Tijdens haar eerste sessie met mij riep Rose nadrukkelijk uit: 'Niet beledigd, maar ik heb het gevoel dat ik mijn eten en gewicht alleen zou moeten kunnen beheersen zonder de hulp van een therapeut!'

In de loop der jaren had Rose verschillende manieren geprobeerd om van haar obsessie met eten en gewicht af te komen. Hoewel ze enige tijdelijke verlichting had kunnen bereiken, duurde niets lang. Ze bevond zich al snel weer in de niet-zo-draaimolen van mislukte diëten en toenemende zelfhaat en wanhoop. Was er iets dat Rose niet begreep?

Ik heb al haar eerdere pogingen om beter te worden grondig doorgenomen: de talloze diëten, nieuwjaarsvoornemens, zelfhulpboeken, een workshop hier en daar, ook een paar Anonieme Overeters-groepen. Er begon zich een patroon af te tekenen: het leek erop dat elke keer dat ze zich beter begon te voelen en meer controle had over haar gewicht, ze geen steun meer kreeg omdat ze geloofde dat ze haar eten en gewicht zelf zou moeten kunnen beheersen. Ze was in staat om het gezonde momentum een ​​tijdje alleen te houden, maar onvermijdelijk zou ze van de wagen vallen en zich dan weer vreselijk over zichzelf gaan voelen. Ze sloeg zichzelf in elkaar en besloot het 'de volgende keer beter' te doen. Jaren van dit patroon hadden haar zelfrespect tot een historisch dieptepunt gebracht. Ze beschreef zichzelf als 'een mislukkeling' en 'uit de hand gelopen'. Ze had pijnlijke gewoontes ontwikkeld om constant geobsedeerd te zijn door haar gewicht en haar lichaam te haten.

Ik noem deze benadering die Rose gebruikte 'pleisterbehandeling'. Ze pakte niet echt de onderliggende wond of het onderliggende probleem aan; ze probeerde zich gewoon beter te voelen. Er is niets mis met proberen ons beter te voelen - we doen dit allemaal. Maar als een wond steeds weer verschijnt, moet de onderliggende oorzaak worden onderzocht en aangepakt; anders zal de wond steeds opnieuw geïnfecteerd raken. Het probleem van Rose was dat zodra ze enige verlichting van de symptomen ervoer, ze alle steun die ze kreeg zou laten vallen omdat ze oprecht geloofde dat ze in staat zou moeten zijn om alleen verder te gaan. Het laten vallen van de steun stuurde haar terug in de negatieve cycli rond haar lichaam en gewicht. Ze moest de negatieve cycli lang genoeg stoppen om te kunnen zien wat hen emotioneel dreef. Met andere woorden, ze moest patronen op het fysieke vlak stabiliseren voordat ze kon onderzoeken wat er op het emotionele vlak gebeurde.

Ik was eerlijk tegen haar. Ik vertelde haar dat ik niet zeker wist of ik kon helpen. Ik voorspelde dat ze zich na een paar sessies met mij beter zou gaan voelen en dan verder zou gaan zonder het echte probleem aan te pakken. Ik stelde voor dat ze één behandelmethode zou kiezen en zich eraan zou houden totdat haar herstel ijzersterk was. Ik moedigde haar aan om te stoppen met zichzelf in elkaar te slaan omdat ze niet in staat was zelfstandig te herstellen. Het belangrijkste was dat ik het belang benadrukte van voortdurende ondersteuning als ze echt volledig en blijvend herstel wilde.

Rose besloot om te kijken of mijn suggesties zouden kunnen werken. Zoals ik voorspelde, ervoer ze al vrij vroeg onmiddellijke verlichting van de symptomen toen ze haar eet- en bewegingsroutines stabiliseerde. Dit was de 'pleisterfase' waarin ze gewoonlijk stopte met elke behandeling of ondersteuning die ze kreeg omdat ze zich beter voelde. Ze besloot me het voordeel van de twijfel te geven om te zien of het behouden van de steun die ze tijdens onze wekelijkse sessies kreeg, haar zou kunnen helpen haar herstel te ondersteunen. Van mijn kant was dit het moment waarop het echte werk begon. Nu de problemen op het fysieke vlak enigszins waren gestabiliseerd, waren we beter in staat om de emotionele problemen aan te pakken die haar vasthielden in negatieve cycli rond haar lichaam en gewicht.

Roos heeft hard gewerkt. Ze keek naar de diep geïnternaliseerde berichten die ze van familie kreeg over hoeveel haar waarde afhing van er op een bepaalde manier uitzien. Ze onderzocht de vele openlijke en geheime berichten die ze ontving die haar angst voedde dat als ze er niet mager uitzag, ze niet geliefd, geaccepteerd of thuis zou zijn. Ze keek naar hoe ze voedsel gebruikte om een ​​deel van de troost en verzorging te vervangen die ze niet van haar relaties had verwacht. Ze onderzocht het isolement dat ze in stand hield vanwege de angst voor het oordeel van anderen. Hoe voedsel haar medicijn was geworden, werd ook onderzocht: zowel te veel als te weinig eten waren manieren waarop ze haar pijn stopte of er afstand van nam. Ik had zoveel respect voor Rose's moed en bereidheid om zichzelf op dit niveau te verkennen.

Hoewel Rose veel had aan individuele therapie, moedigde ik haar aan om ook op zoek te gaan naar een groep om mee te doen en misschien wat workshops te volgen. Ik wist dat haar herstel moeilijk vol te houden zou zijn als de buitenwereld niet ook in aanmerking zou worden genomen. Ik legde Rose uit hoe belangrijk het is om de herstelverhalen van andere vrouwen te horen, zodat ze kon weten dat ze niet de enige was die dit meemaakte. Ze wist dit intellectueel, maar niet op een emotioneel niveau. Emotioneel worstelde ze nog steeds in een isolement. Ze kon me op haar kwetsbaarst bereiken, maar ik wist dat haar volledige herstel ook betekende dat ze dit soort emotionele steun buiten mijn kantoor kreeg

Gelukkig is er in de Bay Area een overvloed aan groepen en workshops die vrouwen ondersteunen bij het omgaan met hun lichaam en eten op een meer positieve en krachtige manier. Rose koos voor een groep die ook creatieve en expressieve kunstmodaliteiten inbracht. Als kind had ze altijd al van tekenen gehouden en daarom was het een genot om dit weer in haar leven terug te brengen. Ze was verrast door wat haar door haar kunst werd onthuld. Hoewel ze zich hierdoor erg kwetsbaar voelde, was ze opgelucht toen ze zag dat de andere vrouwen ook verrassende onthullingen ontdekten die hen opschudden. Het zien van deze vrouwen die hun ervaringen met de groep deelden, gaf haar de moed om hetzelfde te doen. Ze stond versteld van de hoeveelheid steun die ze kreeg, meestal precies op de plaatsen waar ze normaal gesproken naar voedsel zou zoeken voor troost.

Dus waarom is ondersteuning zo belangrijk? Zoals ik heb laten zien, hielp steun in Rose's geval haar de diepere onderliggende emotionele wielen te verkennen die deze pijnlijke patronen met voedsel, gewicht en haar lichaam draaiden. Het volgende niveau van ondersteuning was dat ze haar zeer persoonlijke strijd in haar gemeenschap bracht en zich daar vastgehouden voelde. Deze stap was vooral belangrijk omdat de weg naar een eetstoornis meestal geplaveid is met sociale, culturele en familiale boodschappen die ons aanmoedigen om voedsel in de vijand te veranderen en ons lichaam in het strijdtoneel. Disfunctionele patronen met voedsel en haat tegen je lichaam zijn aangeleerd gedrag; we zijn er niet mee geboren! Om de sterke, negatieve berichten die we voortdurend over ons lichaam krijgen van de media, de samenleving en zelfs familie tegen te gaan, is een bewuste inspanning en veel steun nodig! We hebben voortdurend andere berichten nodig die ons aanmoedigen om ons te concentreren op zelfzorg, zelfliefde en gezondheid (van geest, lichaam en geest). Het creëren van een sterke gemeenschap die ons deze positieve berichten voedt, is de zekere manier om een ​​duurzaam herstel te ondersteunen.

Tot slot wil ik benadrukken dat hoe eerder u ondersteuning krijgt, hoe beter! De vrouwen die ik ontmoet die het langst alleen gespierd hebben, zijn meestal de laagste op de herstelschaal. Dit komt omdat het ongeordende eten ook wanordelijk denken heeft veroorzaakt. Helaas zie ik hun solo-herstelinspanningen zelden werken. In plaats daarvan graven deze vrouwen zoveel dieper in de strijd met hun lichaam en eetlust. Vele jaren later, wanneer ze beseffen hoeveel energie ze hebben verspild aan deze pijnlijke strijd, ervaren ze vaak veel spijt dat ze niet eerder steun kregen. Laat dit jou niet overkomen! Hulp en steun zoeken is niet zwak, het vergt enorme kracht en moed. Hoe beter je in staat bent om gemeenschap en ondersteuning rond je herstel op te bouwen, hoe langer je herstel zal duren en hoe sterker je je zult voelen!