Het droevige en vroegtijdige verlies van Whitney Houston is weer een veelbesproken dood die het misbruik van voorgeschreven medicijnen in twijfel trok. Tragische afleveringen als deze halen misschien het nieuws vanwege hun spraakmakende slachtoffers, maar ze vestigen ook onze aandacht op een groeiende epidemie in de Verenigde Staten. Een rapport uit 2011 van de Centers for Disease Control stelde dat 'Overdoses van voorgeschreven pijnstillers in de afgelopen 20 jaar meer dan verdrievoudigd zijn, wat leidde tot 14.800 sterfgevallen in de Verenigde Staten in 2008'. De CDC meldde verder dat er bijna een half miljoen bezoeken aan spoedeisende hulp zijn geweest voor misbruik of misbruik van voorgeschreven pijnstillers. Veel Amerikanen nemen bijna dagelijks vrij verkrijgbare pijnstillers zonder te beseffen dat deze medicijnen in verband zijn gebracht met onbedoelde overdoses en overlijden.

Deze statistieken wijzen op een extreem probleem in onze samenleving: onze afkeer van pijn ervaren of ons zelfs ongemakkelijk voelen. Drugsmisbruik op recept is hoog, omdat Amerikanen hun pijngrens op een historisch dieptepunt zetten. Het is duidelijk dat mensen met ernstige pijn op de juiste manier medicatie moeten krijgen en toegang moeten hebben tot alle benodigde recepten. Daarentegen doen mensen die middelen misbruiken of misbruiken om ongemak te voorkomen zichzelf pijn door de onderliggende oorzaken van hun pijn niet aan te pakken. Dit drugsgebruik is een symptoom van een groter psychologisch probleem. In onze onophoudelijke zoektocht naar verlichting zijn we een pijnmijdende cultuur geworden. Dit roept een serieuze vraag op. Waarom heeft onze samenleving onze waargenomen tolerantie verzwakt en zo wars geworden van het ervaren van gevoelens?
Een recente studie toonde aan dat drie op de tien vrouwen in de Verenigde Staten een slaapmiddel gebruiken. Deze opzwepende statistiek weerspiegelt onze neiging om de symptomen te behandelen in plaats van het probleem. In plaats van ons af te vragen hoe we onszelf in slaap kunnen krijgen, zouden we ons moeten afvragen 'waarom slapen we niet?' Waarom zijn we zo angstig dat we het gevoel hebben dat we onszelf in bewusteloosheid moeten verdoven?

Wanneer we proberen om pijn en angst onder te dompelen of te verlichten, negeren we hun berichten. Pijn, fysiek of mentaal, probeert ons iets belangrijks te vertellen. Wanneer we ons ongemak proberen te stillen, slagen we er niet in de oorzaak te identificeren en de onderliggende problemen aan te pakken die tot ons lijden leiden.

Het probleem met het proberen onze pijn en angst te onderdrukken is dat wanneer we daarin slagen, we afgesneden raken van het ervaren van emoties. Onze dieptepunten kunnen minder laag aanvoelen, maar onze hoogtepunten zullen ook minder hoog aanvoelen. Pijnstillers en slaapmiddelen kunnen ons ongemak tijdelijk verlichten, maar ze slagen er verder in om de geneugten die we van nature zouden ervaren teniet te doen. Wanneer we ons wenden tot medicijnen voor verlichting, verergeren we het probleem en brengen we onze lichamelijke gezondheid in gevaar.

In 2010 waren er bijvoorbeeld 131,2 miljoen voorschriften voor Vicodin geschreven, waardoor het dat jaar het meest voorgeschreven medicijn was. Vicodin is een zeer verslavende drug die vaak wordt gebruikt om pijn te verlichten. Naarmate mensen tolerantie voor dit medicijn ontwikkelen, verhogen ze de dosering om hetzelfde niveau van verlichting te krijgen, waardoor ze onbedoeld hun gezondheid in gevaar brengen. Drugsmisbruik is een symptoom van een groter psychologisch probleem.

Als we ons met dit patroon bezighouden, gaan we nooit met de onderliggende pijn om, waardoor een vicieuze cirkel ontstaat waaruit het steeds moeilijker wordt om eruit te komen. De verleiding om verlichting te krijgen, creëert een pad naar verslaving, waarvoor vaak meer en meer nodig is, naarmate de angst voor mogelijk ongemak toeneemt. Zelfs vrij verkrijgbare pijnstillers zijn gevaarlijk, omdat mensen ze in grote doses gebruiken, met langere tussenpozen, en ze preventief innemen wanneer ze anticiperen op pijn. Een vriend van mij slikte bijvoorbeeld medicijnen voordat hij ging sporten, omdat de oefening spierpijn zou kunnen veroorzaken. Hij deed dit zonder zich bewust te zijn van het schadelijke patroon dat dit zou kunnen veroorzaken.

Als individuen moeten we onder ogen zien waarvoor onze pijn ons probeert te waarschuwen en vervolgens omgaan met de fysieke of mentale gezondheidsproblemen die we ontdekken. In verband met psychische pijn,de enige oplossing om met pijnlijke gevoelens om te gaan, is ze te voelen. Dit wil niet zeggen dat mensen geen baat kunnen hebben bij psychotrope medicatie. Dit wil meer zeggen dat het misbruik of misbruik van drugs door bepaalde personen hen ervan weerhoudt om te gaan met gevoelens die hen uiteindelijk in staat zouden stellen zich beter te voelen.

Ieder van ons zou moeten proberen sterk genoeg te zijn om onze diepgewortelde pijn te voelen en deze naar boven te laten komen. We verwachten vaak dat we ons slechter zullen voelen, dat we overweldigd zullen worden door de emoties, maar meestal voelen we ons beter. Het kost veel energie om gevoelens te onderdrukken. In contact komen met onze gevoelens maakt ons eigenlijk meer gecentreerd in onszelf. We hebben allemaal die momenten gehad waarop de stress, angst en hartzeer te veel werden, en we instorten en onszelf toestaan ​​​​te huilen. Tot onze verbazing en opluchting voelen we ons na het loslaten van emoties vaak meer ontspannen, kalm en verjongd.

Effectief omgaan met pijn houdt in dat we ontdekken wat de pijn veroorzaakt, zodat we de onderliggende problemen kunnen aanpakken. Onze pijnlijke gevoelens onder ogen zien, betekent vaak dat we een innerlijke reis beginnen om te begrijpen waar die gevoelens vandaan komen. Ieder van ons zou moeten vragen waarom we pijn hebben en dat aanpakken. Dit lijkt misschien makkelijker gezegd dan gedaan, maar het leren van de manieren waarop we gekwetst zijn, kan ons helpen te onderscheiden van manieren waarop we onszelf momenteel pijn doen. Het is vaak nodig om met oude pijn uit het verleden te worstelen om volledig en vredig in het heden te kunnen leven.

Onszelf echt leren kennen is een belangrijke reis voor elk individu. Hoe meer we begrijpen wat onze ellende uit ons verleden drijft, hoe sterker we worden om de toekomst onder ogen te zien. Wanneer we oude gevoelens van schaamte en pijn naar boven halen, kunnen we leren onze veerkracht op te bouwen en problemen te overwinnen. Terwijl we onze drempel ontwikkelen om het verdriet in ons leven te voelen, openen we een ruimte om de vreugden in het leven te voelen. Bovendien kunnen we beginnen met het aanpakken van obstakels en keuzes maken die meer voldoening schenken en in ons eigen werkelijke belang zijn.

Een vrouw die aan slapeloosheid leed, kende uit de eerste hand de negatieve bijwerkingen van voorgeschreven medicijnen. Na een levenslange strijd tegen haar slaapstoornis, besloot ze op 60-jarige leeftijd het zonder hulp van slaapmiddelen aan te pakken. Een diep niveau van angst begon naar boven te komen. In plaats van de angst te verdoven met pijnstillers of afleiding waardoor ze ofwel een groot deel van de volgende dag in een sombere toestand verkeerde of klaarwakker lag tot de zon opkwam, besloot ze te kijken waar haar geest heen ging. In het begin vlogen de gedachten door elkaar, dus begon ze ze op te schrijven.

Terwijl ze schreef, werden haar notitieboekjes gevuld met haar grootste angsten, zorgen en zelfkritische gedachten die ze had geprobeerd te begraven, maar die haar 's avonds laat, en vaak, een groot deel van haar dagen ervan weerhielden om tot rust te komen. Terwijl ze deze angsten opschreef en erkende, begon ze ermee om te gaan op een bewust en 'voelend' niveau. Het verlichten van haar angst voor de angst op zich hielp deze vrouw om haar slaapstoornis onder controle te krijgen. Door toewijding en moed was ze in staat een probleem te overwinnen dat haar decennia lang had geplaagd.

Dit wil niet zeggen dat zorgvuldig gebruikte en professioneel gecontroleerde medicijnen geen waarde hebben. Het is gewoon om mijn bezorgdheid te uiten over onze aantrekkingskracht op een samenleving waarin gevoelens worden gemeden, niet getolereerd of onmiddellijk worden bestempeld als een kwestie van medisch belang. Een gevoel-avers cultuur zal ons uiteindelijk ontmenselijken. Empathie is een essentieel onderdeel van ons menselijk erfgoed, en hoe meer we ons verwijderen van gevoel, hoe meer we ons verwijderen van liefde, nabijheid, vitaliteit en vervulling.