Image: Tim Gouw for Unsplash

De tijd van het jaar is aangebroken dat middelbare scholieren brieven van hogescholen beginnen te ontvangen. De korte adem van opluchting van de mailing in hun definitieve aanvraag heeft plaatsgemaakt voor de ingehouden adem van wachten om terug te horen van scholen. Dit moment van anticipatie is een van de meest stressvolle tijden in het leven van een tiener (of iemand die het heeft meegemaakt). Hoe om te gaan met die stress is iets dat zwaar weegt op de harten en geesten van ouders, opvoeders, counselors en vooral de studenten die dit intense overgangsmoment in hun leven doorstaan.

Voor veel tieners betekent het terug horen van hogescholen dat ze voor de laatste beoordeling van hun middelbare schoolcarrière staan, een beslissing die hun volgende stap in het leven zal bepalen. Al hun kaarten liggen op tafel en al hun harde werk wordt gemeten. Stel je de druk van dit moment voor. Wat zou het kunnen doen met je gevoel van zekerheid, gevoel van veiligheid of zelfgevoel?

Wanneer je je voorbereidt op de universiteit, is het gemakkelijk om je te verdiepen in praktische zaken en planning, doelen te stellen en deadlines te halen, lange shots en veiligheidsscholen op te sommen. Toch zijn de meeste mensen niet helemaal voorbereid op de emotionele aspecten van deze reis: de schaamte die wordt gevoeld door een bepaalde school afgewezen te worden, de jaloezie dat een klasgenoot wordt geaccepteerd, de angst om de laatste vriend te zijn die een brief krijgt, of de identiteitscrisis aangewakkerd door een toekomst die er anders uitziet dan was afgebeeld en gepland. Ongeacht welke scholen hun acceptatiebrieven sturen, het is belangrijk om aandacht te besteden aan de emotionele toestand van elke student die door dit proces gaat en om hen te helpen de gevoelens die op dit moment worden opgewekt te begrijpen, accepteren en ermee om te gaan.

Dus, hoe kunnen wij als familieleden, vrienden en opvoeders studenten helpen om door deze onzekere tijd te navigeren? Het eerste wat we kunnen doen is de soorten gedachten en gevoelens herkennen die vaak voorkomen. Helaas is het veel te gemakkelijk om onszelf naar beneden te halen in tijden van onzekerheid, vooral als het gaat om evaluatie. Er zijn veel zelfkritische gedachten of 'kritische innerlijke stemmen' die getriggerd worden bij afstuderende tieners. Veelvoorkomende kritische innerlijke stemmen die ik heb gehoord van middelbare scholieren zijn:

• Je wordt nergens aangenomen.
• Waarom heb je nog niets van die school gehoord? Je hebt geen kans.
• Hoe kun je je vrienden/ouders/leraren vertellen dat je niet bent binnengekomen?
• Je bent zo stom. Ze zijn zoveel slimmer dan jij.
• Wat is er mis met je?
• Het is voorbij. Je zult nooit de toekomst hebben die je nu wilt.
• Je bent een loser. Iedereen zal teleurgesteld in je zijn.

Er is waarschijnlijk geen grotere universele verschuiving in de basis van onze identiteit dan wanneer we van kind naar volwassen gaan. Het afstuderen van de middelbare school is meestal een van de meest formeel erkende symbolen van deze overgang. Het is dus normaal in deze tijd om veel onzekerheid te ervaren over wie we zijn en hoe ons leven er in de nabije toekomst uit zal zien. Het is niet ongebruikelijk dat ons identiteitsgevoel verstrikt raakt in de scholen waar we wel of niet naar toe gaan. Veel studenten ervaren een identiteitscrisis wanneer bepaalde plannen niet uitkomen. Het verlies van een kans kan voelen als het verliezen van een versie van zichzelf of een beeld van hun leven dat ze zich hadden voorgesteld of verwacht.

Bovendien ervaren studenten een intense mate van angst en druk, soms afkomstig van familie en soms van binnenuit, vaak van beide. Deze angst neemt alleen maar toe wanneer andere studenten terug beginnen te horen van scholen. Onszelf met anderen vergelijken is een gemakkelijke en directe manier om onze kritische innerlijke stem wakker te maken. Deze vergelijkingen kunnen ertoe leiden dat studenten schaamte, concurrentievermogen, jaloezie, verlegenheid of schuldgevoelens voelen als vrienden en medestudenten ontdekken waar ze wel en niet zijn geaccepteerd. Als ze deze gevoelens niet met mededogen en acceptatie tegemoet treden, kunnen ze zich tegen zichzelf keren of zich gedragen op manieren die hun vriendschappen onder druk zetten, wat tot meer leed leidt.

Wat belangrijk is om te begrijpen, is dat al deze gevoelens normaal zijn. Als vrienden, familie en medestudenten zouden we open gesprekken moeten verwelkomen over wat onze tiener ook meemaakt. We moeten ernaar streven een omgeving te creëren waarin deze gevoelens aanvaardbaar zijn en worden begrepen door hen warmte, steun en de ruimte te bieden om vrijuit te praten. Merk op of de persoon zich anders gedraagt, of dat hij of zij angstiger, prikkelbaarder, uitgeput of neerslachtiger lijkt. Wanneer we contact opnemen met iemand of als ze verdrietig naar ons toe komen, moeten we proberen empathisch te zijn en validatie te bieden voor wat ze doormaken in plaats van argumentatief te zijn of te proberen 'zin in hen te praten'. Het is gemakkelijk om te reageren met zinnen als 'Maak je geen zorgen. Het komt wel goed' of 'Doe niet zo dramatisch. Je toekomst is niet gedoemd.' Het is echter vaak nuttiger om iets te zeggen als: 'Ik begrijp dat dit moeilijk is' of 'Het kan heel eng zijn om dit mee te maken.'

Als een leerling zichzelf naar beneden haalt of zichzelf vergelijkt met anderen, wijs er dan op dat dit een gemene manier is om zichzelf te behandelen en nooit een manier is waarop ze zouden praten met een vriend die hetzelfde doormaakt. Of ze nu schaamte voelen omdat ze ergens niet zijn geaccepteerd of schuldgevoelens hebben omdat ze binnen zijn gekomen terwijl een vriend dat niet deed, probeer ze aan te moedigen de wrede gedachten ('stemmen') die ze zichzelf vertellen te ontdekken en vraag ze misschien zelfs om deze te uiten gedachten in de tweede persoon (d.w.z. 'Je bent zo'n mislukkeling'. 'Je zou vernederd moeten worden.' 'Je verdient het niet om binnen te komen.') Leg uit dat we allemaal een 'kritische innerlijke stem' hebben die, net als een sadistische coach, is er gewoon om onze hoofden te vullen met afval en twijfel aan onszelf. Moedig hen aan om op te staan ​​tegen deze innerlijke criticus en een medelevende, vriendelijke houding ten opzichte van zichzelf te hebben, ongeacht wat ze ervaren.

Afstuderen van de middelbare school is nu al een geweldige mijlpaal om op zowel symbolisch als volledig tastbaar niveau te anticiperen. De klas van 2018 heeft jarenlang nieuwe en immense druk doorstaan ​​om te slagen, allemaal met de hoop om door te gaan naar 'betere dingen'. Als we de druk waarmee tieners uit de eerste hand worden geconfronteerd, zien, vragen velen zich af of onze focus op academisch succes gebrekkig is. Wordt het te ver doorgevoerd ten koste van het mentale welzijn van onze kinderen en het vermogen om een ​​evenwichtig leven te leiden?

Gedurende de hele middelbare school, en misschien zelfs vooral vóór het afstuderen, zouden we een gelijke, zo niet hogere nadruk moeten leggen op het mentale welzijn en de emotionele opvoeding van ons kind. We moeten de boodschap blijven versterken dat het leven veel betekenisvolle onderdelen heeft, en academici is er slechts één van. Onze connecties, onze waarden, onze ideeën, onze creatieve en persoonlijke ervaringen zijn allemaal van grote betekenis voor wie we zijn en de levens die we opbouwen.

Het wachten op de collegebrief is een goed moment om onze tiener eraan te herinneren dat er zoveel delen zijn van wie ze zijn, en geen enkele school of zelfs graad zal dat volledig definiëren. Er bestaat niet zoiets als de perfecte school of perfecte toekomst, en een van de nuttigste hulpmiddelen die ze in het leven met zich mee kunnen dragen, is hun eigen zelfcompassie. Laat ze weten dat het goed voor ze is om de tijd te nemen om af te stemmen op hoe ze zich voelen, zelfzorg te oefenen en steun te zoeken op elk moment in deze enorme overgang. Dit is een belangrijke boodschap om te bevestigen of ze al dan niet worden geaccepteerd op de school die ze willen, want vrijwel elke student die naar de universiteit gaat (zelfs hun droomcollege) staat voor een nieuwe zee van emotionele uitdagingen.

Terwijl ouders tegenwoordig vaak worden beschuldigd van overmatig ouderschap of het vertroetelen van hun kinderen, is het leren hun emoties serieus te nemen geen les in zwakte of nederlaag, maar een les in kracht en veerkracht. Emotionele intelligentie kan ons naar meer succesvolle levens leiden. Zelfs een zeer onzekere tijd, zoals wachten om te horen wat je academische toekomst in petto heeft, kan ook waardevolle lessen bevatten over hoe je echt denkt over opgroeien, onafhankelijker worden of doorgaan naar een ander hoofdstuk in het leven. Door tieners toe te staan ​​hun innerlijke strijd te uiten, kunnen ze hun innerlijke criticus helpen en uitdagen. Het kan helpen hun veerkracht te versterken en hun zelfcompassie te vergroten. Het kan weer een les zijn in hun emotionele opvoeding, die zeker langer meegaat dan hun jaren in een klaslokaal.

Deel dit artikel met je tiener — Het wachten op de acceptatiebrief: hoe om te gaan met stress?