10 pond maakte het verschil tussen echt leven en gewoon overleven.

Een jaar geleden baseerde ik mijn eigenwaarde op het getal dat de aantrekkingskracht van mijn lichaam naar de aarde beschrijft. Ik voelde dat de natuurlijke hongersignalen van mijn lichaam tekenen van zwakte waren. Ik geloofde dat als ik maar langer kon rennen, een opening tussen mijn dijen zou zien of in de kleinste maat zou passen, ik eindelijk geluk zou vinden.

Ondanks deze irrationele gedachten dacht ik op de een of andere manier ook dat ik niet 'ziek genoeg' was om hulp nodig te hebben. Het kostte me bijna twee jaar worstelen met een eetstoornis om eindelijk een therapeut te zien. Ik hield mezelf voor dat ik er uiteindelijk 'uit zou komen', of dat dit 'kleine probleem' vanzelf zou verdwijnen zodra ik het leven, en dus het lichaam, dat ik wilde, zou hebben bereikt.

Ongeacht mijn excuus, ik heb mezelf er altijd van overtuigd dat de ongezonde denkwijze waarin ik leefde een onwettig probleem was. Mijn zelfinvalidatie van de worstelingen waarmee ik werd geconfronteerd, was gewoon een excuus om in het comfort van mijn eetstoornis te blijven. Ik was doodsbang voor de gedachte aan herstel en het verliezen van mijn macht over de dingen die ik kon controleren. Door mijn verhaal vast te houden dat ik niet echt 'ziek genoeg' was, stelde ik mezelf in staat door te gaan met mijn ongezonde gewoonten, gefocust op de onmogelijke taak om het onbereikbare te bereiken.

Maar uiteindelijk werd ik het zat om een ​​leven te leiden waarin ik ernaar streefde mijn kleinste zelf te zijn. Mijn enige motivatie was om kleiner wakker te worden dan de dag ervoor. Het enige gevoel van succes dat ik kon vinden, was het grommen van mijn maag. Ik werd een schim van wie ik werkelijk was. Ik had niet de energie om mijn passies na te jagen, noch de motivatie om te studeren, voor mezelf te koken, of het zelfvertrouwen om naar mezelf in de spiegel te kijken zonder mezelf helemaal uit elkaar te scheuren. Ik bedacht een strategie voor elke maaltijd, vocht tegen elke hap en hield mijn adem in elke keer dat ik op de weegschaal stapte.

Dit was niet het leven dat ik wilde, maar het was het leven dat ik had gecreëerd. En ik bracht te lang door in de vicieuze omgeving van mijn eigen ongeordende gedachten, alleen maar aan het overleven, voordat ik besefte dat ik het verdiende om echt te leven. Ik besloot dat ik te veel van mijn leven had besteed aan de wens om kleiner te zijn.

Eetstoornissen zijn geen keuze. Ze zijn een levensverslindend, mentaal uitputtend en fysiek veeleisend conflict in onszelf. Het pad naar herstel lijkt ontmoedigend, en dat is het ook, maar de tegenslagen en obstakels die ik ben tegengekomen, zijn exponentieel de moeite waard om een ​​leven te leiden dat ik nu graag leef.

Er is meer in het leven dan alleen maar bestaan ​​- leven is iets groters. En hoewel ik misschien 10 kilo zwaarder ben, ben ik oneindig veel lichter zonder dat de last van mijn eetstoornis op mijn schouders rust.

Ik schreef dit omdat ik wou dat iemand het voor mij had geschreven. Ik wou dat ik had geweten dat er geen vereiste drempel is om de titel 'ziek genoeg' te bereiken. Het maakt niet uit wat je weegt, hoe je eruit ziet, welk geslacht je bent, hoe oud je bent, welke etniciteit je bent - het maakt niet uit wie je bent, je verdient het om beter te worden. Gezonde mensen vragen zich niet af of ze 'ziek genoeg' zijn.

Als jij of iemand die je kent worstelt met een eetstoornis, zijn er talloze middelen beschikbaar om de overgang van overleven naar bloeien te beginnen.