De meesten van ons besteden veel tijd aan het nadenken over onszelf. We vragen ons af of we passen bij een romantische partner, analyseren onze interacties op het werk en vragen ons af hoe we op alles zijn overgekomen, van feestjes tot ouder-leraarconferenties. Op een bepaald niveau houden de meesten van ons zichzelf altijd in het gareel. Het is veilig om te zeggen dat enige zelfevaluatie een goede zaak kan zijn als het deel uitmaakt van een waardige poging om onze eigen morele code te volgen of om onszelf te ontwikkelen en veranderingen aan te brengen. Onze neiging om onszelf te definiëren, te categoriseren en te bekritiseren kan echter ook destructief en beperkend zijn.

De meesten van ons onderschatten hoe kritisch en ronduit negatief ons proces van zelfidentificatie en onderzoek werkelijk is. In de mate waarin we onszelf definiëren door de taal en lens van een wrede innerlijke criticus, beperken we onszelf, ondermijnen we ons potentieel en slagen we er niet in om de volledigste mogelijkheden van onze identiteit te vervullen. In dit bericht zal ik illustreren hoe het luisteren naar onze ' kritische innerlijke stem ' werkt om ons vermogen te verminderen om elke dag te verschijnen als de persoon die we willen zijn: om de meest 'wij'-versie van onszelf te worden.

De 'kritische innerlijke stem' is een term die psycholoog Robert Firestone vaak gebruikt om een ​​deel van onszelf te beschrijven dat tegen ons is. Deze 'stem' beledigt, ondermijnt en valt ons regelrecht aan, en duwt ons dieper in zelfhaat en verder van onze doelen. Net als een gemene ouder of coach die we hebben geïnternaliseerd, probeert de kritische innerlijke stem de geldigheid te bewijzen van alle negatieve ideeën die we al heel vroeg in ons leven in ons hoofd hebben over wie we zijn. Velen van ons ervaren dit denkproces als een bijna doorlopend commentaar in ons hoofd, dat gemeen en boos of zacht en medelijdend kan overkomen. Het doel ervan is echter altijd om uitingen van ons meest authentieke zelf tegen te gaan of te onderdrukken en destructieve berichten uit ons verleden te versterken.

Hoe vormt de kritische innerlijke stem ons identiteitsgevoel?

Hoewel onze positieve eigenschappen en ons zelfgevoel vaak voortkomen uit positieve invloeden uit de kindertijd, wordt de kritische innerlijke stem geboren uit negatieve ervaringen en houdingen waaraan we zijn blootgesteld, waarbij meestal belangrijke invloedrijke figuren zoals onze ouders of vroege verzorgers betrokken zijn. Als kinderen die ons identiteitsgevoel vormen, zijn we allemaal zeer kwetsbaar voor de kritische houding die onze ouders zowel tegenover ons als tegenover zichzelf hebben. Het definiëren van uitspraken aan een kind (d.w.z. 'Stop met zo behoeftig te zijn. Je bent zo'n plaag. Geef me wat rust!') kan onderdeel worden van het zelfbeeld van een kind. Hij of zij kan opgroeien met de gedachte: 'Ik wil te veel. Ik ben een last. Er is iets mis met mij.' Zelfs veel subtieler gedrag, zoals de vaak teleurgestelde uitdrukking van een ouder, gebrek aan fysieke genegenheid of het onvermogen om consistente empathie te bieden, kan de steeds evoluerende zelfperceptie van een kind sterk beïnvloeden. Op een onbewust niveau kan het kind verhalen verzinnen om de lege plekken in te vullen en de behandeling van zijn ouders te rechtvaardigen. 'Ik ben te luid.' 'Ik ben niet lief.' 'Ik ben niet slim/mooi/dun/leuk/populair genoeg.'

Deze vroege ideeën vormen het vocabulaire van onze innerlijke criticus. In plaats van deze gedachten te zien als een destructieve, externe kracht, accepteren we ze als ons werkelijke gezichtspunt. Vervolgens leven we ons leven op basis van deze oude, vaak vervormde voorschriften over wie we zijn. We kunnen onszelf bijvoorbeeld definiëren met algemene uitspraken: Ik ben koppig, ik maak me zorgen, ik ben verlegen, ik ben geen mensenmens, ik ben beter af in mijn eentje, ik ben fysiek niet aantrekkelijk, ik kan niet voor mezelf zorgen, ik ben onverantwoordelijk enz. Deze definities kunnen schadelijke effecten hebben op ons gedrag; ze kunnen bijvoorbeeld leiden tot:

1. Acties die consistent zijn met onze kritische innerlijke stem

We kunnen ons gaan gedragen op manieren die onze kritische houding bevestigen. Als we onszelf als koppig definiëren, rechtvaardigen we gedragspatronen in onze relaties of op het werk die anderen overspoelen, hun advies of feedback negeren, of die kwetsbaarheid en openheid missen.

2. Uitingen van onzekerheid of gebrek aan vertrouwen

Als deze ideeën eenmaal in ons hoofd zijn gekomen, weten we misschien niet meer hoe we ons op een natuurlijke manier moeten gedragen. Als we onszelf als verlegen definiëren, zullen we het veel moeilijker hebben om extravert te zijn, niet omdat er sociaal iets mis met ons is, maar omdat we onszelf vertellen dat er iets mis met ons is. Het is moeilijk om een ​​natuurlijk gesprek te voeren als onze geest letterlijk wordt overspoeld met gedachten die ons herinneren aan en waarschuwen voor al onze vele gebreken.

3. Defensief of overcompensatie voor onze zelfkritische gedachten

Soms zijn we zo verstrikt in onze kritische innerlijke stem dat we niet kunnen zeggen wat er werkelijk om ons heen gebeurt. We hebben bijvoorbeeld een gesprek met een vriend die ons het ene vertelt, maar door het filter van deze 'stem' horen we iets heel anders. 'Waarom ga je niet meer rennen?' vraagt ​​onze vriend. Maar we horen: 'Je raakt uit vorm. Waarom ben je zo'n opgever?'

Bepaalde opmerkingen of gebeurtenissen kunnen ons meer dan andere triggeren wanneer ze een snaar raken van een oude symfonie van zelfaanvallen. Als we een onzekerheid over onze intelligentie kunnen we bijvoorbeeld erg gevoelig zijn voor insinuaties die we niet weten over een bepaald onderwerp. Deze verhoogde gevoeligheid kan ertoe leiden dat we onze eigen zelfkritiek op anderen projecteren en defensief worden. Onze partner kan ons bijvoorbeeld corrigeren op een willekeurig feit en we merken dat we hem of haar in de keel springen. 'Ik weet dat! Wat? Jij denkt dat ik dom ben?' We kunnen ook proberen te overcompenseren voor deze waargenomen eigenschappen. Als we onszelf als lui en niet goed beschouwen, kunnen we in paniek raken en onszelf tot het uiterste drijven om te slagen.

Het probleem met alle drie deze reacties op onze kritische innerlijke stem is dat geen van hen representeert wat wij werkelijk zijn. Het zijn allemaal verdraaiingen gebaseerd op een oude identiteit die ons door iemand anders is opgelegd. Of we deze eigenschappen nu uitspelen of ertegen verdedigen, we buigen onszelf uit vorm in plaats van te ontdekken wie we werkelijk zijn of te beslissen wie we echt willen zijn.

Als we dit patroon niet doorbreken, lopen we het risico deze houding door te geven aan toekomstige generaties. Toen ze de kritische innerlijke stemmen in gezinnen bestudeerden, waren vader- en dochterpsychologen Robert en Ell W. verrast door hoe vergelijkbaar de negatieve gedachten van ouders waren met die van hun adolescente en volwassen kinderen. Zonder elkaar hun kritische innerlijke stemmen te horen noemen, zeiden ouders en kinderen vaak bijna exact dezelfde dingen over zichzelf, soms bijna woord voor woord.

Waar onze zelfkritische houding ook vandaan komt, we kunnen de cirkel doorbreken en technieken leren om ons steeds meer te bevrijden van onze kritische innerlijke stem. Naast het maken van Stemtherapie , een cognitieve/affectieve/gedragstherapeutische benadering om de kritische innerlijke stem uit te dagen, heeft Dr. Firestone uitgebreid geschreven over de stappen die mensen kunnen nemen om dit 'anti-zelf' te bestrijden. Deze stappen omvatten het identificeren, opsommen en reageren op onze innerlijke criticus. Er is echter nog een fundamentele actie die we op dit moment kunnen nemen om los te komen van onze innerlijke criticus en ons identiteitsgevoel te hervormen. Die stap, hoe simpel het ook klinkt, is om een ​​bewuste beslissing te nemen om de definitie die we van onszelf hebben niet te accepteren.

We kunnen een hardnekkige poging doen om NIET de identiteit aan te nemen die ons is voorgeschreven door onze innerlijke criticus. Voer een nultolerantiebeleid en elk moment dat die stem binnensluipt, tolereer het niet. Als er staat: 'Je bent geen prater. Blijf op de achtergrond en trek geen aandacht', denk dan na over wat je echte doel is. Hoe zal je je voelen als je je gedachten niet uitspreekt? Is dat echt wie je bent? Als die stem je zegt: 'Je bent waardeloos als je ervoor zorgt dat deze mensen je niet leuk vinden', is het misschien tijd om gewoon te ontspannen en jezelf te laten zijn zonder op de een of andere manier iets te proberen te bewijzen. Het is belangrijk om deze stemmen onze acties niet te laten vervormen, of ons in de richting van een self-fulfilling prophecy te duwen waarin we de eigenschap waar we bang voor zijn uit te voeren, of aan de andere kant, om te overcompenseren of defensief te worden. Wanneer we deze zelfdefinitie van ganser harte verwerpen zonder nadenken, piekeren of onderhandelen, openen we ruimte om onszelf te herdefiniëren als wie we willen zijn.