Het weekend van 4 juli had dit jaar een vreemd thema voor mij. Het begon toen ik mijn 10-jarige nichtje naar huis reed van een familiefeestje bij het zwembad en ze me verbaasd vroeg: 'Waarom haten zoveel mensen hoe ze eruitzien?' Ik realiseerde me dat ze doelde op opmerkingen die ze had afgeluisterd terwijl ze vrolijk in het zwembad speelde van verschillende in zwemkleding geklede volwassenen die aan het zwembad zaten.

Later dat weekend nam ik dezelfde nicht en haar neef mee om nieuwe jurken te kopen. Terwijl ze kleren probeerden, merkte mijn nichtje op: 'Niets staat me goed; Sabrina ziet er in alles goed uit.' Het verbaasde me om zo'n jong meisje zo'n slecht lichaamsbeeld te zien uitdrukken en zichzelf ongunstig te vergelijken met haar neef. En toch was ik de volgende ochtend zelf getuige van een soortgelijke

discussie tussen twee vrienden van mij. Een, een vrouw die benijdenswaardig slank en fit is, klaagde terloops over het feit dat ze zich dik voelde in haar bikini tijdens een recent strandfeest. De andere, een man met een bijna perfecte lichaamsbouw, deed mee en zei dat sinds hij 30 werd, zijn lichaam 'zacht en rond' werd.

Dit alles zorgde ervoor dat ik me verwonderde over de prevalentie van een negatief lichaamsbeeld. Met poolparty's, stranduitstapjes en winkelexcursies in volle gang, lieten mensen natuurlijk meer huid zien. Voor mij was dit een moment van zomers feest, maar voor veel onwaarschijnlijke kandidaten begon dit een spiraal van negatieve gedachten. De temperaturen stegen, terwijl het gevoel van eigenwaarde naar nieuwe dieptepunten zakte. De trieste waarheid is dat we, door de lagen van onze winterse kleerkasten af ​​te pellen, ons blootstellen aan een hele nieuwe wereld van zelfkritische gedachten.

De kijk van mensen op hun lichaam is niet alleen wreed, maar ook onjuist. Een vriendin van mij vertelde me onlangs hoe neerslachtig ze zich voelt over het ouder worden en bekende dat ze zichzelf voortdurend negatief vergelijkt met 'jongere, mooiere meisjes'. Ze liet me een oude foto van zichzelf zien, van de 'magere en jeugdige' vrouw die ze ooit was. Toen ik haar vroeg hoe ze op dat moment over zichzelf dacht, herinnerde ze zich dat ze zich op de dag dat de foto werd genomen dik, lelijk en vol van dezelfde zelfhaat had gevoeld die ze vandaag voelde. Het was duidelijk dat haar beeld van zichzelf als jonge vrouw net zo gebrekkig was als haar huidige zelfbeeld. Wat ze echt moest aanpakken, waren niet de rimpels onder haar ogen of de grijzen in haar haar, maar het onderliggende gevoel van schaamte dat haar er lang van weerhield zichzelf te accepteren als de aantrekkelijke vrouw die ze werkelijk is.

Dus wat is de onderliggende oorzaak van de schadelijke gedachten die we koesteren over ons lichaam? Wat is de reden voor de discrepantie tussen de kritische manier waarop we onszelf zien en het realistische beeld dat anderen van ons hebben? Onze basale zelfperceptie wordt gevormd door zowel positieve als negatieve programmering uit ons verleden. Als een ouder of een andere belangrijke volwassene bijvoorbeeld volhardt in het kritisch bekijken van het gezicht van een kind, zal dat kind de gedachte of overtuiging gaan opnemen dat er iets inherent mis is met hem of haar, in het bijzonder met zijn of haar fysieke zelf.

Vroege ervaringen waarvan we nooit hadden gedacht dat ze onze manier van kijken naar onszelf zouden hebben beïnvloed, blijven ons hele leven de diepgewortelde bronnen voor onnauwkeurige zelfkritiek. Mensen die te maken hebben met problemen met een laag zelfbeeld, kunnen deze herleiden tot gevoelens van vernedering, afwijzing of teleurstelling die ze in hun kindertijd hebben ondervonden. Wanneer jonge kinderen zoeken naar de redenen en verklaringen voor deze gevoelens, kijken ze vaak bij zichzelf in plaats van een fout te vinden bij een volwassene van wie ze afhankelijk zijn. Een van de gemakkelijkste plaatsen voor hen om de schuld te leggen, is hun fysieke verschijning.

Gedurende ons hele leven kunnen veel ervaringen ons voeden met het diepe, oude schaamtegevoel dat al in onze eerste jaren van ons leven voortkomt. We blijven dit voortdurende gevoel van schaamte toewijzen aan delen van ons lichaam die we in een negatief daglicht zien. Alles, van vernederingen voor een klaslokaal, tot pijnlijke break-ups, tot carrièremislukkingen of zelfs kleine fouten, kan worden toegeschreven aan het er niet goed uitzien en bijdragen aan onze innerlijke bron van zelfhaat.

Te vaak gaan we van een negatief gevoel over ons uiterlijk naar het daadwerkelijk vermijden van bepaalde activiteiten en gebeurtenissen, omdat we ons schamen om gezien te worden. Gedachten dat we te klein, te lang of uit vorm zijn, kunnen ons ervan weerhouden om te gaan zwemmen of zelfs ons shirt uit te trekken op het strand. Ons negatieve lichaamsbeeld kan ons ook weerhouden van zinvollere acties. We kunnen bijvoorbeeld aannemen dat iemand waarin we geïnteresseerd zijn zich niet tot ons aangetrokken voelt, of we kunnen intimiteit helemaal vermijden, omdat we onzeker zijn over hoe we eruitzien. Wanneer we het vertrouwen in onszelf verliezen, kunnen we ons neerleggen bij vertrouwde activiteiten en situaties in plaats van na te streven wat we echt willen doen; bijvoorbeeld thuisblijven en een feestje vermijden, omdat we het gevoel hebben dat we niet zo aantrekkelijk zijn als andere mensen die gaan.

Ieder van ons herbergt zijn eigen unieke recept voor zelfhaat. Daarom, zelfs als we ons massaal verzamelen op lokale stranden, parken en zomerse hotspots, zijn we vaak beschut in onze eigen bubbel van schaamte, gecoacht door een innerlijke criticus die ons vertelt dat we anders, gebrekkig en minder zijn dan de mensen om ons heen. We projecteren deze zelfaanvallen zelfs op anderen en denken dat ze kritisch voor ons zijn of ons niet aangetrokken voelen. We merken misschien dat onze zelfaanvallen veel luider worden in situaties waarin we ons bewust worden van ons lichaam, zoals uit de douche stappen of 's nachts uitgaan.

DezeKritische innerlijke stemgeeft ons instructies om ons lichaam te verbergen. Het is degene die ons vertelt om op onze tanktops op het strand te vertrekken. Het is degene die ons influistert dat we, aangezien we gebrekkig zijn, onszelf voorbij de rede moeten drijven om perfectie te bereiken of onszelf gewoon op te geven. Ook al kan het ons instrueren om te sporten of een dieet te volgen, dezelfde stem verleidt ons om het rustig aan te doen of die tweede cupcake te nemen. Vervolgens straft het ons door ons 'zwak' of 'mislukkingen' te noemen in een vicieuze cirkel die het stemproces in stand houdt.

Ons lichaam is vaak het grootste doelwit van onze kritische innerlijke stem. Waar we ook staan ​​in het leven, het informeert ons over onze vele onvolkomenheden en weerhoudt ons ervan om volledig te genieten of te ontspannen in onze eigen huid. We kunnen ervoor kiezen om te verhongeren of te voeden, te verbergen of onszelf te onthullen, allemaal op basis van het foutieve advies van deze innerlijke criticus. Een collega van mij, uitvoerend directeur van de Mindsight Instituut , dr Daniël Seal , stelt dat de enige juiste houding ten opzichte van onszelf vier noodzakelijke elementen omvat: nieuwsgierig, open, accepterend en liefdevol. In deze benadering is het accepteren van ons lichaam de sleutel tot het accepteren van onszelf en het uitdagen van onze kritische innerlijke stem is de sleutel tot het accepteren van ons lichaam.

Als we besluiten onze innerlijke criticus uit te dagen, kunnen we een serieuze angst verwachten. Handelen tegen deze gedachten gaat niet alleen over het onder ogen zien van een paar oppervlakkige kritieken. Het houdt veeleer in dat we een groot beest wakker maken dat lang is gevoed met de overtuiging dat we op de een of andere manier ontoereikend zijn. Dit beest is misschien wreed, maar het is ons ook bekend geworden. Door tegen zijn wil te handelen door onze doelen serieus te nemen en vertrouwen in ons lichaam te hebben, zal deze innerlijke criticus wakker worden, die een tijdlang luider zal worden.

Echter, zoals de boze heks die smelt in de Wizard of Oz, zal de stem uiteindelijk naar de achtergrond verdwijnen. Dus als het ons vertelt om op die tanktop te vertrekken, is het belangrijk om voorzichtigheid (en kleding) tegen de wind te gooien en te onthouden dat deze handeling niet alleen gaat over het afwerpen van lagen kleding. Het gaat erom jezelf te ontdoen van jarenlange zelfhaat, schaamte en misplaatste kritiek die gewoon niet in het hier en nu thuishoort.