Op zondagavond stopte ik mijn zoon in bed, maakte mijn huis tot een atypische orde van netheid schoon en bakte twee quiches met de exacte hoeveelheid ingrediënten die ik in de winkel kocht. Mijn precieze dominantie over deze volkomen alledaagse activiteiten gaf me een gevoel van kalmte, een zachte illusie van controle.

Het duurde niet.

Ongeveer 10 minuten voordat de quiche gaar was, viel er een korstje op de bodem van de oven. De hoek van de theedoek die ik pakte om hem weg te borstelen smolt snel bij contact, waardoor een harde, plakkerige plek ontstond die naar verbrand rubber rook. Ik heb de rest van de nacht tevergeefs geprobeerd de teerachtige troep van me af te schrapen. In het grote geheel van het leven was dit geen big deal. Ik kan het me veroorloven om twee halfbakken quiches en een uur slaap te verliezen boven een vuile oven. Maar mijn reactie was vreemd en overweldigend. Ik voelde me in paniek, machteloos en bevroren. De façade van controle was gevallen en met het vallen van een kleine kruimel kwam het boze puin van de gebeurtenissen van de afgelopen week door de deur naar binnen stromen.

Het is al moeilijk genoeg om een ​​week in je eigen, directe leven samen te vatten, maar als je dat koppelt aan wereldnieuws dat tegelijkertijd ongrijpbaar en diep persoonlijk kan aanvoelen, is het gemakkelijk om volledig gedesoriënteerd te raken. De laatste krantenkoppen kunnen gevoelens van angst, woede en shock oproepen, vergezeld van een onbepaald idee van wat te doen met deze gevoelens. Als deze onbeheerde emoties onbeheerd worden achtergelaten, kunnen ze gemakkelijk veranderen in angst, depressie, prikkelbaarheid en paniek. Ze kunnen doorsijpelen in onze dagelijkse expressie: gespannen interacties, onverklaarbare besluiteloosheid, ongewone vermoeidheid of een vecht-of-vluchtreactie op een onschuldig bakongeluk.

Met technologie en communicatie op hun hoogtepunt zijn we aantoonbaar beter geïnformeerd dan ooit. We dragen een apparaat bij ons dat ons waarschuwt voor de laatste details van ziekte, rampen en vernietiging, altijd een klik verwijderd van een constante stroom van angstopwekkende informatie. Vele dagen kan het voelen alsof we ontwaken in een wereld waar grote en enge mogelijkheden die ooit aan de horizon opdoemden nu op onze deur kloppen.

Welke politieke overtuigingen we ook hebben en welke oorzaken we ook koesteren, we zijn het er allemaal over eens dat we in een moment van grootschalige onzekerheid leven. We zijn niet de eerste generatie die dit meemaakt, maar dat verandert niets aan de impact ervan. Voor sommigen van ons zijn onze gevoelens de brandstof voor actie. Voor anderen drijft het ons ertoe afleiding te zoeken of te ontsnappen. Maar of we nu vechten of vluchten, de toestand van de wereld beïnvloedt ons. En met nieuwe psychologische symptomen komen nieuwe vragen over hoe te reageren.

EEN vragenlijst van de American Psychological Association toonde onlangs aan dat 63 procent van de Amerikanen de toekomst van de natie een zeer of enigszins belangrijke bron van stress vond, en 59 procent van de mensen noemde dit 'het laagste punt in de Amerikaanse geschiedenis dat ze zich kunnen herinneren'. Volgens APA's chief executive officer Arthur C. Evans Jr., Ph.D., is deze trend niet eenzijdig en overstijgt deze de partijlijnen. 'De onzekerheid en onvoorspelbaarheid verbonden aan de toekomst van onze natie beïnvloedt de gezondheid en het welzijn van veel Amerikanen op een manier die uniek is voor deze periode in de recente geschiedenis', zei Evans. Een ander studie op dezelfde manier bleek dat de algehele angstniveaus van Amerikanen vorig jaar piekten.

Als reactie op verhoogde of hyper-opgewekte emoties die worden aangewakkerd door hedendaagse gebeurtenissen, is zelfzorg het eerste waar je aan moet denken. Hoe kunnen we onszelf in een staat van kalmte en bekwaamheid brengen zonder onze echte gevoelens te negeren? Hoe kunnen we ons bewust en verbonden blijven met wat belangrijk voor ons is zonder ons hulpeloos of overweldigd te voelen? Hier zijn enkele strategieën die we kunnen gebruiken en die ons kunnen helpen sterk en gecentreerd te blijven, zelfs in moeilijke tijden.

Accepteer je gevoelens

Er is een sterke, cultureel gedreven neiging om te proberen het bij elkaar te houden wanneer dingen het gevoel hebben dat ze uit elkaar vallen. Er zijn ook veel momenten waarop we ons onder een steen willen verstoppen of ons willen begraven onder een deken van afleiding. En hoewel het niet ons doel is om onze emoties ons te laten overheersen, consumeren of verzwakken, kan het onderdrukken ervan leiden tot problemen (of paniekaanvallen aan de kant van de oven). Voor degenen onder ons die worden getriggerd, kunnen we beter gezonde manieren vinden om onze emoties uiten. Als we onszelf niet toestaan ​​om onze volledige gevoelens te voelen, kunnen we afgesneden raken op andere gebieden van ons leven. We kunnen ons vreemd, niet verbonden, gedemoraliseerd of neerslachtig gaan voelen. We kunnen stoom verliezen, alsof onze vitaliteit wordt onderdrukt.

Onze gevoelens hoeven niet rationeel te zijn, en in tegenstelling tot onze acties kunnen we ze niet beheersen. Er is vaak een misvatting dat het gevoel dat iets contraproductief is of ons zal belemmeren om doordachte acties te ondernemen. Toch komen gevoelens in golven. Wanneer we onze emoties onderdrukken, bouwt de golf zich eenvoudig op en verspreidt zich op andere, vaak misplaatste manieren. Wanneer we onszelf toestaan ​​emoties los te laten, kunnen we zelfs rustiger, meer gecentreerd en meer zelfbewust worden. Het water kalmeert en we kunnen vooruit.

Het is geen schande om onszelf verdrietig te laten voelen. Het is oké om te huilen of te schreeuwen of te schreeuwen. We kunnen onze gevoelens delen met iemand die we vertrouwen, een vriend of een therapeut die ons een comfortabel en veilig gevoel geeft. We kunnen proberen om niet te piekeren of te verstrikt te raken in de inhoud van een gedachte, maar onszelf toe te staan ​​het volledige op- en neergaande gevoel te voelen en op zoek te gaan naar het gevoel van kalmte en opluchting dat volgt. Als we geen opluchting voelen en vast komen te zitten in een toestand waarin we ons slecht voelen, is dat vaak een signaal om hulp en ondersteuning te zoeken. Op deze momenten kan het zien van een hulpverlener of therapeut een transformerende daad van zelfzorg zijn.

Actie ondernemen

Onze opgewonden reacties kunnen krachtige motivatoren zijn. Door onszelf toe te staan ​​onze emoties te voelen, kunnen we energiek en met een helder hoofd na te denken over effectieve acties die we kunnen ondernemen. Voor sommigen van ons kunnen deze acties bestaan ​​uit vrijwilligerswerk, outreach en ons inzetten voor zaken die belangrijk voor ons zijn. Voor anderen kan het contact zijn met vrienden en familie of deelnemen aan activiteiten die ons vreugde of betekenis geven.

Vrijgevigheid en altruïsme bieden ons effectieve tools om buiten ons hoofd te treden en daadwerkelijk de impact te ervaren van wat we te bieden hebben. Deze acties kunnen komen in vriendelijkheid die we verlenen aan mensen die we in ons dagelijks leven tegenkomen of een stembiljet dat we op de verkiezingsdag uitbrengen. We kunnen grote opluchting en vastberadenheid voelen wanneer we onze acties op zowel grote als kleine manieren afstemmen op onze waarden.

Het is ook prima om onszelf toestemming te geven om te doen wat belangrijk voor ons is. We kunnen een pauze nemen, een wandeling maken, mediteren, een bezoek brengen aan een plek waar we van houden, grapjes maken, uitgaan met vrienden, een grappige show kijken of een favoriete maaltijd koken. We zorgen voor onszelf en de mensen waar we om geven door acties te ondernemen die ons een voldaan gevoel geven.

Aansluiten

Een van de weinige goede dingen die voortkomen uit pijnlijke gebeurtenissen is onze wil als mensen om samen te komen. Als er slechte dingen gebeuren, moeten we op elkaar leunen. We kunnen moeilijke tijden gebruiken om onze eigen persoonlijke stam te vinden, ons team op te bouwen. Hiermee bedoel ik NIET onze wereld te verkleinen tot een groep mensen die allemaal precies hetzelfde denken of zich gedragen, maar op zoek naar individuen die ons opbeuren en inspireren. We kunnen tijd doorbrengen met mensen die compassie hebben, en we kunnen compassie tonen in onze eigen interacties. We kunnen vrijer openstaan ​​en praten over onze ervaringen, zodat we authentieke uitwisselingen aangaan en echt gevoel voor elkaar hebben. En we kunnen het avontuur omarmen van het ontdekken en delen van activiteiten die ons energie geven.

De momenten waarop we ons bang voelen, kunnen de belangrijkste momenten zijn om contact op te nemen. We moeten niet vergeten om andere mensen te vragen hoe het met ze gaat. We kunnen ze uitnodigen om hun verhaal te vertellen en open te staan ​​voor het onze. We kunnen gevoelig zijn voor iemand wanneer ze het moeilijk hebben en anderen toestaan ​​hetzelfde voor ons te doen. Hoe meer we als mensen persoonlijk met elkaar in contact kunnen komen, hoe meer hoop en minder cynisme we met ons meedragen.

Blijf aanwezig

Het is gemakkelijk om tijd te besteden aan klagen over het verleden of catastroferen over de toekomst. Maar een les die mindfulness ons leert, is hoe we de vruchten kunnen plukken van het leven in het heden. Meestal komt onze huidige ervaring niet overeen met de berichten die we onszelf sturen of de enge verhalen die we vertellen. Als we bij onszelf inchecken, kunnen we ontdekken dat we hier op dit moment eigenlijk in orde zijn.

Wanneer de wereld begint te voelen alsof hij onder ons vandaan tolt, kunnen we ademhalen en nadenken over de sensaties in ons lichaam. We kunnen proberen verbinding te maken met onze omgeving door ze met al onze zintuigen te verkennen. Wat horen, zien of voelen we? In plaats van na te denken over de overweldigende reis die voor ons ligt, moeten we ons afvragen: 'Wat is de volgende stap om mij naar mijn doel te brengen?' en onderneem die kleine actie.

Zelfs als we ons in slechte of traumatische situaties bevinden, hebben mensen de neiging om veerkrachtiger te zijn dan we ons voorstellen. We reageren zo goed mogelijk. Onszelf martelen als we niet in een crisis verkeren over alle wat-als die er in de wereld bestaan, heeft niemand baat. In plaats daarvan kunnen we er voor onszelf zijn, onszelf helpen kalmeren en geloven in onze eigen persoonlijke kracht en doorzettingsvermogen. Wanneer we dit doen, zijn we veel beter in staat om productieve acties te ondernemen en er voor iemand anders te zijn.

Vermijd herkauwen

Het is heel gemakkelijk om te etteren in een staat van frustratie. Onze gevoelens kunnen worden vertaald in iets krachtigs, maar onze aanhoudende focus op het negatieve kan ons naar beneden halen en ons demotiveren. Wanneer onze gedachten vast komen te zitten in herhalen en we ons gevangen voelen in een cyclus van herkauwen, hebben we de neiging om ons gemakkelijker depressief, moe en angstig te voelen. Het is mogelijk om bewust en alert te blijven zonder onszelf te martelen met destructieve denkpatronen of ' kritische innerlijke stemmen ' die ons coachen om ons hulpeloos te voelen. Er zijn echte redenen om verdriet te voelen, echte redenen om boosheid te voelen, maar het heeft geen zin om de toestand van de wereld te gebruiken om gemarteld en gevangen te blijven in onze geest.

We zijn veel beter af om uit ons hoofd te gaan, verbinding te zoeken, acties te ondernemen en interactie te hebben met de fysieke wereld om ons heen. Als we merken dat we in een spiraal van contraproductief cyclisch denken terechtkomen, kunnen we onszelf een pauze gunnen. We kunnen onszelf eraan herinneren dat onze kritische innerlijke stem het stuur heeft overgenomen en ons op geen enkele manier van dienst is. Dit is waarschijnlijk een moment om zelfcompassie te oefenen, onszelf toe te staan ​​het gevoel onder de gedachte te voelen en terug te gaan naar wat belangrijk voor ons is.

Uiteindelijk is het vinden van een manier om pijnlijke waarheden onder ogen te zien zonder overweldigd te raken of te proberen te ontsnappen een van de grote uitdagingen van de menselijke conditie. In zekere zin is de toestand van de wereld het weerspiegelde lot van ieder van ons. Maar mensen zijn geboren om te vechten, bedraad om te volharden en ontworpen om samen te komen. Dus misschien is onze beste remedie om uit te vinden wat de strijd de moeite waard maakt voor ieder van ons en daar zoveel mogelijk mee te verbinden - sluit je er met al onze macht, onze stem, onze stem, onze aanwezigheid, onze volharding en ons medeleven. Laat weten dat we er zijn voor wat er ook komt, en wat er ook komt, we zijn er voor elkaar.