Van hen in een hoekje laten zitten tot het naar hun kamer sturen, van sorry zeggen tot het geven van een time-out, de methoden zijn allemaal verschillend, maar de vraag is hetzelfde: wat is echt de beste manier om een ​​kind te disciplineren?

Het disciplineren van onze kinderen is een van de minst aantrekkelijke taken van het ouderschap. Tenzij je van plan was om een ​​drilsergeant of een politiechef te worden, impliceert zelfs het woord zelf iets waar je waarschijnlijk nooit aan hebt willen deelnemen. Dus wat moet je doen als je kinderen zich beginnen te misdragen?

Idealiter weerspiegelt de manier waarop een ouder een kind disciplineert en socialiseert, een opvoedingsfilosofie die de geleidelijke ontplooiing van de kenmerkende persoonlijkheid, vitaliteit en levenslust van het kind mogelijk maakt en aanmoedigt. Met deze gevoeligheid en interesse in het ontstaan ​​van de unieke eigenschappen van een kind, behouden de ouders een gevoel van onderzoek met betrekking tot hun kinderen. Wanneer een kind zich gedraagt, vragen ze zich af wat het kind emotioneel verontrust, in plaats van het gedrag automatisch te straffen. Het uiteindelijke doel van discipline is om het kind te helpen zich te ontwikkelen tot een fatsoenlijke, sympathieke volwassene die in staat is te overleven in een sociaal milieu, in plaats van iemand die onderdanig is aan het socialisatieproces.

De volgende zijn nuttige richtlijnen voor de discipline en socialisatie van kinderen:

1) Vermijd het maken van onnodige beperkingen, regels of normen.
2) Fungeren als een positief rolmodel.
3) Beloon in plaats van te straffen.
4) Vermijd cynische, veroordelende houdingen die het gevoel van slechtheid van een kind versterken.
5) Poging om het gedrag van kinderen uit vijandig, manipulatief gedrag te beheersen

1) Maak geen onnodige beperkingen of regels

Veel ouders denken ten onrechte dat om een ​​kind structuur te geven, een ouder veel regels moet maken. Onnodige regels zijn echter respectloos voor een kind als persoon. In plaats van het karakter van het kind te vormen, werkt buitensporige regulering de opkomst van zijn/haar persoonlijkheid in de weg. Het is belangrijk dat ouders beslissen welke regels nodig en nuttig zijn in hun gezin. Deze moeten aan de kinderen worden gecommuniceerd en vervolgens moeten ze consequent worden nageleefd. In situaties waarin duidelijke regels gelden, mogen ouders niet doen alsof een kind hierin een keuze heeft.

2) Fungeren als een positief rolmodel.

Een positief ouderlijk voorbeeld heeft een veel krachtiger effect op een kind dan welke disciplinaire maatregelen dan ook die een ouder zou kunnen nemen. De beste manier voor ouders om een ​​kind te leren attent te zijn, is bijvoorbeeld niet om de les te lezen over attentheid en onachtzaamheid te bestraffen, maar door de ouders zelf attent te maken.

In alle gezinnen bieden het eigen gedrag en de normen van de ouders de kinderen de krachtigste lessen over goed en kwaad. Kinderen, die fatsoenlijke, morele ouders hebben, leren ethisch gedrag en fatsoen door hun ouders te observeren en te imiteren. Lezingen en objectlessen over goedheid en rechtschapenheid zijn vaak contraproductief en kunnen destructief zijn, vooral wanneer ouders hun principes niet naleven of hun geloof niet personifiëren.

3) Beloon in plaats van te straffen.

Wanneer ouders het gedrag van een kind proberen te beïnvloeden, is het veel effectiever voor ouders om positief gedrag te belonen dan om negatief gedrag te straffen. Kinderen willen van nature de liefde en goedkeuring van hun ouders. Daarom gaan kinderen het gedrag dat hun ouders prijzen en erkennen, waarderen en er belang aan hechten.

Kinderpsychologen en gedragsdeskundigen hebben geleerd dat positieve bekrachtiging zoals glimlachen, verbale lof en fysieke genegenheid belangrijk zijn voor het leren. Ze hebben ook ontdekt dat zeuren, klagen en lesgeven niet effectief zijn. In het algemeen hebben gedragsdeskundigen ontdekt dat een combinatie van verbale goedkeuring, tastbare beloningen, genegenheid, oprechte erkenning (geen valse lof) en een of andere vorm van negatief gevolg voor wangedrag bevorderlijk is voor het succesvol onderwijzen en disciplineren van kinderen.

Het is geen goede gewoonte voor ouders om kinderen geldelijke beloningen aan te bieden voor goed gedrag. Deze benadering heeft de neiging om het gedrag van het kind op een commerciële basis te plaatsen in plaats van op een persoonlijke. Het is altijd het beste om een ​​persoonlijke reactie bij een kind aan te moedigen. Geldelijke beloningen belemmeren de natuurlijke vrijgevigheid en het verlangen om te behagen van het kind, en bevorderen een berekenende houding.

4) Vermijd cynische, veroordelende houdingen die het gevoel van slechtheid van een kind versterken.

Sommige ouders denken ten onrechte dat hun verbale straffen en cynische, veroordelende houding geen schadelijk effect hebben op hun kinderen. Ze geloven dat alleen fysieke mishandeling en straf emotionele littekens achterlaten. Ouders moeten echter meer dan de roede sparen om het kind psychische schade te besparen. Net zoals fysieke bestraffing de psyche van het kind schaadt, werken harde, veroordelende houdingen ertoe om het zelfrespect van het kind te vernietigen. Het vijandige standpunt van de ouders wordt diep in de psyche van het kind geïmplanteerd en vormt de basis van een negatieve identiteit die het kind door het leven met zich meedraagt.

Ouders mogen het gedrag van hun kinderen niet definiëren in termen van goed en slecht. In plaats van het gedrag van hun kind te evalueren, kunnen ouders beter een persoonlijk antwoord geven. Evaluerende reacties zorgen ervoor dat kinderen over zichzelf denken in termen van goed en slecht. Met een persoonlijke reactie communiceren ouders hun gevoel in plaats van een oordeel over het gedrag van het kind: 'Ik hou er niet van als je dat doet.' 'Ik maak me zorgen om je als je dat doet.' 'Het maakt me boos als je dat doet.' Zelfs: 'Doe dat niet.'

Naast het niet definiëren van kinderen in termen van goed en slecht, moeten ouders zich onthouden van het analyseren of categoriseren van kinderen in het algemeen. Deze praktijken hebben de neiging een kind een strikte of vaste identiteit op te dringen. Het is belangrijk dat ouders hun kinderen het besef bijbrengen dat we allemaal mensen in ontwikkeling zijn. Dat ieder van ons, zowel kinderen als volwassenen, elk gedrag kan veranderen dat we willen. Het is ook raadzaam om vergelijkingen met andere kinderen te vermijden om goed gedrag te motiveren. Vergelijkingen zijn niet nuttig of geschikt om goed gedrag bij kinderen te motiveren.

5) Poging om het gedrag van kinderen uit vijandig, manipulatief gedrag te beheersen

Discipline is een uiting van de zorg van een volwassene voor een kind. Een essentieel onderdeel van ouderlijke liefde is het bieden van controle en richting. Daarom disciplineert de liefhebbende ouder een kind omdat de ouder geeft om het soort persoon dat het kind opgroeit. De woede van de volwassene is in het belang van het kind.

Discipline moet consequent zijn. Het moet in verband staan ​​met de acties van het kind en de regels en normen die in het gezin zijn vastgesteld. Wanneer dit het geval is, zal de straf zinvol zijn voor het kind. Wanneer disciplinaire maatregelen echter een afspiegeling zijn van de stemmingen of overdreven reacties van de ouders, zijn ze onverwacht en verrassen ze het kind. Ze lijken 'uit het linkerveld te komen'.

Toon oprechte woede wanneer u een kind discipline bijbrengt, maar gedraag u niet emotioneel of fysiek naar het kind. De uiting van woede van de ouders moet worden gemotiveerd door hun kind positief te willen beïnvloeden, niet door de wens om hun eigen emoties op het kind te ventileren en los te laten. Hun woede is in het belang van het kind, niet in hun eigen belang. In gevallen waarin het nodig is om een ​​kind in bedwang te houden, kunnen ouders het kind zacht maar stevig vasthouden en vastberaden tegen hem/haar praten.

Gebruik geen ijdele dreigementen met toekomstige straffen om regels en normen af ​​te dwingen. De ouder die het vermijden sterk te zijn en actie te ondernemen door loze dreigementen te uiten, wordt door het kind ervaren als een zwakke en ineffectieve ouder. Ouders moeten vermijden om met een kind de wilsstrijd aan te gaan. Dergelijke gevechten worden gemakkelijk vermeden wanneer regels duidelijk zijn vastgesteld en vervolgens consequent worden gehandhaafd in een gezin. Het kind weet wat de regels zijn en er is geen onderhandelingsruimte.

Het is niet alleen belangrijk dat ouders omgaan met het agressieve en vijandige gedrag van hun kinderen, maar ook dat ze streng omgaan met gedrag dat gepaard gaat met negatieve machtsspelletjes en manipulatie. Omdat kinderen kleiner en zwakker zijn, nemen ze vaak hun toevlucht tot negatieve machtsspelletjes om hun situatie te manipuleren. Dergelijke gedragingen omvatten: onnodig huilen, uit elkaar vallen, driftbuien hebben, het slachtoffer spelen, zich zwak en hulpeloos gedragen, zelfdestructief gedrag vertonen, proberen anderen zich schuldig te laten voelen en paranoïde of mishandeld doen. Dit zijn niet zomaar kinderachtige gedragingen of fasen die het kind zal ontgroeien. Als ze niet worden geconfronteerd en veranderd in de kindertijd, zullen ze levenslange gewoonten worden en interfereren met persoonlijke relaties tijdens de volwassenheid.