gevoel van voldoening is niet iets dat een ouder kan produceren. We moeten kansen bieden voor verantwoordelijkheid en vertrouwen hebben in ons kind. Dit heeft niets te maken met opbouw of lof, maar een basisgeloof in hun vermogen waarmee ze zelf verbinding kunnen maken door taken uit te voeren, steen voor steen of vogel voor vogel.

Onze kinderen zijn niet van ons

Het tweede dat we in gedachten moeten houden, is dat hoe dan ook, onze kinderen niet wij zijn. Wanneer we onze kinderen verantwoordelijkheid geven of ze op weg helpen om bepaalde doelen te bereiken, moeten we ons altijd afvragen van wie deze doelen zijn en wie ze dienen. Heel vaak projecteren we onze eigen wensen, behoeften en ervaringen op onze kinderen. We willen misschien een waslijst met dingen voor hen die we nooit hebben gehad, of we kunnen erop vertrouwen dat we dingen bereiken die we nooit zouden kunnen. Het klinkt misschien niet zo slecht om te willen dat ons kind het beter heeft dan wij, maar als we onze kinderen zien als duplicaten van onszelf,zijn, hoogstwaarschijnlijk, ze niet zien voor wie ze zijn.

Het risico van pogingen om ons kind zelf op te voeden in plaats van de persoon van ons kind op te voeden, is dat we misschien niet afgestemd zijn op hun unieke kwaliteiten en ambities. Wat wij als verzorgend of aanmoedigend gedrag beschouwen, ondersteunt mogelijk niet de natuurlijke sterke punten en verlangens van ons kind. Ze bijvoorbeeld een instrument laten bespelen, lijkt misschien iets waar ze ons op een dag dankbaar voor zullen zijn, maar we moeten ons afvragen: 'Gaat dit over het leren van een nuttige vaardigheid of over het feit dat wij de ouder moeten zijn van iemand die speelt een muziekinstrument?'

Om een ​​capabel en zelfverzekerd persoon op te voeden, moeten we wakker zijn voor de dingen die onze kinderen verlichten. Waar liggen hun natuurlijke vaardigheden en interesses? Welke daarvan zijn uniek voor hen en verschillen van de onze? Door open te staan ​​voor deze dingen, kunnen we ons verbinden met de delen van onze kinderen die verzorging en ondersteuning kunnen gebruiken. Nogmaals, dit moet niet worden verward met druk. Dit gaat over afgestemd zijn op onze kinderen, terwijl ze zichzelf verkennen en ontdekken.

Zodra een kind iets heeft geïdentificeerd dat zijn interesse of verbeeldingskracht aanspreekt, of het nu een sport, een kunstvorm of een vak op school is, kunnen we helpen een pad voor hen vrij te maken om het na te streven. We kunnen ze helpen het vol te houden door hun focus te verleggen naar die stapsgewijze doelen en hen te laten genieten van het proces.

Het opvoeden van een kind, terwijl het van volledig afhankelijk naar onafhankelijk gaat, brengt allerlei instincten en emoties met zich mee. Het vinden van een goede plek zonder overdruk, te veel prijzen of te veel doen voor ons kind vergt geduld en introspectie. Als ouders moeten we zelfcompassie beoefenen en de tijd nemen om de lessen die we willen dat ons kind voor zichzelf leert te scheiden van de lessen die voortkomen uit onze eigen gecompliceerde verwachtingen. Wanneer we het doel zien als ons kind dat zich gesteund voelt om zichzelf te zijn, terwijl het zijn eigen mededogen en verantwoordelijkheidsgevoel heeft, kunnen we een solide bron van steun zijn. We kunnen naast hen stappen blijven zetten, zowel bouwend als groeiend.