Waarom ontwikkelen sommige mensen een eetstoornis zoals anorexia, boulimia of dwangmatig overeten of eetbuien?

Wanneer we iemand zien weigeren te eten of zwaarlijvig eten, is de verleiding groot om hem te bekritiseren of te corrigeren.

'Stop er maar mee! Zie je niet dat je jezelf pijn doet?'

Maar kritiek is wel het laatste wat iemand met een eetstoornis nodig heeft.

Als we mensen die lijden willen helpen herstellen, begrijpen en medeleven zijn krachtige instrumenten. Daarom moeten we allemaal leren over de aard van eetstoornissen. Dan kunnen meer van ons gezondheidsbevorderende compassie bieden.

Waarom ontwikkelen zich eetstoornissen?

Eetstoornissen, zoals drugs- of alcoholgebruik en zelfbeschadigend gedrag - gaan heel vaak over zelfregulatie van emoties. Mannen en vrouwen van alle leeftijden kunnen ze ontwikkelen en zullen ze ook ontwikkelen.

Mensen gebruiken, misbruiken of beperken voedsel, of wenden zich tot opiaatverslaving , middelenmisbruik of zelfbeschadigend gedrag om met ondraaglijke of overweldigende gevoelens en gedachten om te gaan.

Stel je drie zones van emotionele energie voor. De middelste zone vertegenwoordigt een venster waar emoties en gedachten draaglijk en logisch voor ons zijn, waar we tegelijkertijd kunnen denken en voelen. Onze reacties kunnen zich aanpassen aan een situatie. Dit is het venster van tolerantie voor emoties.

De bovenste zone vertegenwoordigt een verhoogde staat van bijna puur gevoel, inclusief paniek, impulsiviteit, razende gedachten, woede en een gevoel van gebrek aan veiligheid - die allemaal overweldigend aanvoelen. Therapeuten noemen dit hyperarousal.

De onderste zone is een vlakke, doffe, gevoelloze toestand die hypo-arousal wordt genoemd. Het omvat tijden van geen energie, het onvermogen om te denken, gevoelens van ontkoppeling en afgesloten zijn en kan schaamte en het onvermogen om nee te zeggen omvatten.

Wanneer emoties buiten het tolerantievenster stijgen of dalen, is het buitengewoon moeilijk om op een gezonde manier te leven en te gedragen. Buiten de veilige zone hebben mensen moeite om een ​​gevoel van welzijn te behouden. Wanneer emoties te intens of te onderdrukt zijn, heeft een persoon een manier nodig om ze terug te brengen naar een niveau waarmee ze kunnen leven. Dit geldt met name voor overlevenden van trauma's. Hun zenuwstelsel heeft geleerd om constant voorbereid te zijn op gevaar. Deze reactie op pijn en pijn uit het verleden is diep verankerd.

De link tussen eetstoornissen en jeugdtrauma

Trauma - vooral wanneer het zich in de kindertijd voordoet - verhoogt het risico dat een persoon zijn hele leven lang last heeft van chronische hypo- of hyperarousal. Studies tonen aan dat hoe meer soorten traumatische ervaringen in de kindertijd, hoe groter het risico op verslaving, eetstoornissen of zelfbeschadigend gedrag.

In feite is de oorsprong van het oriëntatiepunt Onderzoek naar ongewenste ervaringen in de kindertijd (ACE) begon in een obesitaskliniek. Dr. Vincent Fellatti merkte op dat meer dan de helft van zijn patiënten stopte met zijn programma voor gewichtsverlies, hoewel ze goed aan het afvallen waren. Hij wilde weten waarom, dus interviewde hij enkele van degenen die vertrokken.

Wat hij ontdekte, was een hoge incidentie van seksueel misbruik onder zwaarlijvige patiënten, die vaak voorkwamen toen ze nog kinderen waren. Na het misbruik schoot hun gewicht omhoog en bleef hoog.

Sommige mensen met een verstoord eetgedrag hebben waarschijnlijk een voorgeschiedenis van trauma (lichamelijk, seksueel of gehechtheidstrauma) en proberen op de een of andere manier lichaamsgrootte te gebruiken voor bescherming (bijvoorbeeld door zich te beperken om onzichtbaarder te zijn of binging om overgewicht en minder aantrekkelijk voor misbruikers). Anderen gebruiken voedsel als een mechanisme om zichzelf te kalmeren of iets waar ze controle over hebben.

Het gebruik van verslavend gedrag (eten, drugs, alcohol, gokken, seks, enz.) komt voort uit de wanhoop van degenen die lijden aan traumasymptomen om een ​​oplossing te vinden voor chronische emotionele stress. Mensen gebruiken middelen of schadelijk gedrag om ervoor te zorgen dat ze zich niet zo slecht voelen, omdat ze zich anders ondraaglijk reactief of verdoofd voelen.

Een gevoel van controle krijgen

Hoe kunnen zelfverwonding, verslaving of eetstoornissen mensen helpen om te gaan met te veel of te weinig reactiviteit in hun innerlijke wereld?

Ongeacht welke eetstoornis of welk zelfregulerend mechanisme mensen ook gebruiken, mensen wenden zich tot hen om een ​​soort gevoel van controle over hun leven te krijgen. Het is net als wanneer een persoon een golf van emoties ziet neerstorten - ze weten niet wat ze moeten doen. Je voelt je zo uit de hand, of iets voelt zo overweldigend of paniekopwekkend, je wendt je tot iets anders dat je kunt beheersen. 'Nou, ik heb controle over wat ik in mijn mond stop.'

Beperking of eetbuien met voedsel voor sommige mensen haalt hen uit hyperarousal. Voor anderen brengt het hen van een dieptepunt omhoog.

Het verlangen om je niet meer zo slecht te voelen

De kwestie rond degenen die voedsel gebruiken, gaat niet alleen over uiterlijk of zelfs helemaal niet over uiterlijk. Ik geloof dat anorexia of boulimia niet zozeer gaat over het lijken op het model in het tijdschrift, maar over willen voelen zoals haar (of hoe we ons voorstellen dat ze zich voelt) . Het beperken van voedsel wordt een mechanisme om je beter te voelen, niet omdat het iemand een mooi gevoel geeft, maar omdat het hebben van een zekere mate van controle die persoon helpt zich niet zo slecht te voelen.

Het is een zelfverzachtend mechanisme. Een resultaat van het gebruik van voedselbeperking of binging en purgeing, is dat om het te kunnen doen, je je bewustzijn van je lichaam moet loskoppelen. Of je jezelf nu uithongert of te veel eet, om te slagen, je bent niet in staat om in te checken en de gezondheidsbevorderende signalen van je lichaam te horen.

De ontkoppeling tussen hersenen en lichaam kan enige verlichting geven van de fysieke symptomen van angst of schaamte. Maar het probleem wordt dan ook dissociatie van gezonde signalen.

De rol van herkaderen bij de behandeling en genezing van eetstoornissen

Behandeling voor eetstoornissen gaat niet over voedsel. Het gaat niet om het focussen op een dieet of het monitoren van wat mensen eten. Het gaat erom wat het eetgedrag voor de persoon betekent.

Soms leren cliënt en therapeut dat voedselbeperking gaat over een wens om onzichtbaar te worden. Soms betekent heel weinig eten dat iemand klein wil zijn. Om met een voorgeschiedenis van trauma om te gaan, willen ze gewoon niet opgemerkt worden.

In therapie praten we over waarom dat gedrag zinvol is. Wanneer we het gedrag herkaderen door ons af te vragen waarom het er is, kunnen we ons inleven. Het is geen 'gekte', maar de beste poging van de persoon om enorme angst te kalmeren in een wereld waar ze zich nog steeds onveilig voelen.

Het gaat er echt om de betekenis van de keuze van de cliënt te vinden, of die keuze nu voedselbeperking, eetbuien, zuiveren, te veel eten of andere zelfbeschadiging is. Het wordt voor het persoonlijke gevoeld als een overlevingsvaardigheid, en de persoon doet zijn best.

Het is ZO belangrijk om de reden te zien waarom een ​​persoon worstelt met schadelijk gedrag, omdat dit het mededogen mogelijk maakt dat nodig is voor genezing.

'In de Verenigde Staten lijden 20 miljoen vrouwen en 10 miljoen mannen op enig moment in hun leven aan een klinisch significante eetstoornis', meldt de Nationale Vereniging voor Eetstoornissen . We merken misschien dat iemand verandert in een ongezond gewicht, maar weinigen van ons weten wat ze moeten zeggen of doen.

De eerste stap is om te beseffen dat elk gedrag betekenis heeft. En als we er mededogen in kunnen brengen, in plaats van oordelen, is de kans groter dat we anderen helpen hoop en genezing, persoonlijke verbinding te vinden.

Het concept van 'Gezondheid in elke maat'

Ik geloof dat je in elke maat gezond kunt zijn. Niemand hoeft maat 2 te zijn. Je kunt het lichaam dat je vandaag hebt accepteren en het pad van betere zelfzorg gaan bewandelen, te beginnen waar je bent.

Een positieve manier waarop zorgzame vrienden en familie kunnen helpen, is door niet meer over eten te praten. Begin voorzichtig te vragen wat er met die persoon aan de hand is. Breng een houding van begrip, steun en mededogen mee voor wat je vindt.

Het pad naar gezondere copingvaardigheden is gebaseerd op gezondere relaties. Mensen die worstelen met eetstoornissen hebben een ondersteunend netwerk van therapie, sociale steun, vrienden, familie en zelfzorg nodig voor herstel.

Gezonde relaties stellen ons in staat om gezonde manieren te ontwikkelen om met emoties om te gaan binnen een tolerantievenster. Voor overlevenden van trauma's zijn deze relaties veel moeilijker te vinden.

We hebben allemaal compassie nodig - vooral mensen met eetstoornissen en ander zelfbeschadigend gedrag - om ons te helpen gezondere manieren te vinden om te kalmeren en ons goed te voelen.