De begindagen van een wonderbaarlijke nieuwe relatie zijn meestal gevuld met vrolijkheid en magie - en onvergelijkbare hoop. Extatisch en opgewonden, breien we toekomsten samen waarvan we zeker weten dat ze zich zullen ontvouwen. We sluiten de deur om te twijfelen en openen onze armen wijd voor liefde, kansen en het concept van voor altijd samen. En in die ruimte lost de tijd op, omdat we alles hebben wat we nodig hebben in de wereld.

Dus wanneer de sterkte van een band rafelt of een relatie op tragische wijze eindigt - dood, echtscheiding, ontrouw - schuifelen we vooruit in het donker, proberen we verloren tijd te heroveren, voelen we het gewicht van spijt en verpletterde kansen. Er zijn zoveel dingen die we nog niet samen hebben meegemaakt, denken we. Er blijven zoveel dingen onuitgesproken.

Ik had het idee dat mijn huwelijk gedoemd was te mislukken op het moment dat ik smeekte om marmeren werkbladen en in plaats daarvan eindigde met bruin graniet. Tegen die tijd waren we echter in het huwelijksbootje gestapt en was ik drie maanden zwanger van ons kind. Een architect van beroep, mijn man beweerde alles te weten, van de binnenstructuur van ons te verbouwen huis tot de innerlijke werking van mijn hart. Als een alfa-vrouw die niet gewend was toe te geven aan iemand anders als het ging om de beslissing van het leven, zowel groot als klein, werden de botsingen tussen ons zo groot dat ze uiteindelijk zo onherstelbaar werden als een afgehakte brug. Ik bleef verbitterd en verontwaardigd achter toen ik afzag van het proberen om het schip te sturen. Hij, een introvert, was verbijsterd en koud achtergelaten door de aangeboren verschillen in onze persoonlijkheden.Adverteren

Nadat de tijd de pijn, veroorzaakt door onze scheiding, gedeeltelijk had genezen, kwamen die dingen die ik onuitgesproken achterliet met zo'n urgentie aan de oppervlakte dat ik mijn pen nauwelijks kon neerleggen. Als jij ook door een echtscheiding of scheiding gaat, weet dan dat het nooit te laat is om te spreken vanaf de plek die hij of zij ooit heeft aangeraakt: je hart.

Je uitte je liefde op een manier die me tijd kostte om het te begrijpen.

Rustig en schijnbaar verwijderd, toonde mijn man aan dat liefde in stilte kan worden gegeven en aanbidding in stilte; het is de pure aanwezigheid die telt.

Ik heb de grootste levenslessen van jou geleerd.

Zonder de ongelooflijke invloed van mijn man op mij, zou ik nog steeds op zoek zijn naar iemand om me te redden. Hij leerde me dat ik het ben - en alleen ik - die mezelf kan redden.Adverteren

Liefde kent geen grenzen.

Geografisch, op papier en voor onze vrienden en familie zijn we misschien gescheiden. Maar ware liefde, ook al functioneert ze niet in de traditionele zin, blijft bestaan. Zulke genegenheid verdwijnt niet; het verschuift alleen.

Pluk de dag.

Door onze scheiding heb ik me gerealiseerd dat het elimineren van morgen uit je vocabulaire betekent dat je het leven ten volle leeft. Grijp wat je vandaag hebt en heb lief met al je kracht - want niets anders dan een kalender kan morgen garanderen.

Ik aanbad het kind in jou.

Zo gefocust op zijn carrière en zijn rol als vader, was mijn man niet geneigd om vaak los te laten. Maar toen hij dat deed, kwam zo'n levendigheid, humor en opgewektheid naar voren. Hij was misschien beschaamd toen deze kant naar buiten kwam, maar ik genoot van elke minuut.Adverteren

Er was zo'n gratie in je kleine gebaren.

Van het maken van koffie in de ochtend tot ervoor zorgen dat ik genoeg boeken naast mijn bed had als hij ziek was, mijn man deed een aantal kleine dingen om me op te vrolijken, me te troosten en zijn liefde voor me te tonen. Sommige van zijn vriendelijkheden werden niet erkend, en toch bleven ze nooit onopgemerkt.

Je bent nog steeds zo aantrekkelijk als de dag dat ik je ontmoette.

De tijd kan ons verrukken, de tijd kan ons veranderen. Maar de schoonheid die we zien in onze voormalige partners - die essentie; dat licht vervaagt nooit.

Je kent me beter dan wie dan ook.

Er zijn weinig grotere troost dan te weten dat je liefde - of hij of zij nu deel uitmaakt van je verleden of in je aanwezigheid blijft - je door en door kent en aanbidt. Mijn man kende mijn geheimen, mijn passies, mijn stokpaardjes, mijn stemmingen. En er schuilt een enorme schoonheid in het besef dat er soms geen uitleg nodig is. Je bent wie je bent, leek hij soms in stilte te zeggen, en dat is meer dan genoeg.Adverteren

Ik had je vaker moeten complimenteren.

Een atleet, een woordkunstenaar, een ontwerper, een fantastische vader, mijn man bezit talloze gaven die ik vaker had moeten prijzen. Als ik terug in de tijd was gegaan, zou ik vaker hebben gewezen op de talenten van hem die ik zo diep bewonderde.

Ik had je manier van argumenteren moeten respecteren.

Terwijl ik raasde, maakte hij zich los - een wegtrekken die me kwader en meer gefrustreerd maakte. Ik kan niet veranderen wie ik ben, maar als ik verder ga, kan ik mijn woede temperen - en begrijp dat we allemaal op een andere manier met geschillen omgaan.

Ik zal onze herinneringen samen koesteren voor het leven.

De eerste keer dat ik hem zag. Kerstochtend met onze dochter. Schaatsen op Lake Tahoe. Dineren in vijfsterrenrestaurants over de hele wereld. Botsende heupen in de keuken terwijl we kookten. Lachen bij een goede film, lepeltjes in bed, onze glazen toasten. Op al deze, en meer, zal ik terugkijken met een bitterzoete mix van vreugde en nostalgie, die ik altijd dicht bij mijn hart zal houden.Adverteren

Mijn excuses.

Toen we jong waren, dacht ik dat mijn man en ik onverwoestbaar waren. Ondanks onze meningsverschillen over talloze onderwerpen. Mijn excuses voor de fouten die ik heb gemaakt, de woorden die ik niet ongedaan kan maken, de pijn die ik heb veroorzaakt. Ik wil hem zeggen dat ik weiger een nederlaag toe te geven, maar ik accepteer wel dat onze tijd samen voorbij is; dat ik hem altijd vanaf de zijlijn zal toejuichen. En vanaf daar zeg ik: bedankt. Je was mijn geschenk, mijn partner, mijn beste vriend, mijn afscheid.