Nadat bij mijn beste vriend, Ronnie, de eerste keer kanker werd vastgesteld, sloten we een pact: dat we, hoewel we geografisch van elkaar gescheiden waren, hierna, voor de rest van ons leven, elk jaar een weekend samen zouden wijden aan ons 'jubileumjaar'. .' In de Bijbel, elke 7^ehet groeiseizoen van het jaar moest braak worden gehouden om de velden te laten regenereren. Elk 7e jaar zou het 'Jubeljaar' worden genoemd, een heel bijzonder jaar dat je maar één keer in je leven meemaakt.

En omdat we ons nu zo bewust waren van de kwetsbaarheid van het leven, en hoe het ieder van ons op elk moment kon worden afgenomen, besloten Ronnie en ik ernaar te streven elk jaar te leven alsof het een Jubeljaar was, en het en onze onsterfelijke vriendschap tijdens de jaarlijkse viering. In elk Jubeljaar moesten we de rollen afwisselen. De rol van de gastheer was om de details te plannen voor een prachtig en plezierig weekend om samen te delen. Om alles te geven voor de Gast. De rol van de Gast was om zich te laten overgeven. Een veel moeilijkere rol.

De geest van het Jubeljaar was om alle dingen betekenis te geven. Zodat wanneer onze wensen of plannen werden verstoord, in plaats van ons lot te betreuren en verder te gaan, we moesten stoppen en dichterbij moesten kijken. Totdat BETEKENIS naar voren kwam en het plan van het lot werd onthuld. Dit is een verhaal uit ons laatste en grootste jubileum.

Voor dit evenement had ik een jaar eerder een suite gereserveerd in het Ahwahnee Hotel in Yosemite National Park, midden in de herfst. Terwijl we erheen reden, spraken we over onze liefde voor de herfstwind en La Mistral, de legendarische wind die over Zuid-Frankrijk waait. En we vroegen ons af dat als de wind dit weekend bij ons zou zijn, de geest van John Muir zelf, de patroonheilige van Yosemite, ons misschien zou vergezellen en ons zou laten vliegen met de bladeren.

De ochtend nadat we aankwamen, gingen we de dag in. Ronnie was nog nooit in Yosemite geweest en dus had ik een dag gepland met de meest wonderbaarlijke schatten. Eerst een rit voorbij de vallei en over de bergtop naar Glacier Point. Daarna een korte wandeling om het panorama te observeren en verder naar de Grove of Redwoods, 's werelds oudste levende wezens. Eindelijk, een terugkeer naar de vallei in de schemering, op tijd voor het diner bij zonsondergang in het Ahwahnee Hotel.

Maar bij El Capitan Peak, net voordat ik de Valley verliet, merkte ik een onverklaarbaar ongemak op. Ik vroeg mijn vriend of hij het ook voelde, en hij bevestigde ja, dat ook hij op de een of andere manier deze kakofone angst voelde te midden van zo'n pracht. We stopten de auto en bespraken onze situatie. Wat naar voren kwam, was dat we met zoveel oneindige glorie voor ons, met alle oneindige wonderen 'achter de bergtop', onszelf niet konden toestaan ​​om maar één ding volledig te hebben. Het enige. Het nu. Omdat we zo graag alles wilden hebben, konden we dus niets ten volle hebben.

Dus besloten we dat we in de geest van het Jubeljaar onze plannen moesten opgeven en bereid moesten zijn om alles 'buiten de bergtop' op te geven. We besloten dat het hier moest zijn waar we zouden staan, en desnoods de hele dag. We dwaalden over de weide en zaten onder een esdoorn die rijk was aan gebladerte. Ik voel me zo vol en toch zo verdrietig en bitterzoet. Op een gegeven moment stond mijn vriend op en liep achteruit uit de boom. 'Toen ik een kleine jongen was, hadden we een spel. In de herfst stonden we onder zo'n boom en als de wind waaide, probeerden we een vallend blad in onze handen te vangen. We geloofden dat als je het maar kon vangen voordat het de grond raakte, er zeker iets geweldigs zou gebeuren.'

We hadden toen geen van beiden kunnen weten dat Ronnie stervende was. Maar buiten het medeweten van mij had hij het vermoed.

Tot dat moment waaide de herfstwind de hele dag onafgebroken. Maar op het moment dat Ronnie was opgestaan, wachtend, was er alleen maar een plotselinge rust. Rust en stilte. En er valt geen blad van de boom. Na een tijdje keek mijn vriend op en fluisterde alsof hij smeekte 'alsjeblieft!' En in een oogwenk, als uit het niets, een windstoot. La Mistral! Verschillende bladeren dreven naar beneden, Ronnie joeg ze vrolijk achterna. Maar vallende bladeren zijn niet zo gemakkelijk te vangen. Je verplicht je om de ene richting op te rennen, het volgende moment worden ze een andere kant opgeblazen. Geen bladeren. Toch konden we niet geloven wat er zojuist was gebeurd!

Nog een paar minuten, in schrijnende stilte, en mijn vriend stond weer op. Maar toch bleef de lucht alleen kalm. En deze keer riep hij, nu luider, nog smekend, naar de hemel: 'ALSJEBLIEFT!' Weer, in slechts een oogwenk, de wind. Alleen deze keer een grotere, indringendere uitbarsting. Er vielen nog meer bladeren van de boom. Maar net als voorheen kon mijn vriend geen blad vangen.

Ronnie keek nu voor de laatste keer op en staarde in de eeuwigheid. Ik heb nooit geleerd wat er op dat moment in zijn geest omging, maar ik zag tranen in zijn ogen verschijnen, tranen die op de grond vielen. En voor een laatste keer, alsof zijn eigen LEVEN ervan afhing, en alsof hij uit het diepst van zijn ziel smeekte en uitriep naar de hemel, 'PLEEEEASE!'

Stilte. Meteen een lage swirl. Luider, harder. Nu een windvlaag, nu een uitbarsting, nu een GEHUIL! En DEZE keer werden er DUIZEND bladeren opgeblazen, en deze keer ving Ronnie zijn blad. En precies op dat moment voelde ik, die met uitgestrekte armen onder de boom lag te ontspannen, een tinteling in mijn handpalm, en sloot mijn vuist op... een BLAD, dat direct in mijn hand was gevallen!

We keken elkaar toen met liefde en dankbaarheid aan en waren het erover eens dat het nu tijd was om verder te gaan met onze dag. En zoals het lot het wilde, hebben we het allemaal gezien! We zagen Glacier Point, we zagen het panorama, we bezochten de Redwoods, de oudste levende wezens, we kwamen WEL op tijd terug in het Ahwahnee Hotel voor het diner bij een glorieuze zonsondergang.

Mijn vriend stierf zes maanden later. Maar voordat hij dat deed, herkende hij dat hij een glimp van de eeuwigheid had opgevangen. En de eeuwigheid eindigt NOOIT! Ronnie, je hebt het blad GEVANGEN! Het blad was leven, een kort moment dat in de wind viel voordat het terugkeerde naar de aarde waar het vandaan kwam ... en er is zeker iets geweldigs gebeurd!

Over de auteur:
Dr. Friedman is een klinisch psycholoog die onlangs na 25 jaar zijn privépraktijk heeft verplaatst naar West Los Angeles vanuit San Mateo, Californië. Hij is gespecialiseerd in psychotherapie voor volwassenen en adolescenten, met een bijzondere interesse in gehechtheidstheorie, interpersoonlijke neurobiologie en mindfulness. Hij is verbonden aan de klinische faculteit van het Chope Hospital in San Mateo en het Wright Institute in Berkeley, en is de afgelopen 10 jaar verantwoordelijk geweest voor het organiseren van permanente educatieprogramma's voor de San Mateo County Psychological Association.