De gehechtheidspatronen die we als kinderen hebben ervaren, hebben een krachtige invloed op ons gedurende ons hele leven. Inzicht in onze gehechtheid aan onze ouders of andere invloedrijke verzorgers kan ons een ongelooflijk inzicht geven in waarom we ons leven vandaag leiden zoals we dat doen, en in het bijzonder hoe we in onze relaties opereren. Onze vroegste relaties dienden als model voor hoe we verwachten dat de wereld werkt en hoe we anticiperen dat anderen zich zullen gedragen. Zonder het te beseffen, worden we aangetrokken om deze oude patronen en dynamiek uit ons verleden in het heden te recreëren. Als we een onzeker (vermijdend, ambivalent of gedesorganiseerd) hechtingspatroon hebben ervaren, is de kans groter dat we onzekerheid opnieuw ervaren in onze hechtste relaties, vooral met romantische partners en met onze eigen kinderen.

Velen van ons die vroeg in hun leven een onveilig gehechtheidspatroon hebben ervaren, zullen onbewust gespannen, kwetsende of pijnlijke ervaringen in latere relaties recreëren. Omdat we ons door onze gehechtheidsmodellen onzeker en ongevoelig voor onszelf voelden, hebben we misschien niet de beste keuzes gemaakt in termen van wie we als partners hebben geselecteerd. We selecteren vaak mensen met wie we relatiedynamieken uit ons verleden kunnen naspelen of we vervormen of provoceren ze om het vertrouwde emotionele klimaat waarin we opgroeiden te recreëren.

Om onze patronen te begrijpen, is het nuttig om de verschillende categorieën bijlagen . Als onze verzorger bijvoorbeeld emotioneel niet beschikbaar was en niet reageerde op onze uiting van behoeften, hebben we misschien vermijdende hechtingspatronen ontwikkeld. We hebben misschien de neiging om onthecht te zijn van onze behoeften, ons te schamen over het hebben van behoeften en slecht te denken over mensen die behoeften uiten. Als onze aanpassing is om vermijdende/afwijzende gehechtheidspatronen te hebben, hebben we de neiging om pseudo-onafhankelijk te zijn en zijn we vaak emotioneel afgesloten. In een relatie kunnen we weerstand bieden aan nabijheid of onze eigen behoeften ontkennen en niet aan de behoeften van onze partner voldoen.

Aan de andere kant, als we een ouder hadden die inconsistent reageerde op onze behoeften, zouden we angstige gehechtheidspatronen hebben ontwikkeld. Dit type ouder reageerde soms op onze behoeften, maar handelde op andere momenten vanuit hun eigen behoeften door emotioneel hongerig naar ons te zijn. We leerden onze gehechtheidsbehoeften agressief over te brengen, onze nood luid te uiten en ons vast te klampen aan onze ouders, vaak schreeuwend en schreeuwend om hun aandacht te trekken, maar toch voelden we ons leeg. We zijn misschien volwassen geworden met een gepreoccupeerde gehechtheid en hebben de neiging ons angstig, onzeker, wantrouwend en/of reactief te voelen in onze volwassen relaties. In elk van deze gevallen kunnen we zien hoe onze vroege aanpassingen ons kunnen kwetsen of beperken, zowel in hoe we onszelf behandelen als hoe we met anderen omgaan.