'Hoe is het met je?'

Deze bedrieglijk eenvoudige vraag kan meer beladen zijn dan de steller bedoelde. Persoonlijk zie ik het woord 'goed' instinctief uit mijn mond vliegen, bijna voordat de vraag zelfs maar in mijn hoofd opkomt. Dit antwoord komt me bekend voor. Het is meestal wat de vrager verwacht te horen, en het past in de maatschappelijke norm om te doen alsof alles 'oké' is, waardoor het gesprek beleefd kan worden voortgezet.

Zelfs op dagen dat het woord 'goed' dat uit mijn mond komt een flagrante leugen is, komt de gedachte om deze vraag eerlijk te beantwoorden zelden bij me op. Ik lieg liever dan dat ik in een gesprek zit over de ware toestand van mijn mentale welzijn.

Waar ben ik bang voor als ik deze vraag naar waarheid beantwoord? Waarom moeten we als samenleving de reputatie hooghouden dat we altijd 'oké' zijn? Wat zou er gebeuren als ik zou antwoorden met 'Ik ben beter geweest?' Of 'Vandaag/deze week/het leven in het algemeen is zwaar geweest?' Of 'Momenteel niet te warm?'

Stel je de mogelijkheid voor waar dit gesprek toe zou kunnen leiden.

Voor de meesten schudt de gedachte aan een gesprek als dit ons tot op het bot. De kwetsbaarheid om toe te geven dat het niet goed met ons gaat, laat alleen maar zien hoe het stigma van praten over geestelijke gezondheid zich heeft ingebed in de wortels van onze samenleving en zich heeft geworteld in onze meest elementaire dagelijkse interacties.

Bewust of niet, bij het beantwoorden van deze vraag nemen we ofwel deel aan het versterken van het stigma rond geestelijke gezondheid, ofwel werken we actief aan de bestrijding ervan. Het ligt er maar net aan hoe we antwoorden.

Volgens The National Alliance on Mental Health, een 2017 studie ontdekte dat bijna een op de vijf volwassenen in de Verenigde Staten met een psychische aandoening leeft. Deze statistiek heeft aan populariteit gewonnen als de ruggengraat van de huidige bewustzijnssituatie op het gebied van geestelijke gezondheid, maar het is moeilijk om de impact van dit aantal te begrijpen totdat we het ons voorstellen in termen van ons dagelijks leven.

Eén op de vijf mensen - het kan iemand in uw directe familie zijn, ongeveer 20 mensen uit een klassikale lezing van 100 personen, een handvol mensen op uw dagelijkse busreis, of ten minste één persoon in de rij bij uw favoriete coffeeshop tijdens een ochtendspits.

Bij het toepassen van deze statistiek op de tastbare levens die het vertegenwoordigt, kan het schokkend zijn om te visualiseren hoeveel mensen worstelen met een psychische aandoening. Dus waarom is er dan een stigma ontstaan ​​op een probleem waar bijna 20% van de Amerikaanse bevolking mee te maken heeft?

Als we de vraag 'hoe gaat het?' naar waarheid, de kans is groot dat we onszelf in een aantal diepere en meer emotioneel provocerende gesprekken zouden tegenkomen. Zodra we deze gesprekken vaker hebben, kunnen we stappen zetten om het stigma aan te pakken rond de problemen waar zovelen van ons in stilte mee worstelen.

Door eerlijker te zijn over onze huidige mentale toestand op een alledaags niveau, kunnen we de deuren openen naar meer informele, echte gesprekken over geestelijke gezondheid. De acceptatie van kwetsbaarheid door toe te geven dat we niet altijd 'oké' zijn, is de kracht die we nodig hebben om dit stigma te doorbreken.

We kunnen beginnen met het veranderen van de negatieve connotatie over geestesziekte en 'niet oké zijn' met één klein ding dat ons elke dag regelmatig overkomt: eerlijk antwoorden als iemand vraagt ​​hoe het met je gaat.

Ik suggereer niet dat we beginnen met onze persoonlijke problemen te lossen op de 19-jarige die onze boodschappen bij Trader Joe's inpakt - er zijn zeker situaties waarin 'goed' het enige juiste antwoord is. Maar het is belangrijk om te beseffen wanneer we het woord 'goed' gebruiken als een middel om een ​​kans om contact met iemand te maken te verdoezelen, en nog belangrijker, om te herkennen wanneer we dit woord gebruiken om te verbergen hoe we ons oprecht voelen.

Door meer openhartige gesprekken over geestelijke gezondheid kunnen we als samenleving meer verenigd worden en oprecht investeren in het welzijn van de mensen om ons heen, omdat je nooit weet wie de één op de vijf is.