In de loop van de jaren dat ik als psycholoog met mannen heb gewerkt, ontdekte ik dat er een grote weerstand is voor zo velen van hen om persoonlijk te praten over hun worstelingen binnen hun intieme relaties en ik heb dit onderwerp jarenlang onderzocht en onderzocht.

Er zijn tal van stereotypen die de ronde doen als we het hebben over mannen die over hun gevoelens praten. Achter de nonchalante, vaak komische retoriek rond het onderwerp schuilt echter een reëel probleem. Volgens de American Psychological Association hebben 'tientallen onderzoeken en onderzoeken van de afgelopen decennia aangetoond dat mannen van alle leeftijden en etnische groepen minder geneigd zijn dan vrouwen hulp te zoeken voor allerlei soorten problemen, waaronder depressie, middelenmisbruik en stressvolle gebeurtenissen in het leven. -ook al hebben ze die problemen even vaak of vaker dan vrouwen.' Waarom willen mannen niet erkennen dat ze emotionele of psychologische problemen hebben?

De vragen bouwen gewoon van daaruit voort. Zijn mannen gesocialiseerd of geconditioneerd om te geloven dat ze nooit hulp nodig hebben en altijd hun eigen persoonlijke problemen kunnen oplossen? Waarom al die houding en verdoezeling van hun zorgen, onzekerheden en persoonlijke problemen? Waarom de behoefte om jezelf te presenteren alsof je alles 'samen' hebt en 'alles is cool/chill?' Laten we het nog verder onderbouwen; waarom zijn mannen over het algemeen zo onwillig om te erkennen dat? zich dat ze een psychisch probleem hebben? Wie heeft geen enkele neurose die zijn persoonlijke en werkrelaties beïnvloedt? Waarom voelt het zo belangrijk om deze te erkennen en ermee om te gaan? Hoe zit het met een omgekeerd perspectief dat zegt dat het 'lef kost' om te erkennen dat je je bewust bent van je problemen en bereid bent ze aan te pakken? Of dat dit kenmerken van moed zijn en respect verdienen?

Voor veel mannen kan toegeven dat ze een persoonlijkheidsfout hebben (of twee of drie) als toegeven dat ze lepra hebben. Zoals het was voor vice-presidentskandidaat Thomas Eagleton onder het presidentschap van George McGovern in 1972. Ondanks pogingen om het geheim te houden, toen werd onthuld dat hij zijn hele leven depressieve aanvallen had, werd Eagleton gedwongen de race te verlaten. Door de geschiedenis heen hebben mensen in krachtige leiderschapsrollen geprobeerd tekenen van mentale kwetsbaarheid te verbergen of te bagatelliseren. Ze doen er alles aan om waargenomen fysieke of emotionele 'zwakte' te maskeren en tonen alleen kracht. Dit was het geval met John F. Kennedy, die verlammende rugpijn moest beheersen met megadoses pijnmedicatie, en Franklin Roosevelt, die probeerde zijn polio te verdoezelen. En nu hebben we een president die zo duidelijk psychisch en onzeker is, maar die constant verbergt met ouderwetse bravoure.

Negatieve stereotypen over het onthullen van onze kwetsbaarheden of onze fundamentele worstelingen als mens hebben zich uitgebreid tot kwesties van geestelijke gezondheid. Lange tijd geloofde men dat therapie alleen voor zeer gestoorden en verlorenen was; drugsverslaafden, de ernstig angstige en depressieve, of geesteszieke dakloze mannen en vrouwen. In werkelijkheid lijdt bijna een op de vijf Amerikanen aan een psychische aandoening. Ieder van ons zal te maken krijgen met worstelingen die ons tot op het bot zullen schudden. We zouden er allemaal veel beter aan doen om hoe we ons voelen serieus te nemen, niet alleen fysiek maar ook emotioneel. Niettemin blijven deze valse ideeën bij veel mannen hangen en laten ze zich verzetten tegen de hulp die ze nodig hebben.

In de jaren dat ik met mannen in therapie heb gewerkt, heb ik gemerkt dat veel van de angsten en stereotypen die ze met zich meedragen over therapie alleen verdwijnen als ze worden geconfronteerd met de mogelijkheid van afwijzing, bijvoorbeeld wanneer hun echtgenoot of partner het einde bedreigt van een relatie. Wanneer een romantische of seksuele relatie op het spel staat, kan dat de aandacht van de man trekken, en zijn angst voor verlies zal hem vaak in therapie drijven.

In dit geval is de dreiging van het verliezen van de relatie als een wake-up call om te voorkomen dat hun leven en emoties in de war raken.

Voor andere mannen die therapie hebben gezocht, was het het verlies van hun seksuele relatie dat hen grote zorgen baarde. Terwijl veel mannen een seksuele afwijzing initiëren of accepteren, waardoor saaiheid en routine de overhand krijgen, zijn anderen van streek door het verlies van de seksualiteit en beschouwen dit als een 'rode vlag'. professionele hulp zoeken.

Veel van de mannen met wie ik heb gewerkt, hebben zichzelf gepresenteerd als koppige onderhandelaars (hun huwelijk behandelen als een zakelijke deal). Ze verzetten zich tegen het ondernemen van actie totdat ze werden bedreigd met afscherming - het einde van het huwelijk. Op dat moment was er een golf van activiteit, smeekbeden voor een tweede kans, of zelfs het accepteren van de onheilspellende therapiekeuze. Voor veel van deze mannen was het pas toen ze deze schokkende gebeurtenis in hun leven als het ultimatum van een echtgenoot onder ogen zagen, dat ze zich gedwongen voelden tot een diepere emotionele realiteit.

Eenmaal in therapie kan het proces om deze nuchtere realiteit onder ogen te zien - de diepe ontevredenheid van hun partner met de status-quo - het begin van een verkenningsproces van hun innerlijke leven stimuleren. Dit stelt hen meestal in staat om duidelijker te zien en toe te geven dat ze in een verontruste verre of saaie relatie hebben geleefd. Het therapieproces kan mannen helpen zich veel bewuster te worden van zichzelf en hoe en waarom hun partner zo ontevreden kan zijn geweest. Ze beginnen de ontbrekende emotionele dimensie in zichzelf en in hun huwelijk te begrijpen en krijgen wat begeleiding en richting over hoe dit probleem aan te pakken.

Dan Siegel, psychiater en auteur van Mindsight , beschrijft therapie op de volgende manier:

[Therapie is] een soort gerichte aandacht waarmee we de interne werking van onze eigen geest kunnen zien. Het helpt ons om ons bewust te zijn van onze mentale processen zonder erdoor te worden weggevaagd, stelt ons in staat om onszelf van de automatische piloot van ingesleten gedrag en gewoontereacties te krijgen, en brengt ons voorbij de reactieve emotionele lussen waarin we allemaal de neiging hebben om vast te komen zitten.

Dit soort therapie is beslist een ander soort leren en kennis, niet gebaseerd op boeken of toolkits, maar op ervaring en met introspectie. In dit proces van zelfreflectie duiken is een moedige daad die talloze voordelen heeft, niet alleen in onze persoonlijke relaties, maar ook in onze persoonlijke ontwikkeling op elk gebied van ons leven. Elke persoon - man of vrouw - die hulp zoekt bij een persoonlijke strijd, neemt een stap weg van het stigma en in de richting van een sterker zelfgevoel.

Deryl Goldenberg, PhD is een klinisch psycholoog in een privépraktijk in Santa Monica en Santa Barbara en richt zich al meer dan 30 jaar op mannelijke psychologie en relatieproblemen tussen koppels. Ga voor meer informatie over Dr. Goldenverg naar zijn website of e-mail hemhier.