Door je innerlijke criticus aan te pakken, voel je je misschien minder eenzaam

In de Verenigde Staten is eenzaamheid momenteel epidemisch. Een recente Cigna studie van 20.000 Amerikaanse volwassenen ontdekte dat bijna de helft van de Amerikanen het gevoel heeft dat ze alleen zijn. Slechts iets meer dan 50 procent van de respondenten zei dat ze dagelijks zinvolle persoonlijke sociale interacties hadden, en 50 procent zei dat ze soms of altijd het gevoel hadden dat hun relaties niet zinvol zijn en dat ze geïsoleerd zijn van anderen. Een kleiner maar nog steeds verrassend aantal mensen (20 procent) zei dat ze zich nooit of zelden dicht bij mensen voelden, en 18 procent had het gevoel dat ze niemand hebben om mee te praten.

Het lijdt geen twijfel dat eenzaamheid toeneemt. En het treft mensen van alle leeftijden. EEN vragenlijst door AARP, toonde aan dat meer dan 42 miljoen Amerikaanse volwassenen ouder dan 45 jaar aan chronische eenzaamheid lijden, terwijl uit het Cigna-onderzoek bleek dat jongeren (18-22 jaar) veel vaker dan senioren aangeven eenzaam te zijn en een slechte gezondheid hebben, waardoor zij de eenzaamste generatie.

'De meest algemeen aanvaarde definitie van eenzaamheid is het leed dat het gevolg is van discrepanties tussen ideale en waargenomen sociale relaties', aldus de Encyclopedie van menselijke relaties . Het woord dat volgens mij het belangrijkste is in deze zin is ' waargenomen .' In tegenstelling tot fysiek alleen zijn, is eenzaamheid een gevoel en een perceptie. Het gaat om een ​​manier om onszelf en de wereld om ons heen te zien. We kunnen ons eenzaam voelen in een breed scala aan sociale omgevingen en omstandigheden.

Sommige onderzoeken hebben aangetoond dat mensen die worstelen met eenzaamheid de wereld mogelijk anders waarnemen. Onderzoeker John Cacioppo vond zelfs structurele en biochemische verschillen in het 'eenzame brein'. Uit zijn onderzoek bleek dat een eenzaam persoon meer moeite kan hebben met het herkennen van positieve gebeurtenissen en meer moeite kan hebben om de gedachten van anderen voor te stellen of te 'mentaliseren'. Een ander onderzoek van de Universiteit van Chicago wees uit dat 'eenzame individuen hun wereld eerder als bedreigend beschouwen, meer vasthouden negatieve verwachtingen en interpreteren en reageren op dubbelzinnig sociaal gedrag op een meer negatieve, onaangename manier, waardoor hun opvatting van de wereld als bedreigend en buiten hun controle wordt bevestigd.'

Als eenzaamheid een gemoedstoestand is, kunnen we dan onze kijk veranderen om ons minder eenzaam te voelen? Ik zou beweren dat we dat kunnen. En een belangrijke manier waarop we dat kunnen doen, is door onze ' kritische innerlijke stem .' De kritische innerlijke stem is een goed geïntegreerd patroon van negatieve gedachten jegens onszelf en anderen die aan de basis liggen van veel van ons zelfbeperkende en zelfdestructieve gedrag. Deze stem geeft ons het gevoel dat we anders zijn en het niet verdienen. Heel vaak, wanneer mensen zich het meest eenzaam voelen, zijn ze erg in het gezelschap van deze innerlijke criticus.

Stemtherapie is een cognitieve/affectieve/gedragsmatige benadering ontwikkeld door mijn vader-dokter om mensen te helpen hun kritische innerlijke stem te identificeren en uit te dagen. Toen ik deze methode heb gebruikt bij cliënten die worstelen met gevoelens van eenzaamheid en isolement, zijn hier enkele van de 'stemmen' die ze hebben uitgesproken tegenover zichzelf:

• 'Niemand geeft echt om je.'
• 'Je bent zo'n last. Wie wil er bij jou in de buurt zijn?'
• 'Laat jezelf daar niet buiten staan. Je wordt alleen afgewezen.'
• 'Blijf vanavond gewoon thuis. Je bent nu te moe om onder de mensen te zijn.'
• 'Toch begrijpt niemand je ooit.'
• 'Je gaat jezelf voor schut zetten.'
• 'Ze wil niet dat je haar mee uit vraagt.'
• 'Hij is je gewoon vergeten.'

De spiraal van kritische gedachten die door onze geest wervelt, schaadt ons zelfvertrouwen en ontmoedigt ons om contact te maken met iemand anders. Onze 'stemaanvallen' kunnen ervoor zorgen dat we ons ongemakkelijk en ongemakkelijk voelen in sociale interacties, dus we zullen ze eerder vermijden. Het probleem is dat als we toegeven aan onze stemmen, ze luider en sterker worden. Om onze innerlijke criticus tegen te werken, moeten we eigenlijk het tegenovergestelde doen van wat het suggereert; we moeten verbinding zoeken.

Verbinding maken met andere mensen kan ontmoedigend zijn als we in de ban zijn van onze kritische innerlijke stem. Daarom is de eerste stap om onze eenzaamheid tegen te gaan, vriendschap met onszelf te sluiten. We dienen een houding tegenover onszelf aan te nemen die we zouden uitstrekken tot elke vriend die in dezelfde omstandigheden verkeert. Dat betekent inspelen op onze kritische innerlijke stem en deze erkennen als een externe vijand in plaats van deze te accepteren als ons werkelijke gezichtspunt. Het betekent reageren op deze stem met een meer realistische, positieve en meelevende kijk. Ten slotte betekent het dat we daadwerkelijk actieve stappen moeten ondernemen om de richtlijnen te NEGEREN. Dit kan iets simpels zijn als een wandeling door onze buurt maken, oogcontact maken of hallo zeggen tegen iemand die we tegenkomen. Het kan een gewoonte zijn om een ​​collega over zichzelf te vragen, af te spreken met een vriend of tijd vrij te maken om met onze partner te praten.

Het negeren van onze innerlijke criticus en het zoeken naar verbinding is niet alleen cruciaal voor de kwaliteit van ons leven, maar nieuw onderzoek toont aan dat relaties ons ook kunnen helpen langer te leven. Deze relaties reiken verder dan onze significante andere en directe familie en omvatten onze vrienden en de gemeenschap die we om ons heen creëren. Een studie uit Australië toonde aan dat sterke sociale netwerken de overleving van oudere mannen en vrouwen kunnen verlengen, en dat goede vrienden zelfs meer kans hebben om de levensduur te verlengen dan naaste familieleden. Hoewel sterke vriendschappen misschien een niet-verrassende bijdrage aan een goede gezondheid lijken, is een andere studie uit 2014 onthulde dat 'zelfs sociale interacties met de meer perifere leden van onze sociale netwerken [d.w.z. kennissen] dragen bij aan ons welzijn.' Met andere woorden, het vinden van een manier, groot of klein om persoonlijk contact te maken, is een waardevolle bezigheid waarvan we ons niet moeten laten weerhouden door een vervormde vijand binnenin. Elke stap die we zetten in de richting van verbinding is een stap om onze innerlijke criticus te verzwakken en ons perspectief te verschuiven, niet alleen naar de buitenwereld, maar naar onszelf.