Als het gaat om ons eigen geluk, zijn velen van ons bekend met het patroon van twee stappen vooruit en één achteruit. Als we bijvoorbeeld willen afvallen, kunnen we ontdekken dat we na enig succes, wat ons gelukkig maakt, naar een hoger gewicht gaan dan waar we mee begonnen. Als we een nieuwe activiteit vinden waar we blij van worden, zoals wandelen of yoga, realiseren we ons maanden later misschien dat we geen tijd hebben vrijgemaakt voor deze activiteit. We kunnen zelfs een nieuwe vriendschap beginnen met iemand van wie we echt genieten, maar we merken al snel dat we het op de een of andere manier te 'druk' hebben om ze in ons schema te passen. Als we verliefd worden, beginnen we smoesjes te verzinnen om ons terug te trekken. Als we op het ene gebied slagen, saboteren we het andere. Wanneer deze gevallen zich voordoen, hebben we vaak de neiging om de omstandigheden of pure pech de schuld te geven. Maar in werkelijkheid zijn we allemaal, in verschillende mate, intolerant voor ons eigen geluk.

In haar bestseller De top vijf van spijt van de stervenden , meldde auteur en verpleegster Bronnie Ware dat een van de meest voorkomende spijt die mensen aan het einde van hun leven hebben, is dat ze zouden willen dat ze zichzelf gelukkiger zouden laten zijn. Deze reactie geeft aan dat mensen het gevoel hadden dat ze, hoewel ze zelf de controle hadden over het bereiken van hun geluk, zichzelf op de een of andere manier niet toestonden de dingen te doen die hen gelukkig zouden maken. Dus de vraag die we ons moeten stellen is 'waarom?'

Om te beginnen ontkennen velen van ons zichzelf meer dan we beseffen. We hebben de neiging om de dingen die ons oplichten als egoïstisch of onverantwoordelijk te beschouwen. We hebben allemaal momenten waarop we luisteren naar een interne criticus die ons aanmoedigt om geen doelen te stellen of te veel te verwachten voor onszelf of ons leven. Deze ' kritische innerlijke stem ' wordt eigenlijk getriggerd als we stappen vooruit zetten. Het herinnert ons eraan om op onze plaats te blijven en niet uit onze comfortzone te treden.

De redenen waarom we deze donkere,zelf-sabotagegedachten zijn complex, maar ze liggen aan de basis van veel van ons onaangepaste gedrag. Door te begrijpen waarom we naar deze criticus luisteren en acties ondernemen die ons eigen welzijn ondermijnen, kunnen we een sterkere voet aan de grond krijgen bij het overwinnen van deze obstakels en onszelf toestaan ​​open te staan ​​voor ons eigen geluk. Dit zijn de vijf meest voorkomende redenen waarom we onszelf niet laten hebben wat we het liefste willen in het leven:

Het verstoort ons identiteitsgevoel – Hoe negatief onze zelfperceptie ook is, als een zware deken, het kan comfortabel en veilig voelen in zijn vertrouwdheid. Als we onszelf beginnen te ontwikkelen of veranderen op een manier die onze wrede zelfaanvallen tegengaat, kunnen we ons extreem ongemakkelijk en angstig gaan voelen. Het kan eng zijn om de manier waarop we onszelf lang hebben gezien of een manier waarop we al lang worden gezien, te overtreffen.

Onze kritische innerlijke stem is gebaseerd op oude houdingen waaraan we werden blootgesteld, meestal van heel vroeg in ons leven. Negatieve manieren waarop we in onze familie werden bekeken of manieren waarop mensen om ons heen zichzelf zagen binnensijpelen in ons bewustzijn. Als volwassenen zorgen we voor zelfopvoeding door deze oude houdingen vast te houden en ons niet te onderscheiden van destructieve vroege invloeden. Toch is het belangrijk om te beseffen dat er methoden bestaan ​​om onszelf te onderscheiden, om onze eigen unieke persoon te worden met een sterk zelfgevoel.

Het daagt onze verdediging uit - Ons verdedigingen zijn als een harnas dat we hebben opgebouwd tegen alles wat ons in ons leven pijn heeft gedaan. Als we een afwezige of afwijzende ouder of verzorger hadden, kunnen we beloven dat we nooit iemand te dichtbij zullen laten. Als we vaak mishandeld, gestraft of verkeerd begrepen worden, kunnen we bang zijn om op te vallen, te slagen of opgemerkt te worden. We bouwen verdedigingen om ons aan te passen aan ongewenste elementen van onze vroege omgeving, maar wanneer we opgroeien en ons als volwassenen in een nieuwe situatie bevinden, zijn deze gedragingen en patronen vaak niet langer adaptief. We vinden het misschien moeilijk om intieme relaties te onderhouden of om uit te blinken in onze loopbaan. We kunnen onszelf op talloze manieren saboteren door onze verdediging niet uit te dagen. We kunnen zelfs onbewust situaties opzoeken die vergelijkbaar waren met de situaties die we hebben meegemaakt toen we opgroeiden, bijvoorbeeld door een partner te vinden die ons aan iemand uit ons verleden herinnert. We kunnen dynamiek uit onze kindertijd recreëren die, hoewel onaangenaam, vertrouwd is en past bij onze verdediging. Maar als we het risico nemen en onze verdediging laten vallen, maken we de kans groter dat we echt geluk zullen bereiken.

Het bezorgt ons angst - Als we nagaan wat we willen, voelen we ons angstiger en levendiger. Wanneer we tegen onze kritische innerlijke stem ingaan en breken met onze verdediging, hebben we de neiging om ons in het begin behoorlijk opgewonden te voelen. De stem in ons hoofd wordt luider en ons verlangen om tegen ons eigen belang in te handelen wordt sterker. Op deze momenten kan opgeven onze angst zelfs verzachten door ons terug te brengen naar wat comfortabel en vertrouwd is. Toch duurt het niet lang voordat we onszelf straffen voor het verknoeien. Onze innerlijke criticus wordt als een sadistische coach en de zelfdestructieve cyclus begint opnieuw.

Het is nuttig om te beseffen dat elke poging om te veranderen waarschijnlijk op angst zal stuiten. Het is echter ook nuttig om te onthouden dat als we volhouden en zweten door dit ongemakkelijke gevoel, de angst zal afnemen. Daarom is de manier om met onze angst om te gaan, deze te overwinnen door onze innerlijke criticus te negeren en die stappen vooruit te blijven zetten.

Het roept schuldgevoelens op - In veel opzichten kan het kiezen om gelukkig te zijn in het heden een breuk met ons verleden betekenen, vooral wanneer we onze verdediging op de proef stellen en een ander leven voor onszelf kiezen. Het is heel gewoon om ons schuldig te voelen om onze eigen afzonderlijke persoon te zijn en vooral om mensen uit ons verleden te overtreffen. Het doorbreken van een identiteitspunt kan verbrijzelen wat mijn vader psycholoogRobert Firestonewordt beschreven als een 'fantasie band,' die we hebben meegemaakt met invloedrijke figuren in onze opvoeding. Zelfs een ouder die ons op veel manieren kwetste, was iemand van wie we ooit afhankelijk waren om te overleven. Daarom was het misschien gunstiger geweest om de fantasie te behouden dat we op een of andere manier met hen verbonden waren en dat het beangstigend is om later in het leven te breken.

Recente onderzoeken hebben aangetoond dat er een zeer sterk verband bestaat tussen het geluk van een ouder en dat van hun kinderen, zelfs lang nadat het kind is opgegroeid, is verhuisd of een relatie is aangegaan. Deze correlatie illustreert hoe krachtig dit gevoel van verbondenheid kan zijn en roept vragen op over de rol van schuld bij het overtreffen van een ouder. Als we onze schuld voorbij gaan en meer geluk bereiken dan onze ouder, zullen we ons alleen, maar vrij voelen.

Het dwingt ons om pijn onder ogen te zien - PsycholoogPat Lovezei ooit dat 'wanneer je verlangt naar zoiets als liefde, het geassocieerd wordt met pijn.' In veel opzichten zorgt het krijgen van wat we willen ervoor dat we pijn en verdriet voelen, omdat het ons herinnert aan iets dat we in het verleden niet kregen. Nieuwe, positieve ervaringen kunnen oude wonden openen. Op een vaak onverwachte manier kunnen momenten waarop we worden gekozen ons het verdriet doen voelen van de keren dat we werden afgewezen. Als we tot leven komen, worden we gedwongen de pijn te voelen van de oude redenen waarom we onze verdediging hebben gecreëerd.

Een voller, meer lonend leven is over het algemeen meer gevoelsvol. We kunnen pijn niet selectief verdoven zonder ook vreugde te verdoven. Als we onszelf toestaan ​​meer liefde, dankbaarheid en plezier te voelen, kunnen we verwachten meer verdriet te voelen over de schrijnende tijd, het verlies en de inherente kwetsbaarheid van de menselijke conditie.

Het is een vreemde wending dat juist datgene dat we het meest willen of dat het beste voor ons is, vaak is waar we het meest tegen bestand zijn. Niemand anders kan ons vertellen wat ons gelukkig zal maken of wat het belangrijkste voor ons is. Dit is iets dat we allemaal voor onszelf moeten vinden, en als we dat eenmaal hebben gedaan, is het onze taak om ervoor te vechten. Er zijn verschillende goede manieren om dit aan te pakken:

• Doe het niet alleen. Deel uw reis en vertel iemand anders uw doelen, zodat u zich verantwoordelijk voelt.
• Herken een patroon in je kritische innerlijke stemmen en zelfdestructief gedrag. Dit zal je helpen te herkennen wanneer je innerlijke criticus wordt getriggerd, zodat je kunt handelen tegen zijn kwetsende richtlijnen.
• Zoek actieve manieren om je te onderscheiden van negatieve invloeden uit je verleden. Probeer de kwaliteiten te kiezen die je wilt navolgen en verwerp de eigenschappen die je niet wilt.
• Neem niet de mentaliteit van een slachtoffer aan. Niets, zelfs je verleden niet, kan je beheersen als je een onafhankelijke volwassene bent en je eigen keuzes maakt.
• Erken dat je krachtig en capabel bent en dat tegenslagen je niet zullen ontrafelen.

Elk van deze stappen vormt een grote en voortdurende uitdaging, maar ze zijn essentieel om een ​​leven te leiden dat voor jou een unieke betekenis heeft. In tegenstelling tot elke innerlijke stem die je kan vertellen dat je egoïstisch bent, word je waardevoller voor de wereld als je een leven van persoonlijke waarde creëert. Jouw geluk is belangrijk en zal een natuurlijk rimpeleffect hebben.