Lang hebben dichters en geleerden, romantici en intellectuelen, tieners en grootouders nagedacht over de vraag: wat is liefde? Maar omdat we ons herhaaldelijk in dezelfde relatievalkuilen bevinden, met een gebroken hart of vurig op zoek naar die eerste vonk, is misschien een meer nuttige vraag: wat is geen liefde?

Hoezeer we als soort ook in staat zijn om onszelf onvrijwillig in de magische gloed van verliefdheid te laten vallen, het is lastig om onszelf in die zorgeloze, oprechte romantische ruimte te houden. Uit liefde vallen en in routine vallen, uit vriendelijkheid in prikkelbaarheid en uit respect in ergernis is maar al te gemakkelijk. Dus waarom vindt deze verschuiving plaats en hoe kunnen we deze ontwijken? Door te identificeren wat liefde is niet , kunnen we de relatie 'don'ts' vermijden die tot onze romantische ondergang leiden.

Liefde is niet egoïstisch, veeleisend of een eigendomsrecht boven de ander.

Wanneer we voor het eerst met iemand uitgaan, merken we zelden dat we dingen zeggen als: 'Je gaat weer uit om je vrienden te ontmoeten? Maar ik dacht dat je bij mij zou blijven en een film zou huren?' of 'Waarom duurt het zo lang voordat je klaar bent? Je laat me altijd voor altijd wachten.' Op het moment dat we onze partners beginnen te behandelen als een verlengstuk van onszelf, hun uniciteit bekritiseren en hun conformiteit afdwingen, beschadigen we niet alleen hun aantrekkingskracht op ons, we vernietigen vrijwel onze eigen aantrekkingskracht op hen. Onze partners behandelen als onafhankelijke en afzonderlijke individuen kan ons dwingen onze eigen onzekerheden, jaloezie en zelfkritische gedachten onder ogen te zien, maar het zal ons helpen sterker te worden, wat op zijn beurt leidt tot een meer reële, hechtere band met onze partner.

Liefde is nooit onderwerping of dominantie, emotionele dwang of manipulatie.

Emotioneel gamen is een verdedigingsmechanisme dat is gevormd om onszelf te beschermen tegen de pijn, afwijzingen en onzekerheden die gepaard gaan met het kwetsbaar voelen voor, investeren in en verlangen naar iets van een volledig gescheiden mens. Het slachtoffer spelen voor een dominante persoonlijkheid of de baas spelen voor iemand die gemakkelijk te beïnvloeden is, is een destructief proces dat maar al te gemakkelijk uit het oog verloren gaat.

Omdat veel van deze manipulatieve gedragingen onbewust zijn en niet kwaadaardig bedoeld zijn, moeten we altijd letten op waar onze acties op gebaseerd zijn. Zwijgen we als we niet krijgen wat we willen, zodat onze partners het opmerken en medelijden met ons krijgen? Nemen we flexibiliteit voor, terwijl we heimelijk voorwaarden en beperkingen stellen waaraan onze partner zich moet houden? Door ons bewust te worden van deze patronen, zijn we in staat schadelijk gedrag te lokaliseren en te veranderen en de kans te grijpen om direct uiting te geven aan echt willen, door te vragen wat we willen en nodig hebben van onze partner. Hierdoor kunnen we de echte gevoelens van onze partner voor ons voelen. Door iets van onze partner te krijgen door middel van manipulatie, kunnen we zijn of haar echte gevoelens jegens ons niet ervaren.

Liefde is niet de wanhopige poging om eenzaamheid of een verlangen naar een versmolten identiteit te ontkennen.

Als je merkt dat je aan liefde denkt als een middel om 'voor je gezorgd te worden' of 'niet alleen te eindigen', betreed je misschien gevaarlijk terrein. Liefde is een gevoel dat je voor iemand anders hebt, evenals een waardering voor een gevoel dat op jou gericht is. Hoezeer we ook genieten van de vreugde van een gedeeld leven, die vreugde kan alleen behouden blijven als we erkennen dat een gezonde relatie bestaat uit twee levens die in harmonie worden geleid en dat geen enkel leven door twee mensen wordt geleid.

Het delen van activiteiten, verhalen, vrienden en kinderen zijn allemaal zinvolle elementen van een relatie. Maar het feit ontkennen dat elke mens en elke ervaring uniek is, is onszelf en onze dierbaren een partnerschap ontzeggen dat gebaseerd is op gelijkheid, realiteit en oprechte genegenheid voor elkaar. Wanneer we onze identiteit samenvoegen met onze partners, verliezen we aantrekkingskracht tot hen. Ze worden niet interessanter voor ons dan onze rechterarm. Maar als de relatie eindigt, voelen we ons verwoest, alsof we onze rechterarm hebben verloren.

Liefde moet niet worden verward met emotionele honger.

Je voeden met een ander is geen liefde. Veel mensen hebben een gevoel van emotionele leegte uit hun kindertijd. Vaak zien we onszelf als volwassenen nog steeds als deze lege kinderen en wenden we ons tot onze partner om die emotionele leegte te vullen. Wanneer we een gebrek aan volwassenheid laten wegen op onze partners, ontnemen we hen hun vitaliteit en de achting die ze ooit hadden voor de ontwikkelde individuen die we werkelijk kunnen zijn. Het is belangrijk om niet naar onze partners te kijken voor een ongezonde dosis definitie, lof, geruststelling of goedkeuring. Dit zijn eigenschappen die we in onszelf moeten ontwikkelen om een ​​volledige en bevredigende relatie met een ander te realiseren.

Liefde is geen innerlijke gemoedstoestand die geen herkenbare uiterlijke manifestaties heeft.

Hoe vaak hebben we onze partners niet zien kibbelen, boos kijken, snauwen en uitputten, en dan terloops verklaren hoe verliefd we zijn? Vaak hebben we een fantasieband gevormd, een illusie van verbinding, met onze partner. We verhouden ons in fantasie tot hen, maar we behandelen ze in werkelijkheid niet met vriendelijkheid en liefde. Liefde is evenzeer een handeling als een staat van zijn. Als we beweren van iemand te houden, moeten er daadwerkelijke manifestaties zijn van die liefde en dat gedrag dat voor anderen waarneembaar is.

Wanneer we merken dat we onze dierbaren slecht behandelen, is het belangrijk om te begrijpen dat de innerlijke criticus die we allemaal in onze geest hebben en die ons aanmoedigt om echte intimiteit te vrezen en te vernietigen, net zo wreed kan zijn voor onze partners als voor ons. Gedachten over onszelf zoals: 'Ik ben niet lief. Ze zal nooit voor mij zorgen zoals ik voor haar zorg' kan net zo gemakkelijk onze partners opwinden door dingen te suggereren als: 'Hij is zo egoïstisch. Waarom denkt hij nooit aan mij?'

Deze gedachten dicteren ons gedrag, waardoor we onze partners met dezelfde kritische blik en onvriendelijkheid kunnen behandelen als waarmee we onszelf behandelen. Door dit gedrag af te remmen, hoe gedwongen we ons ook voelen om het uit te voeren, kunnen we het hoofd bieden aan deze kritische innerlijke stemmen en meer compassie en liefde hebben voor zowel onze partners als onszelf.