Oktober is de maand van de voorlichting over huiselijk geweld, en nu huiselijk geweld toeneemt, is het een belangrijk moment om deze moeilijke kwestie onder ogen te zien. Dit jaar, de landelijke Mary Kay Truth About Abuse Survey liet zien dat '8 van de 10 opvangcentra voor huiselijk geweld in het hele land meldden een toename van het aantal vrouwen dat hulp zocht.' De economie heeft effect gehad. Niet alleen neemt de vraag toe terwijl 'financiering, diensten en preventie-inspanningen afnemen', maar het onderzoek rapporteerde ook dat '74 procent van de vrouwen om economische redenen langer bij een misbruiker bleef, [en] 58 procent van de opvangcentra meldde dat het misbruik is nu gewelddadiger dan voor de economische neergang.'

Hoewel financiële factoren bijdragen aan het probleem, zijn de oorzaken van huiselijk geweld psychologische problemen die we moeten aanpakken om de cyclus van misbruik te stoppen. Er zijn twee emotionele dynamieken die sterk bijdragen aan huiselijk geweld. De ene omvat een destructief denkproces (of 'kritische innerlijke stem') die misbruikers zowel tegenover zichzelf als hun partners ervaren, gedachten als 'Je bent geen man als je geen controle over haar hebt' of 'Ze maakt je belachelijk.' De andere factor betreft een schadelijke illusie van verbondenheid tussen een paar, wat mijn vader, psycholoog Robert Firestone, een 'fantasie band.' Deze dynamiek voedt het gevoel dat een andere persoon je heel kan maken en verantwoordelijk is voor je geluk. Deze twee gevaarlijke geloofssystemen scheppen een omgeving voor misbruik.

Terwijl vrouwen vaker te maken krijgen met huiselijk geweld, komen vormen van misbruik voor tussen alle soorten paren, van het andere of van hetzelfde geslacht, gehuwd of ongehuwd. In werkelijkheid, volgens het Bureau of Justice Statistics Crime Data Brief in 2003, 'Mannen maken ongeveer 15 procent uit van de slachtoffers van gemeld partnergeweld.' In de vele gevallen waarin mannen gewelddadig worden jegens vrouwen, is het echter waardevol om bepaalde maatschappelijke houdingen ten opzichte van mannen te onderzoeken die destructief zijn en het aantal gevallen van geweld kunnen vergroten.

Hoewel er veel vooruitgang is geboekt in de richting van het creëren van gelijkheid tussen de seksen, leven we nog steeds in een patriarchale samenleving. De verwachting dat mannen sterk, mannelijk en krachtiger moeten zijn dan vrouwen, kan zeer destructief zijn voor een man die het risico loopt gewelddadig te worden. De schaamte die wordt veroorzaakt door het idee dat ze er zwak of onmannelijk uitzien, kan sommige mannen ertoe aanzetten woedend te worden of gewelddadige impulsen te gebruiken.

Uitgedaagd worden door een relatiepartner kan voor sommige mensen verontrustend zijn en angst en woede opwekken. In deze gevallen, of ze nu een belediging, een waargenomen dreiging of een extreme provocatie ervaren, handelen zowel mannen als vrouwen die huiselijk geweld plegen heel vaak naar hun 'kritische innerlijke stem.' Deze 'stem' is een destructief denkproces waarin mensen zichzelf negatieve dingen vertellen over zichzelf en hun partners. Hoe meer iemand naar deze gedachten luistert, hoe meer ze gevoelens van onrecht aanwakkeren en wraak moeten nemen, die soms escaleren tot gewelddadig worden. Voorbeelden van dergelijke gedachten zijn:

• 'Zij/hij controleert je. Laat haar/hem niet doen alsof je zwak bent.'
• 'Hij/zij maakt je belachelijk. Wie denkt zij/hij wel dat zij/hij is?'
• 'Hoe durft hij/zij je zo te behandelen! Als hij/zij echt van je hield, zou hij/zij…'
• 'Ze/hij bedriegt je waarschijnlijk. Je bent zo'n sukkel.'

Naast het luisteren naar deze kritische innerlijke stem hebben koppels die betrokken zijn bij huiselijk geweld vaak een destructieve band gesmeed, een illusie dat ze niet zonder elkaar kunnen. Er is een gevoel van versmolten identiteit tussen het paar, waarbij beide partners niet het gevoel hebben dat ze op zichzelf kunnen staan ​​zonder de ander. Deze illusie draagt ​​bij aan wat we een 'fantasie band.' Dit ongezonde gevoel van fusie maakt het voor een paar moeilijk om los te komen van de relatie, zelfs nadat deze vijandig of gevaarlijk is geworden. Het maakt het ook gemakkelijker voor een paar om elkaar te misbruiken, omdat ze elkaar beginnen te zien als verlengstukken van zichzelf en niet als afzonderlijke individuen die ze pijn doen.
De vorming van een fantasieband moedigt verder de houding aan dat de ene persoon een andere persoon op de een of andere manier kan definiëren of tot slachtoffer kan maken. Het ondersteunt ook het idee dat de ene partner in een paar macht of controle heeft over de andere. Mensen voelen zich dus eerder gerechtigd, mishandeld en rechtvaardig in hun woede jegens hun partner. Het maakt de weg vrij om afwijzing te ervaren als potentieel levensbedreigende, intensiverende reacties op elke waargenomen dreiging van verlating. Iemand kan wanhopig zijn om de partner 'weer in het gareel' te krijgen vanwege het gevoel niet zonder hem of haar te kunnen leven. Het gebrek aan persoonlijke verantwoordelijkheid, afgescheidenheid en verantwoordelijkheid die het gevolg is van een fantasieband, kan een toegangspoort zijn tot het uiten van emotionele of fysieke mishandeling.

Als we huiselijk geweld willen voorkomen, moeten we kijken naar wat werkt. San Francisco's Man levend programma is succesvol geweest in het aanleren van mannelijke gevangenen en daders van huiselijk geweld in de gemeenschap technieken om te identificeren wanneer ze getriggerd worden en om op die momenten van stress op de 'pauzeknop' te drukken. Deze mannen zijn dan in staat om meer redelijke beslissingen te nemen in termen van hun gedrag. Het programma daagt direct de destructieve gedachten en kritische innerlijke stemmen uit die agressief gedrag voeden.

Deze benadering houdt in dat een persoon 100 procent verantwoordelijkheid neemt voor zijn of haar acties. Het betekent het identificeren van de momenten waarop ze worden getriggerd en beseffen dat, hoe geprovoceerd of woedend ze zich ook voelen tegenover hun partner, deze emoties hen niet zullen doden. Het programma leert hen over de scheiding in zichzelf tussen een echt zelf en een 'anti-zelf' (geïncorporeerd vanuit hun eigen vroege ervaringen met geweld). Ze leren dat ze op die momenten van stress wanneer ze getriggerd worden een keuze hebben - ze kunnen ofwel bij de open, kwetsbare kant van zichzelf blijven of de verdedigde 'hit man-identiteit' die ze hebben opgenomen door zich te identificeren met de persoon of personen die hen als kind hebben misbruikt.

Deze individuen leren zichzelf te kalmeren en niet te worden meegesleurd in het spervuur ​​van kritische innerlijke stemmen, hun agressieve gevoelens te voeden en hen zelfs te instrueren geweld te gebruiken. Ze leren hun gevoelens te herkennen en te erkennen en verantwoordelijkheid te nemen door er niet naar te handelen, maar in hun belang te handelen. Ze ontwikkelen het vermogen om een ​​gelijkwaardige dialoog met hun partner te hebben door hun partner te vragen wat ze van hem willen, in plaats van te verwachten of te eisen dat de andere persoon aan hun behoeften voldoet.

We zijn allemaal in staat om te zijn wie we willen zijn in onze relaties. Er is hulp voor zowel slachtoffers als plegers van misbruik. Programma's zoals Manalive hebben geholpen bij het rehabiliteren van mannen die gewelddadig zijn geweest door hen te helpen hun ware zelf te leren kennen, hen te leren hun emoties te herkennen en hen in staat te stellen compassie en vergeving voor zichzelf en anderen te voelen. Ze krijgen een gevoel van zichzelf als afzonderlijke individuen, waardoor ze zelfrespect, verantwoordelijkheid en empathie . Ze leren effectieve strategieën om te herkennen wanneer ze worden getriggerd en om niet door de destructieve cyclus naar geweld te gaan, weg te sturen van het luisteren naar hun gevaarlijke kritische innerlijke stem en in plaats daarvan in het gezichtspunt van hun echte zelf te blijven

Veel mensen die mishandeling pleegden, werden als kind zelf mishandeld of waren getuige van mishandeling tussen familieleden. Om deze cyclus te doorbreken en het aantal gevallen van huiselijk geweld in de komende generaties te verminderen, moeten we programma's implementeren die effectief zijn en gewelddadige daders helpen de kennis en hulp te krijgen die ze nodig hebben om niet de volgende generatie gewelddadige individuen in hun kinderen te creëren. Rehabilitatieprogramma's die de nadruk leggen op zelfreflectie, zelfbeheersing en empathie, en die veerkracht opbouwen, kunnen hen in plaats daarvan in staat stellen hun kinderen liefde, zorg en tederheid te bieden. Op die manier zullen mensen, zelfs in tijden van economische spanning, het psychologische begrip en de copingvaardigheden hebben om te voorkomen dat ze geweld gebruiken.