Mijn hele leven lang ben ik depressief geweest. Daarom voelt depressie diep verweven met mijn identiteit. Het grootste deel van die tijd schaamde ik me om depressief te zijn en daarom schaamde ik me voor wie ik was. Dit is de tragische aard van het stigma rond psychische aandoeningen. Vanwege het stigma dacht ik dat ik alleen was en dat ik mijn symptomen voor mezelf moest houden ten behoeve van anderen.

Ik kan alleen spreken over mijn gevoelens en ervaringen van depressie, maar het voelt belangrijk om enkele van de realiteiten van psychische aandoeningen waarmee ik werd geconfronteerd te normaliseren. Ik denk dat het me enorm geholpen zou hebben om deze componenten van depressie eerder in mijn diagnose te begrijpen. Ik ben klinisch geen expert, maar ik heb 10 jaar geleefd met en genavigeerd met deze diagnose. Als zodanig heb ik een aantal dingen verzameld waarvan ik wou dat iemand me dat had verteld toen ik voor het eerst depressief werd.

• Het is eng om een ​​gevoel van verbondenheid met je dromen te verliezen.
• Er is een doffe, pijnlijke gevoelloosheid die ontstaat als je naar iets moois kijkt en je onverschillig voelt.
• Zelfs als ik opwinding ervaar over de vooruitgang en successen van de mensen om me heen, is het echt pijnlijk om de wereld door te zien gaan als ik het gevoel heb dat ik het niet kan.
• Soms zijn mijn gedachten verkeerd.
• Mijn gevoelens zijn nooit verkeerd, maar ze kunnen een bijproduct zijn van vervormd denken.
• Het omgaan met psychische aandoeningen is nooit lineair en het kan echt verwoestend aanvoelen als de valleien aankomen.
• Soms voel ik me ondraaglijk bang.
• De genetische component van mijn aandoening zal me kwetsbaarder maken voor depressieve episodes als gevolg van externe triggers.
• Mijn depressie zal verschillende maskers dragen, verschillende symptomen vertonen en ik zal de aanwezigheid ervan niet altijd kunnen detecteren aan de hand van dezelfde criteria.
• Het omgaan met psychische aandoeningen is vermoeiend.
• Ik ben vaak mijn grootste obstakel.
• Depressie en trauma gaan vaak gepaard met somatische uitingen van deze ervaringen.
• Ik zal vaak gevraagd worden om voor het leven te kiezen terwijl ik dat echt niet wil.
• Psychiatrische voorzieningen in ziekenhuizen kunnen heel eng zijn.
• Mensen zullen voel me soms gefrustreerd door mijn symptomen, vooral die van chronische aard.
• Sommige mensen zullen vanwege mijn ziekte geen relatie met mij kunnen onderhouden, romantisch of anderszins.
• Ik zal mijn leven anders moeten leven dan ik zou willen.
• Ik zal vaak worden geconfronteerd met twijfel als het gaat om de geldigheid van mijn verklaringen.
• Soms heb ik gewoon een dag.
• Niet elke depressie is hetzelfde. Probeer je niet ontmoedigd te voelen wanneer methoden die nuttig zijn voor anderen niet voor jou zijn.
• Wakker worden en overleven kan een ongelooflijke prestatie zijn.
• Mensen wiens bedoelingen zijn om u te helpen, doen dit misschien niet echt. Het is oké om die mensen te laten gaan.
• De arrogantie van een medische of psychiatrische arts kan gevaarlijk zijn.
• Niemand gaat me 'repareren'.
• Probeer je niet te druk te maken over het feit dat een belangrijke rol die ik in het leven zal spelen die van patiënt is.
• Het is echt moedig om te communiceren als ik de neiging heb om met onaangepast gedrag om te gaan.
• Een afwezigheid van gevoel, gevoelloosheid en onverschilligheid doet op een andere manier pijn.
• Schat gelach.
• Mijn onuitgesproken gevoelens zullen niet verdwijnen. Als ik verbale expressie elimineer, zal ik waarschijnlijk merken dat ik gedragsmatig ga communiceren.
• Normaliteit is een sociaal construct. Ik moet proberen me niet ontmoedigd te voelen dat mijn pad afwijkt van de norm.
• Mijn onaangepaste coping-mechanismen werden als een beschermende maatregel. Probeer compassie voor hen te hebben.
• Ik moet proberen, zelfs als mijn brein erop staat dat ik dat niet moet doen, om compassie voor mezelf te hebben.

Ik hoop dat door het delen van mijn ervaring, zelfs één persoon zich iets meer begrepen kan voelen. Leven met depressie is inherent moeilijk, maar ik geloof dat hoe meer we erover praten, hoe meer we het stigma loslaten, hoe draaglijker het wordt. Ik geloof dat we allemaal kunnen leren om onze depressie te bestrijden, maar het is een stuk makkelijker als we het samen doen.