Relaties gaan heel erg over geven en nemen. Op hun best zijn ze een heen en weer stroom van liefde en genegenheid. Dingen gaan soepel als we ons kunnen afstemmen op de wensen en behoeften van een ander, en zij kunnen afstemmen op de onze. Maar zoals de meesten van ons weten, gaat deze lieve en eenvoudig klinkende interactie vaak gepaard met complicaties. De een wil misschien meer nabijheid, terwijl de ander wat ruimte nodig heeft. Vaak voelt de ene persoon zich onzekerder en heeft hij geruststelling nodig, terwijl de ander zich belemmerd voelt en afstand nodig heeft.

De redenen voor deze neigingen hebben veel te maken met ons vroege gehechtheidspatroon. Ik zeg vaak dat het leren kennen van onze gehechtheidspatronen een geschenk kan zijn dat blijft geven in termen van begrip van hoe we denken, voelen en handelen in onze relaties. in mijn laatste blog , schreef ik over hoe het hebben van een vermijdend hechtingspatroon een persoon zijn hele leven kan beïnvloeden. In deze blog zal ik het hebben over hoe een angstig hechtingspatroon wordt gevormd in de kindertijd en hoe dit ons verder beïnvloedt in onze volwassen relaties.

Angstige ambivalente gehechtheid

Wanneer een kind zich op een consistente manier veilig, gezien en gekalmeerd voelt door zijn ouder, kan het een veilige gehechtheid aan die ouder vormen. Wanneer een ouder echter beschikbaar is en soms op elkaar is afgestemd en ongevoelig of opdringerig voor anderen, is de kans groter dat het kind een angstig ambivalent gehechtheidspatroon ervaart. Een angstig gehecht kind kan het gevoel hebben dat hij zich aan zijn ouder moet vastklampen om in zijn behoeften te voorzien. Ze voelen zich misschien overstuur door scheidingen en hebben moeite om zich door de ouder gekalmeerd te voelen wanneer ze herenigd worden.

Dit gehechtheidspatroon kan ontstaan ​​wanneer een kind emotionele honger ervaart die door de ouder op hem is gericht in plaats van liefde te koesteren. Wanneer een ouder emotioneel hongerig is, kunnen ze zich concentreren op of naar het kind kijken om in hun eigen behoeften te voorzien. Ze kunnen het kind bijvoorbeeld omhelzen wanneer: zij een knuffel nodig hebben of geruststelling van het kind zoeken wanneer: zij getroost willen worden. Wanneer het kind echter genegenheid of liefde van de ouder nodig heeft, kan de ouder worden afgeleid of in beslag worden genomen door zijn eigen behoeften.

Ouders die een angstige band tussen zichzelf en hun kind vormen, zijn vaak niet goed afgestemd op de behoeften van het kind. Wanneer ze aan het kind geven, doen ze dat op een manier die opdringerig is of meer over henzelf. Ze geven misschien meer om het uiterlijk van een goede ouder dan om het afstemmen op hun kinderen, dat wil zeggen, hun kinderen zien voor wie ze zijn en aan hen geven op een manier die gevoelig is voor wat ze op dat moment nodig hebben. Een moeder beschreef bijvoorbeeld het creëren van uitgebreide verjaardagsfeestjes voor haar dochter. Ze zou uitbundig versieren en zichzelf aankleden, in de hoop de aandacht te trekken omdat ze een 'perfecte moeder' is. Haar dochter zou zich echter angstig en ongemakkelijk voelen en onder druk gezet worden om te presteren als het 'perfecte kleine meisje' om haar moeder er goed uit te laten zien. De dochter voelde zich uiteindelijk leeg en leeg van het feest, dat niet echt over haar ging.

Deze ouders kunnen afgeleid worden door hun eigen angst en onzekerheid en kunnen, zonder het te beseffen, handelen op een manier die ofwel aanmatigend is, ofwel hun kinderen negeert. Maar omdat ze soms 'het goed doen' en op een afgestemde manier op hun kind reageren, kan het kind zich wanhopig en behoeftig voelen tegenover de ouder, en het gevoel hebben dat ze zich moeten opwinden of hun emoties kenbaar moeten maken om te krijgen wat ze nodig hebben.

Een kind dat een angstige gehechtheid ervaart, voelt zich vaak uitgeput in plaats van gevoed door de aandacht van zijn ouders, omdat die aandacht leeg en invaliderend aanvoelt. Ze hebben de neiging zich zorgen te maken over hun ouder en klampen zich aan hen vast uit een gevoel van nood, en soms uit schuldgevoel, alsof ze voor hun ouder moeten zorgen.

Een ouder die een angstig hechtingspatroon creëert, kan overdrijven voor hun kind in een poging om 'liefde' en geruststelling van hen te krijgen. Het kind met dit soort gehechtheid aan zijn ouder internaliseert geen gevoel van kalmte. Ze verkeren in een staat van verwarring over de vraag of ze op anderen kunnen vertrouwen. Ze kunnen niet profiteren van de intermitterende tijden dat hun ouder is afgestemd, omdat er te veel pijnlijke interacties tussen zitten.

Een ouder die een angstige gehechtheid aan zijn kind creëert, heeft deze gehechtheidsstijl vaak zelf als kind ervaren. Ze hadden hun eigen emotionele behoeften waaraan niet consequent werd voldaan, waardoor ze zich leeg voelden. Als ze ouders worden, wenden ze zich vaak tot hun kind om te proberen het emotionele gat te vullen. Deze gehechtheidsstijl wordt een model voor het kind voor hoe relaties werken, en ze nemen dit model mee naar hun eigen volwassen relaties. Zo zet een generatiecyclus van angstige gehechtheid voort.

Gepreoccupeerde gehechtheid

Wanneer iemand als kind een angstige ambivalente gehechtheid aan zijn ouder heeft ervaren, kan hij of zij een gepreoccupeerde gehechtheid aan zijn partner gaan vormen in een volwassen romantische relatie. Omdat ze eraan gewend zijn dat iemand inconsequent beschikbaar is, voelen ze zich onzekerder en zoeken ze meer geruststelling in hun relatie. Tegelijkertijd kunnen ze moeite hebben om de woorden, warmte en genegenheid van hun partner te vertrouwen, omdat wanneer deze woorden door hun ouders werden gebruikt, ze vaak leeg waren en de echte, op elkaar afgestemde koestering ontbraken die ze nodig hadden.

Als volwassenen kunnen ze zich gedwongen voelen om tekenen te eisen dat ze speciaal zijn voor hun partner in een poging hun angst te onderdrukken. Ze kunnen gevoelens vanemotionele hongernaar hun partner die vergelijkbaar zijn met degenen die door een ouder op hen werden gericht. Ze hopen misschien dat hun partner hen zal 'redden' of 'voltooien', een streven dat voor geen enkel ander persoon kan worden vervuld. Daarom, zelfs als ze denken dat ze nabijheid en een gevoel van veiligheid zoeken door zich aan hun partner vast te klampen, duwen hun wanhopige acties hun partner eigenlijk weg.

Vanwege een diepgewortelde onzekerheid uit hun verleden, kunnen gepreoccupeerde mensen in een relatie zich wanhopig, onzeker, veeleisend, bezitterig, jaloers of controlerend tegenover hun partner gedragen. Ze interpreteren de acties van hun partner vaak verkeerd als afwijzend of ongevoelig, en denken vaak dingen als: 'Hij houdt niet echt van me.' 'Als hij echt van me hield, zou hij...' of 'Ze gaat me verlaten.' 'Hoe kan hij me zo behandelen? Ziet hij niet hoeveel ik voor hem doe?' 'Ik had gelijk dat ik haar niet vertrouwde.' Behalve dat ze zich zorgen maken over de gevoelens van hun partner jegens hen, of misschien juist daardoor, kan een angstig gehechte persoon de neiging hebben om te overdrijven voor zijn partner, net zoals zijn ouders overdreven voor hem deden in een poging 'hen van hen te laten houden'.

Hoewel het misschien lijkt alsof een angstig gehechte persoon iemand zou zoeken die koesterend en beschikbaar was, worden ze vaak aangetrokken tot een persoon met een vermijdende hechtingsstijl die moeite heeft om aan hun emotionele behoeften te voldoen. Hoewel dit paradoxaal klinkt, vullen hun intense emoties de ontbrekende, feitelijk onderdrukte emoties van de persoon met vermijdende gehechtheid aan. Ze versterken elkaars aanpassingen in de pijnlijke dans van hun interacties. De vermijdende persoon versterkt het gevoel dat hij zich emotioneel moet terugtrekken, omdat zijn partner zo veeleisend is. Op zijn beurt versterkt de gepreoccupeerde partner hun behoefte om hun partner te achtervolgen en onder druk te zetten, omdat hun partner zo afstandelijk en terughoudend is. Hoewel het pijnlijk is om deze onzekerheid opnieuw te ervaren, voelen mensen zich vaak gedwongen om het emotionele klimaat van hun kindertijd te recreëren. Daarom is het zo belangrijk om onze hechtingsstijlen te begrijpen en te begrijpen, zodat we onze manier van omgaan kunnen veranderen.

Een gepreoccupeerde hechtingsstijl kan romantische relaties bemoeilijken, maar het is mogelijk om als volwassene een veilige hechtingsstijl te ontwikkelen. Dit is een onderwerp dat ik zal bespreken in de online workshop, 'Veilige bijlage ontwikkelen.' Om meer innerlijke zekerheid op te bouwen, moeten we onze eigen gehechtheidsgeschiedenis begrijpen en waar onze modellen voor relaties vandaan komen. Met dit begrip kunnen we een coherent verhaal van onze vroege ervaringen ontwikkelen dat ons inzicht zal geven in hoe we ons vandaag verhouden.

Het kan ook nuttig zijn om relaties op te bouwen met mensen die een veiligere hechtingsstijl hebben dan de onze. Als we volhouden, zelfs als dingen ongemakkelijk en onbekend beginnen te voelen, kunnen we ons aanpassen aan een nieuw soort omgang en een verdiende veilige gehechtheid vormen. Ten slotte kan het zoeken naar therapie een zeer waardevol, levensveranderend hulpmiddel zijn om een ​​veiligere gehechtheid te ontwikkelen. Een therapeut kan ons niet alleen helpen ons vroege leven te onderzoeken en hoe het ons heeft beïnvloed, maar naarmate er een vertrouwende, consistente relatie met een therapeut ontstaat, kunnen we meer innerlijke zekerheid ontwikkelen. Over het algemeen kunnen we met zelfcompassie en moed om het verleden onder ogen te zien, onze hechtingsstijl veranderen, meer liefde in het heden genieten en onze toekomst vormgeven.