Het uitdagen van negatieve stemmen is de manier om een ​​slachtofferoriëntatie te overwinnen.

Weiger je gevoel van verwonding en de verwonding zelf verdwijnt.
~ Marcus Aurelius , Meditaties

Een van de belangrijkste manieren waarop mensen hun woede verkeerd beheersen, is door de rol van slachtoffer te spelen. In een eerdere blog, 'Speel niet het slachtofferspel', beschreef ik de kenmerken van individuen die, omdat ze zich ongemakkelijk voelen bij hun eigen woede, verstrikt raken in een slachtofferoriëntatie op het leven. Als antwoord op vragen van lezers heb ik Joyce Catlett, mijn co-auteur ( De ethiek van interpersoonlijke relaties ) ,om verschillende 'herstelmaatregelen' te schetsen die mensen kunnen nemen om te voorkomen dat ze het slachtofferspel spelen.

Om de onderliggende dynamiek van dit probleem te herhalen, legde ik uit dat veel mensen de slachtofferrol aannemen, zij het onbedoeld, omdat ze bang zijn voor hun woede, het bestaan ​​ervan in zichzelf ontkennen, het op andere mensen projecteren en agressie of schade van hen verwachten. Met deze verwachting en een hoge gevoeligheid voor woede bij anderen, kunnen ze zelfs de gezichtsuitdrukkingen van andere mensen vervormen, in de veronderstelling dat ze kwaadaardige bedoelingen hebben. De woede die ze zouden hebben ervaren als reactie op frustratie of stress, wordt omgezet in angst en wantrouwen jegens anderen en in gevoelens van gekwetst of gekwetst zijn.

Mensen die verstrikt raken in het gevoel slachtoffer te worden, hebben de neiging om gebeurtenissen in hun leven te zien als iets wat hen overkomt en voelen zich ineffectief en overweldigd. Ze gaan ook uit van de basisveronderstelling dat de wereld eerlijk moet zijn, wat de manier van denken van een kind is. Ze hebben de neiging om de omstandigheden van hun vroege kinderjaren, waarin ze inderdaad hulpeloos waren, te projecteren op hedendaagse situaties en relaties, en beseffen niet dat ze als volwassenen veel meer macht hebben dan ze als kinderen hadden.

Er zijn manieren om af te stappen van de houding van het slachtoffer, die wordt gekenmerkt door passiviteit en gedrag gebaseerd op: negatieve kracht, naar een meer volwassen houding die wordt gekenmerkt door actieve coping en persoonlijke macht. Mensen kunnen zich bewust worden van en identificeren van specifieke destructieve gedachten - kritische innerlijke stemmen – die slachtoffergevoelens bevorderen; en ze kunnen stappen ondernemen om meer constructieve benaderingen te ontwikkelen om met hun woede om te gaan.

Kritische innerlijke stemmen identificeren die een slachtoffergerichte levensoriëntatie bevorderen

Om uit de slachtofferhouding te komen, is het belangrijk om kritische innerlijke stemmen te identificeren die zich richten op onrecht, zoals ' Het is niet eerlijk. Dit zou jou niet moeten overkomen. Wat heb je ooit gedaan om zo'n behandeling te verdienen? ?' Deze destructieve gedachten moedigen passiviteit en hulpeloosheid aan, terwijl ze acties ontmoedigen die een ongelukkige of onhoudbare situatie zouden kunnen veranderen.

Laagwaardige woede en wantrouwen worden bij mensen gewekt wanneer ze 'luisteren' naar stemmen die hen vertellen dat anderen een hekel aan hen hebben of niet om hen of hun interesses geven. ' Ze houden nooit rekening met je gevoelens. Wie denken ze wel dat ze zijn? ' ' Mensen geven er gewoon geen moer om. '

In de werkomgeving hebben veel mensen een wrokkige houding, gebaseerd op stemmen die hen vertellen dat ze worden uitgebuit: ' Je baas is een echte eikel! Niemand ziet hoeveel je bijdraagt. ' ' Niemand waardeert je .' ' Waarom krijgen ze altijd alle pauzes? ' Evenzo dragen stemmen die individuen adviseren dat ze het slachtoffer zijn van mishandeling door anderen bij aan gevoelens van niet gerespecteerd of vervolgd worden, bijvoorbeeld ' Ze zullen je voor de gek houden. Ze respecteren je niet.' De gevoelens die door deze overpeinzingen worden opgewekt, leiden tot innerlijk piekeren, terechte verontwaardiging en wraakzucht. Het herkennen en uitdagen van negatieve stemmen is de belangrijkste manier om een ​​slachtofferoriëntatie te overwinnen.

Constructieve benaderingen voor het omgaan met woede.

Ten eerste is het belangrijk om te benadrukken dat woede een eenvoudige, irrationele emotionele reactie op frustratie is en geen rechtvaardiging vereist; het is oké om gewoon te voelen wat je voelt. De mate van woede is meer evenredig met de mate van frustratie dan met de logica of rationaliteit van de omstandigheden. Wanneer mensen hun woede proberen te rationaliseren en zich vervolgens het slachtoffer voelen, lopen ze vast in de boze gevoelens op een manier die leidt tot een onaangename vorm van piekeren die anderen vervreemdt en disfunctioneel is.

Daarom moeten mensen, in termen van actie, bepaalde woorden uit hun vocabulaire schrappen die ze misschien gebruiken om hun woede te rechtvaardigen, woorden als 'eerlijk', 'zou moeten', 'goed' en 'fout'. In een relatie impliceert de term 'zou moeten' vaak een verplichting. Iemand die bijvoorbeeld zegt: 'Omdat we samen zijn (getrouwd), mijn partner 'zou' van me moeten houden, 'zou' voor me moeten zorgen, 'zou' moeten vrijen', opereert vanuit een slachtofferpositie. Wanneer mensen hun gevoelens van frustratie koppelen aan de verwachting dat iemand verplicht is hen te bevredigen, ontstaan ​​onvermijdelijk slachtofferachtige, paranoïde gevoelens.

Door deze gebruikelijke manieren van spreken uit te dagen, zullen individuen een andere vorm van communicatie ontdekken die inhoudt dat ze de volledige verantwoordelijkheid nemen voor hun gevoelens en acties en hen toch vrij laat om alternatieven te verkennen. In een intieme relatie kunnen partners leren om op een niet-dramatische toon over hun woede te praten en eventuele gevoelens van slachtofferschap toe te geven. Dit type communicatie roept minder snel tegenagressie op en stelt mensen in staat om met hun woede om te gaan op een manier die elkaar zo min mogelijk pijn doet.

Het zou constructief zijn als mensen die hun woede doorgaans uiten in terechte verontwaardiging of slachtoffer van piekeren, de basisaanname dat ze onschuldige slachtoffers van het lot zijn, zouden opgeven. Het zou ook belangrijk voor hen zijn om het gevoel van aanspraak op te geven en te erkennen dat ze het inherent niet verdienen om iets in de vorm van een goede behandeling van anderen te ontvangen. Het is adaptiever om het idee te accepteren dat de wereld hen niets verschuldigd is - noch een leven, noch geluk, noch een mooie omgeving. De slachtofferpositie innemen dat men recht heeft op iets beters, draagt ​​bij aan gevoelens van bedrogen te worden, die op hun beurt een gevoel van hulpeloosheid en machteloze woede verergeren.

Actie ondernemen om situaties te veranderen waarmee men ongelukkig is, daagt direct een slachtofferoriëntatie uit. Als iemand bijvoorbeeld het gevoel heeft vast te zitten in een slechte relatie of een schijnbaar onhoudbare werksituatie, kan hij zichzelf onderzoeken om te bepalen of zijn passiviteit meer te maken heeft met de situatie dan met één gedachte, en er vervolgens naar streven om proactiever en assertiever te zijn. . Het is ook verstandig om niet te klagen over deze ongunstige situaties bij anderen in een stijl die het probleem bij de luisteraar 'dumpt'. In je interacties is het cruciaal om je meer bewust te worden van het onderscheid tussen sympathie en empathie, en om te stoppen om sympathie te vragen of te geven. Het uiten van medeleven en het proberen om sympathieke reacties van een andere persoon uit te lokken, is schadelijk omdat beide het denken van het slachtoffer versterken.

Door boze emoties bij jezelf te accepteren, is de kans kleiner dat je ze destructief uitdraagt ​​of de rol van slachtoffer aanneemt. Idealiter zou men, in plaats van de emotie van woede te onderdrukken of te ontkennen, boze reacties erkennen en een duidelijk onderscheid maken tussen gevoelens en acties. Als mensen de houding van het slachtoffer opgeven en woede erkennen als een fundamenteel onderdeel van hun aard, zijn ze in staat om te kiezen hoe ze boze gevoelens willen uiten op een constructieve, ethische en in lijn met hun belangen en doelen. Het zelfbeperkende, slachtofferperspectief beheerst niet langer hen of hun leven.