Als het plotseling voelt alsof waar je ook gaat, je wordt omringd door hoogzwangere vrouwen, het is waarschijnlijk niet je verbeelding. In de Verenigde Staten zijn er meer geboorten in de maanden die de zomer afsluiten en de herfst inluiden dan in welke andere tijd van het jaar dan ook. Het seizoen markeert een spannende en enge tijd in het leven van veel aanstaande ouders. Er worden fysieke en mentale voorbereidingen getroffen om de grootse intrede van een mensenleven in uw gezin mogelijk te maken. En hoewel dit misschien een van de meest verwachte momenten in het leven is, zijn er nog steeds bepaalde dingen waar niemand over lijkt te praten als het gaat om wat je kunt verwachten als je in verwachting bent

In mijn 25 jaar als onderzoeker en klinisch psycholoog ben ik bekend geraakt met de beproevingen en beproevingen van talloze ouders die verrast waren door de onvoorziene uitdagingen en emoties die gepaard gaan met de overgang naar het ouderschap. Een van de ergste aspecten van de achtbaanrit van het krijgen van een kind, is het gevoel dat zoveel ouders hebben dat ze uniek zijn in hun strijd en in tegenstelling tot alle andere ouders. Te vaak voelen nieuwe ouders zich alleen in hun dieptepunten en daarom hun hoogtepunten onwaardig. Door te erkennen dat bepaalde problemen in feite door de meeste ouders worden gedeeld, kunnen we onszelf toestaan ​​meer nieuwsgierig, introspectief en medelevend naar onszelf te zijn, terwijl we de uitdagingen aangaan die met het ouderschap gepaard gaan. Hier zijn vier veelvoorkomende reacties die zelden worden besproken, maar die je kunt verwachten bij het betreden van deze nieuwe levensfase:

1. Afscheid nemen van het kind zijn

Naast voor de hand liggende veranderingen, zoals gebrek aan slaap en een volledige verschuiving in de dagelijkse prioriteiten, zijn er overgangen van ouderschap die dieper gaan dan wat aan de oppervlakte wordt waargenomen. Ouder worden is de ultieme stap weg van de eigen kindertijd. Moeder of vader zijn kan een uitdaging zijn voor het deel van ons dat nog steeds verlangt om gekoesterd of verzorgd te worden. Veel zwangere vrouwen hebben zich net negen lange maanden 'verwend' gevoeld, zacht behandeld en interesse gewekt. De plotselinge verschuiving van het gevoel verzorgd te worden naar de primaire verzorger van een afhankelijke pasgeborene kan geweldig zijn, maar het kan ons ook emotioneel raken.

Hoe oud we ook zijn als we besluiten een gezin te stichten, er vindt een symbolische scheiding plaats in onze geest waarvan velen van ons zich niet eens bewust zijn. Deze scheiding heeft echter vaak invloed op de manier waarop we ons voelen en kan zich uiten in verdriet, angst, depressie of een gevoel van verlies. Het kan zelfs emoties oproepen waarvoor we ons diep schamen, zoals wrok of jaloezie jegens onze baby. De allegaartje van emoties die we als nieuwe ouders ervaren, laat ons vaak stilzwijgen over alles wat we negatief kunnen voelen. Dit voorkomt dat we ons realiseren dat het hebben van deze gevoelens NIET betekent dat we niet van onze kinderen houden of het feit dat ze zijn geboren waarderen en waarderen. Als we ons echter schuldig voelen of weigeren over onze negatieve reacties te praten, missen we het identificeren van waar deze gevoelens vandaan komen en een beter begrip van onszelf, zodat we betere ouders kunnen worden.

2. Mijlpalen die emoties opwekken

Ouderschap heeft het verbazingwekkende vermogen om gevoelens, gedachten en herinneringen uit onze kindertijd op te wekken die we misschien al lang begraven of vergeten zijn. Onze kinderen fungeren als constante triggers van de pijnlijke dingen die we hebben meegemaakt tijdens het opgroeien. Hoe perfect onze ouders en verzorgers ons ook lijken, ieder mens heeft gebreken en draagt ​​zijn eigen tekortkomingen met zich mee. De manier waarop we als kind gekwetst werden, beïnvloedt onze gedachten en onze gevoelens als volwassenen. Pijnlijke ervaringen uit het verleden kunnen reacties in ons in het heden uitlokken zonder dat we het verband leggen. Als we een ouder hadden die zich overdreven zorgen maakte over al onze bewegingen, zouden we op een bepaald niveau vasthouden aan dat voorzichtige gevoel van paniek bij elke stap die we in ons volwassen leven zetten. Dit is vooral het geval wanneer we ouders worden.

Een man die net vader was geworden, had bijvoorbeeld irrationele angsten om zijn pasgeboren zoon op te halen. In plaats van zijn zorgen uit te dagen, verliet hij zijn vrouw om het grootste deel van de vroege zorg te doen. Dit liet zowel hij als zijn vrouw teleurgesteld achter, omdat beiden hadden verwacht dat hij een praktische ouder zou zijn. Toen ik mijn vriend naar zijn eigen vader vroeg, kon hij zich hem nauwelijks herinneren. Ook hij had al het ouderschap aan zijn vrouw overgelaten en was alleen echt in beeld om discipline of advies te geven. Hoewel de jonge vader voelde dat hij heel anders was dan zijn eigen vader in zijn verlangen om voor zijn zoon te zorgen, zodra zijn zoon geboren was, overspoelden deze negatieve gedachten hem en vertelden hem dat hij niet wist wat hij aan het doen was, dat hij zou nooit een goede vader zijn, en hij zou gewoon uit de buurt van de baby moeten blijven. Door te identificeren waar deze negatieve gedachten, die ik noem als 'kritische innerlijke stemmen,' kwam uit, de man was in staat zichzelf uit te dagen door maatregelen te nemen om voor zijn zoon te zorgen. Hij ontdekte dat hij niet alleen bekwaam was om dit te doen, maar dat hij ook echt genoot van de tedere momenten tussen hen.

3. De angst om je moeder of vader te worden

Hoewel we ons bewust zijn van angsten zoals niet wakker worden met de huilende baby of vergeten doekjes in de luiertas te doen, zijn er meer psychologische zorgen die we met ons meedragen als nieuwe ouders die niet noodzakelijkerwijs tot bewustzijn komen, maar die ons allemaal beïnvloeden dezelfde. Een daarvan is de angst om als onze eigen ouders te worden. We zijn geschokt als we merken dat we precies die dingen zeggen of doen die we haatten die onze ouders tegen ons zeiden en deden. De waarheid is dat hoe we als kinderen werden behandeld, voortdurend van invloed zal zijn op hoe we onze eigen kinderen behandelen. Onopgeloste problemen waar we niet mee te maken hebben gehad en die we niet volledig hebben gevoeld of begrepen, kunnen van invloed zijn op de manier waarop we handelen in onze relaties, vooral die welke we vormen met onze kinderen.

Als je een ouder had die veel werkte, waardoor je je verwaarloosd voelde en alsof je geen prioriteit was, heb je misschien de neiging om je op je carrière te concentreren en je kind te negeren. Als je een ouder had die zich overdreven zorgen maakte over al je bewegingen, ben je misschien overbezorgd jegens je eigen kind. De angst dat we ons kind pijn zullen doen op de manier waarop we gekwetst zijn, kan ons echter overweldigen als onze kinderen worden geboren. Het kan ertoe leiden dat we overcompenseren of onszelf meer in vraag stellen dan we zouden moeten.

Een vriendin van mij merkte op dat nadat haar eerste baby begon te lopen, ze constant bang was dat de baby zou vallen. Zelfs toen zij of haar partner vlak naast de baby liep, klaar om haar bij het eerste wiebelen te grijpen, kon mijn vriendin haar angst gewoon niet van zich afzetten. Als gevolg daarvan tilde ze de baby vaak op in plaats van haar te laten lopen. Dit frustreerde zowel haar partner als haar baby. In een moment van nood vertrouwde mijn vriendin me toe: 'Het is gewoon, mijn moeder schonk nooit aandacht aan mijn zus toen ze leerde lopen. Ze moet gevallen zijn en haar hoofd hebben gestoten zoals elke middag.' Dit 'aha'-moment voor mijn vriendin hielp haar haar angst te begrijpen. Het hielp haar ook om te stoppen met reageren op de stijl van haar moeder door te proberen haar onvoorzichtigheid goed te maken. Zulke voorbeelden illustreren dat, hoewel het belangrijk is om bewuste beslissingen te nemen over hoe we willen zijn in relatie tot onze kinderen, de angsten waarmee we onszelf kwellen ons ertoe kunnen brengen te handelen op manieren die we niet respecteren.

4. Jezelf op je kinderen projecteren

Wanneer onze reacties op onze kinderen de manier waarop we als kinderen werden behandeld imiteren of compenseren, lopen we het risico niet in het huidige moment te leven en niet gepast te reageren op de huidige omstandigheden. Onze kinderen zijn wij niet, en hun verhaal is niet het onze. Door ze onder druk te zetten om te slagen op gebieden waar we hebben gefaald of ervan uit te gaan dat ze dezelfde fouten zullen maken als wij, kunnen onze kinderen een slechte dienst bewijzen en ze uit vorm doen raken. Velen van ons hebben ouders gekend die zoveel regels maakten en zulke hoge eisen stelden dat ze hun kinderen uiteindelijk in de tegenovergestelde richting dreven van wat zij of hun ouders voor hen hadden gewild, of het nu een degelijke opleiding, een gekoesterd talent of een gezonde levensstijl.

Hoewel het misschien onwaarschijnlijk lijkt, kunnen we deze dingen op onze kinderen gaan projecteren als ze nog heel jong zijn. Ik heb eens een moeder ontmoet die er zeker van was dat haar 6 maanden oude baby 's nachts zou huilen 'om haar te storen'. Deze perceptie was duidelijk een onjuiste kijk op de situatie en eerder een directe projectie van de lastige manier waarop haar eigen moeder haar als kind zag.
Door onszelf te leren kennen en hoe ons verleden invloed heeft gehad op wie we zijn, kunnen we ons onderscheiden van negatieve ervaringen die ons vandaag beïnvloeden. Door dit te doen, beïnvloeden we onze kinderen om zichzelf te zijn in plaats van wie we nodig hadden om te zijn voor onze eigen doeleinden.

5. Een meer uitgesproken gevoel voor leeftijd en tijd

Het hebben van een kind is misschien wel het meest concrete symbool van volwassenheid. Het gevoel dat we ouder zijn, dat de term 'mijn familie' niet langer onze ouders en ons betekent, maar ons en onze kinderen, is een krachtige verandering om te ervaren. 'Moeder' of 'papa' worden, weegt op ons een volwassen verantwoordelijkheid. Hoewel we een ervaring van nieuw leven en geboorte intuïtief niet associëren met leeftijd en sterfelijkheid, wordt deze verbinding vaak op een onbewust niveau gelegd. Het krijgen van een baby dwingt ons om het verstrijken van de tijd te erkennen en het feit onder ogen te zien dat we ouder worden.

Bovendien schaadt het geven van een leven aan een kind ons met de wetenschap dat het leven dat we ze hebben gegeven tijdelijk is, dat ook zij zullen opgroeien en hun eigen sterfelijkheid onder ogen moeten zien, net zoals wij hebben moeten doen. Ongeacht de overtuigingen of principes die je aanhangt, kan dit besef een verhoogd bewustzijn van tijd, verandering en de levenscyclus creëren die je perspectief voor de rest van je leven verandert. Tientallen van mijn cliënten hebben me verteld hoe ze na de geboorte van hun eerste baby werden getroffen door twee emoties: de overweldigende vreugde die ze deze persoon het leven hadden gegeven en het overweldigende schuldgevoel dat dit een tijdelijk geschenk is.

Door afgestemd en gevoelig (nieuwsgierig, open en accepterend) te zijn voor je eigen emoties, geef je je kind de beste kans om te allen tijde de sterkste en gezondste ouder te hebben die voor hem of haar beschikbaar is. Het schuldgevoel dat ontstaat als je je niet van binnen voelt als de perfecte ouder die je aan de buitenkant zou willen zijn, is een gevoel dat de meeste nieuwe ouders op een of ander moment tegenkomen. In plaats van met dit schuldgevoel mee te gaan, is het belangrijk om jezelf te leren kennen, je reacties te identificeren en te begrijpen waar ze vandaan komen. Door dit te doen, onderscheid je je eigen verleden van je heden en je eigen kind van je volwassen zelf op een manier die je in staat stelt vrijelijk van ze te houden en ze te ondersteunen op hun eigen onafhankelijke pad naar volwassenheid.