Als ouders kunnen we gerust stellen dat ons belangrijkste doel is om onze kinderen zich veilig en geliefd te laten voelen. Er is echter veel grijs gebied en onenigheid over welke benadering van ouderschap dit doel bereikt. Betekent goed ouderschap dat je elke seconde aan de zijde van je kinderen moet blijven en ze moet waarschuwen voor elk potentieel gevaar dat op de loer ligt? Of gaat het om een ​​meer ontspannen benadering, waardoor ze de ruimte krijgen om te groeien en van hun fouten te leren? Hoeveel regels zijn genoeg? Hoeveel zijn er te veel? Is mijn betrokkenheid bij hun dagelijkse activiteiten helikopteropvoeding? Is mijn gebrek aan betrokkenheid verwaarlozing?

De waarheid is dat, hoewel er geen manier is om een ​​perfecte ouder te zijn, er veel manieren zijn om een ​​goede ouder te zijn. Wat onze unieke benadering of specifieke reeks overtuigingen ook is, het is waardevol om onze rol als ouders in perspectief te zien, als leveranciers van een veilige basis van waaruit onze kinderen zich vrij kunnen voelen om de wereld te verkennen en te verkennen. Het vinden van dit evenwicht tussen het beschermen van onze kinderen en hen hun eigen weg laten vinden, is een fijne lijn om te bewandelen, maar er zijn bepaalde principes om in gedachten te houden die volgens mij nuttig kunnen zijn voor elke ouder om te onthouden.

1. Het krachtigste leermiddel dat je hebt, is hoe je je eigen leven leidt. Als het op ouderschap aankomt, zijn onze daden belangrijker dan onze woorden. Vanaf het moment dat ze worden geboren, willen onze kinderen een relatie met ons hebben; ze bootsen ons na. Een rolmodel zijn voor onze kinderen gaat over hoe we ons leven leiden en hoe we ons verhouden tot mensen, niet hoe we onze kinderen vertellen het hunne te leven. We moeten het goede voorbeeld geven. Dit betekent dat we ons afvragen: hoe praat ik met mijn kinderen? In het bijzijn van hen met mijn partner praten? Hoe toon ik empathie? Vrijgevigheid? Hard werken? We kunnen pagina's met regels en bergen verwachtingen maken, maar ons kind leert meer door te zien hoe we met het leven omgaan. We moeten ons afvragen: 'Ben ik veerkrachtig en vitaal in hoe ik benader wat voor mij belangrijk is?'

Het hebben van passie en betekenis in ons eigen leven leert onze kinderen hetzelfde te voelen over dat van hen. Hun passies en interesses zijn misschien niet dezelfde als de onze, maar hun houding en benadering ten opzichte van hen kunnen van ons voorbeeld worden geleerd. Bijvoorbeeld, een recent onderzoek toonde aan dat obesitas bij kinderen direct verband houdt met de levensstijl van de ouder, en dat als ouders gezonde gewoonten hebben, hun kinderen dat ook zullen doen.

2. Bied vrijheid binnen veilige grenzen. Kinderen willen vrij rondlopen, maar ze kunnen zich alleen echt veilig genoeg voelen om dat te doen als we een veilige basis bieden om van daaruit op pad te gaan. Een deel van dit gevoel van veiligheid komt natuurlijk doordat we op hen afgestemd, liefdevol en aanhankelijk zijn wanneer ze ons nodig hebben. Het komt ook voort uit het hebben van grenzen die structuur bieden en zorg aanduiden. Deze kunnen bepaalde gedragsnormen omvatten, zoals weten dat er specifieke manieren zijn waarop we andere mensen behandelen, verantwoordelijkheden delen en voor elkaar zorgen.

Wanneer we ons kind als het middelpunt van de wereld behandelen of onmiddellijk aan al hun verlangens toegeven, kunnen we in feite veel onzekerheid bij hen creëren en een lage tolerantie voor frustratie die hen later in hun leven beperkt. We bewijzen ons kind een grote dienst door ze te leren omgaan met teleurstelling en frustratie en hoe ze dingen voor zichzelf en anderen kunnen doen.

Ons bredere doel zou moeten zijn om de onafhankelijkheid van ons kind aan te moedigen en te vieren, terwijl we altijd een veilige en liefdevolle basis bieden. We kunnen onze kinderen laten zien dat we er voor hen zijn zonder ons te veel op te dringen door hun unieke interesses los van de onze te ondersteunen. We kunnen ze aanmoedigen om op ontdekkingstocht te gaan en avonturen te beleven zonder ze te hard te pushen. Als ze pijn hebben, kunnen we ze kalmeren op een manier die hen laat zien dat het goed komt en die hen leert hoe ze voor zichzelf moeten zorgen als er iets misgaat, zodat ze een gevoel van eigen veerkracht ontwikkelen. Op deze manier leren we ze vrij van ons te zijn, terwijl we ze laten zien dat ons gevoel voor hen er altijd is.

3. Streef ernaar om onze kinderen te begrijpen voor wie ze zijn. Als ouders is het moeilijk om onszelf niet op onze kinderen te projecteren. Het is ook moeilijk om onze wensen voor hen niet te kanaliseren door hen te veel onder druk te zetten. We kunnen onze kinderen alleen recht doen als we erkennen dat zij ons niet zijn. Het zijn hun eigen afzonderlijke mensen. Hun belangen zijn niet noodzakelijkerwijs onze belangen. Ze zijn op hun eigen pad en we weten misschien niet altijd hoe we ons moeten verhouden tot die reis. We kunnen nieuwsgierig zijn en interesse tonen om ze te leren kennen voor de individuen die ze zijn. We kunnen ze observeren in verschillende situaties en interacties en ervaren wat hen inspireert of aantrekt. Dit betekent natuurlijk niet dat we onderweg geen regels of beperkingen mogen opleggen.

Het is een deel van onze verantwoordelijkheid als ouders om onze kinderen uit te rusten met hun eigen verantwoordelijkheidsgevoel. Het is eigenlijk een betuiging van respect om bepaalde dingen van hen te verwachten. Door ze manieren te leren om voor zichzelf, hun huis of hun schoolwerk te zorgen, voelen ze zich competent en goed over zichzelf. Dit helpt hen een gevoel van doel te geven en hun zelfrespect op te bouwen. We moeten onze verwachtingen van hen echter in evenwicht brengen met oprechte steun voor hun eigen individuele passies of interesses.

We moeten onze kinderen altijd de ruimte bieden om te zoeken wat hen verlicht en te vinden waar ze thuishoren. We kunnen hen ondersteunen door behulpzaam te zijn waar we nodig zijn en door een stap terug te doen wanneer ze hun onafhankelijkheid nodig hebben. Door deze ruimte te laten bestaan, laten onze kinderen zien dat we ze respecteren als unieke en aparte mensen. Door ze te accepteren en aan te moedigen om hun eigen interesses te hebben, bieden we onze kinderen een meer oprecht gevoel van geliefd en geaccepteerd te worden. Welke richtlijnen we onszelf als ouders ook opleggen, dit authentieke gevoel van liefde en acceptatie voor wie onze kinderen werkelijk zijn, wordt uiteindelijk het belangrijkste geschenk dat we ze kunnen geven.