Er is een toenemende bezorgdheid over de epidemie van eenzaamheid in onze samenleving. Vorig jaar heeft een landelijk onderzoek van Cigna van meer dan 20.000 Amerikanen van 18 jaar en ouder toonde aan dat de meeste Amerikaanse volwassenen als eenzaam worden beschouwd. Uit die specifieke studie bleek dat de jongste generatie van de ondervraagden de eenzaamste van allemaal was. Nu, een recente peiling van JijGov heeft zojuist bevestigd dat millennials generatie X en babyboomers hebben overtroffen als de eenzaamste generatie.

Uit het YouGov-rapport bleek dat 30 procent van de millennials (23-38 jaar) zich altijd of vaak eenzaam voelt. Ongeveer een op de vijf mensen in deze leeftijdscategorie zegt geen vrienden te hebben, terwijl 27 procent zegt geen goede vrienden te hebben en 30 procent zegt geen 'beste vriend' te hebben. Deze aantallen zijn aanzienlijk hoger dan bij de andere onderzochte generaties.

Hoewel de redenen voor het isolement van millennials niet volledig worden onderzocht door de studie, noemden ze wel een 2018 studie van de Universiteit van Pennsylvania die een causaal verband vond tussen de tijd doorgebracht op sociale media met een verminderd welzijn. De hoofdonderzoeker van die studie, Melissa G. Hunt, concludeerde: 'Hier komt het erop neer: minder sociale media gebruiken dan je normaal zou doen, leidt tot een significante afname van zowel depressie als eenzaamheid.' Met sociale media als mogelijke facilitator, wat zijn de sociale factoren, psychologische processen en cognitieve invloeden die ertoe leiden dat mensen zich eenzamer voelen?

Het is belangrijk op te merken dat eenzaamheid iets anders is dan alleen zijn. Dr. John Cacioppo, die meer dan twee decennia eenzaamheid bestudeerde, definieerde het als ' waargenomen sociaal isolement, of de discrepantie tussen wat u wilt van uw sociale relaties en uw perceptie van die relaties. ' Mensen voelen spanning tussen het aantal vrienden dat ze willen en het aantal dat ze hebben. Ze hebben ook de neiging om zichzelf met anderen te vergelijken, een proces dat sterk wordt verergerd door de opkomst van sociale media. Stressopwekkende vergelijkingen en de opkomst van FOMO zijn neveneffecten van sociale media, en ze (samen met eenzaamheid) hebben de neiging om af te nemen wanneer het gebruik van sociale media wordt verminderd.

Maar om de onderliggende problemen aan te pakken die bijdragen aan eenzaamheid, moeten we niet alleen kijken naar sociale media of een extern platform, maar naar de interne effecten van dergelijke platforms. Met andere woorden, wat zijn de gedachten en gevoelens die worden opgewekt door het gebruik van sociale media die ertoe leiden dat iemand zijn 'waargenomen isolement' uitvergroot? Ik zou zeggen dat de mentale processen die eenzaamheid veroorzaken niet zo verschillend zijn van wat ze altijd zijn geweest, maar de opkomst van technologie heeft een broeinest gecreëerd waar deze destructieve denkprocessen kunnen floreren.

Jarenlang heb ik de inherente dualiteit van een persoon bestudeerd en geschreven in verband met hun zelfperceptie. We hebben allemaal een kant van onszelf die een kampioen is van wie we werkelijk zijn. Het is het deel van ons dat doelgericht en aan onze eigen kant staat. Maar we hebben ook een boosaardig 'anti-zelf', een interne vijand gevormd uit negatieve vroege ervaringen en invloeden die het zo'n beetje voor ons heeft. De taal van deze innerlijke criticus is wat mijn vader Dr. F.S. wordt al lang de 'kritische innerlijke stem' genoemd.

Deze stem is als een sadistische geïnternaliseerde coach of commentator. Het is er altijd om ons te bekritiseren, te straffen en te ondermijnen. In veel opzichten is het een lens waardoor we onze ervaring filteren, en het draagt ​​in hoge mate bij aan onze eenzaamheid. Het haalt ons naar beneden in relatie tot anderen, zorgt ervoor dat we ons ongemakkelijk of ongemakkelijk voelen in onze eigen huid. Het vertelt ons dat we onwaardig of oninteressant zijn. Het schaadt ons eigen vertrouwen en maakt ons zelfs paranoïde of wantrouwend tegenover anderen. Al deze factoren vergroten onze neiging om onszelf te isoleren en ons meer alleen te voelen.

In onze 30 jaar van onderzoek hebben we ontdekt dat de meest voorkomende kritische innerlijke stem die mensen ervaren, is dat ze op een fundamentele negatieve manier anders zijn dan andere mensen. Bedenk nu hoe het gebruik van sociale media deze precieze zelfaanval zou kunnen overdrijven. De meeste dagen ervaren we allemaal een scala aan emoties, van hoog tot laag. We kunnen ons uitgeput of neerslachtig voelen en ervoor kiezen om de nacht thuis op de bank te blijven. Op het moment dat we onze telefoon pakken en door Instagram scrollen, zien we echter een stroom van gezichten, die eruitzien alsof ze de tijd van hun leven hebben.

We praten veel over de discrepantie tussen een foto op sociale media en de werkelijkheid, maar een recent voorbeeld illustreerde dit voor mij echt in relatie tot eenzaamheid. Een vriend van mij had een stressvolle dag en besloot vroeg naar huis te gaan en naar bed te gaan. Voordat ze ging slapen, pakte ze haar telefoon en opende Facebook. Meteen zag ze een foto van een vriend/collega van haar in een nieuw restaurant dat ze ook wilde proberen. Haar vriendin had een grote glimlach en haar arm om een ​​andere persoon die mijn vriendin niet kende. Ze stonden voor een lange gemeenschappelijke tafel van lachende, toastende en socialiserende vreemden.

Mijn vriend begon meteen kritische innerlijke stemmen te krijgen: 'Je bent zo lame. Je gaat nooit uit. Ze had je sowieso niet willen uitnodigen. Wat doe je eigenlijk met je leven? Je bent niet leuk. Mensen bellen je niet om af te spreken. Ze mogen je duidelijk niet.'

De volgende dag, toen ze naar haar werk ging, zag ze haar vriend en noemde de foto. 'Het zag eruit alsof je een leuke avond had,' zei ze. 'Hoe was het restaurant?' Haar vriend antwoordde: 'Oh, het was oké. Eerlijk gezegd hebben we een aantal mensen ontmoet die mijn vriend kent, en ik voelde me behoorlijk misplaatst. Ik wou dat je daar was geweest.'

Het komt zelden voor dat één foto of bijschrift de volledige interne wereld van een persoon nauwkeurig weergeeft. Voor zover we weten, kan de vriend die in de camera lacht op een trendy nieuwe plek net zo veel onder invloed zijn van hun kritische innerlijke stem als dat we alleen thuis zitten en ons een loser voelen. In dit geval, toen haar vriendin op de glanzende foto zich openstelde voor mijn vriendin, onthulde ze dat ze zich vaak ongemakkelijk voelt in een menigte, zichzelf vaak naar beneden haalt en zich afvraagt ​​of haar vrienden plezier met haar hebben. Maar op het moment dat een camera flitst, doet ze wat we allemaal doen: haar arm om de persoon naast haar slaan en glimlachen.

Omdat onze eenzaamheid veel te maken heeft met hoe we over onze omstandigheden denken en minder met onze feitelijke omstandigheden, hebben we veel macht om deze te veranderen. Het eerste wat we moeten doen, is begrijpen wat onze kritische innerlijke stem ons vertelt. Veel mensen hebben de gedachte: 'Niemand mag me. Ik heb geen vrienden.' Het is belangrijk om ons af te vragen of dit echt waar is en proberen onze ogen open te houden voor de mensen die om ons geven of interesse in ons hebben - niet alleen online maar in onze persoonlijke interacties. Zoals de YouGov-studie aantoonde, maken de meeste mensen vrienden via school en werk, maar ook via lokale, gemeenschapsgestuurde of vrijwilligersevenementen.

Natuurlijk moeten we in deze situaties aanwezig zijn om een ​​gevoel van verbondenheid te ervaren, wat ook betekent dat we het lawaai van onze innerlijke criticus buitensluiten. Het is nuttig om je bewust te worden van de kritische innerlijke stemmen die ons ervan weerhouden contact te maken of contact te zoeken: 'Blijf gewoon thuis. Het maakt niemand uit of je eruit komt. Je zult je gewoon ongemakkelijk voelen.' Zijn deze gedachten van invloed op onze acties en schaden ze ons vertrouwen op manieren die ons in onze schelp houden?

De kritische innerlijke stem kan ook stiekem en rustgevend klinken, maar het doel is altijd hetzelfde: ons scheiden en ons minder laten voelen. We kunnen gedachten hebben als: 'Je hebt geen mensen nodig. Zorg goed voor jezelf.' Het zal ons zelfs bombarderen met wantrouwende stemmen jegens anderen. Het kan ons cynisch, paranoïde en achterdochtig maken, alsof we door andere mensen zullen worden gebruikt en gekwetst. Nogmaals, dit creëert gewoon een self-fulfilling prophecy, die ons aanmoedigt om alleen te zijn en ons later aanvalt omdat we ons eenzaam voelen.

Omdat eenzaamheid zo veel te maken heeft met onze eigen perceptie van onszelf en de wereld om ons heen, kan het uitdagen van onze innerlijke criticus een van de krachtigste instrumenten zijn om ons sterker in onszelf te voelen, meer thuis in onze huid en sterker om na te streven wat we echt willen in het leven. Er zijn stappen die we allemaal kunnen nemen om deze interne vijand te overwinnen, en dit zijn stappen die ons op een meer sociaal en verbonden pad kunnen leiden, waar we nauwere, meer bevredigende relaties met anderen kunnen vormen.