Vorige maand maakte Michelle Obama een speciaal gastoptreden in de langlopende populaire tv-show, The Biggest Loser. Ik had gehoord over het uitgangspunt van de show: deelnemers die worstelen met obesitas en vaak ernstige gezondheidsrisico's lopen, verhuizen naar een fitnessboerderij, waar ze samen leren over voeding, dieet en lichaamsbeweging, terwijl ze strijden om gewicht te verliezen. Maar ik had er nog nooit naar gekeken tot ik de aflevering met de First Lady zag. De deelnemers werden uitgenodigd in het Witte Huis waar mevrouw Obama, op haar typisch nuchtere en enthousiaste manier, meedeed aan de intense training van de show in een poging het belang van dieet en lichaamsbeweging onder de aandacht te brengen. Hoewel de kwestie van zwaarlijvigheid en slechte voeding van enorm belang is, terwijl ons land worstelt om fit te worden, moeten we ook licht werpen op de emotionele kant van eten.

Wat je ook mag denken van de 'reality-tv-editing' of het competitieve formaat van The Biggest Loser, een ding dat ik persoonlijk waardeer, is dat de show erkent dat de factoren die bijdragen aan obesitas, voedselverslaving en gewichtstoename dieper gaan dan de oppervlakte. Deelnemers worden aangemoedigd om de psychologische en emotionele wortels en implicaties van hun worsteling met hun gewicht te ontdekken en te begrijpen. Als het gaat om onze relatie met eten, is er veel meer aan de hand dan we vaak denken. Zoals elke verslavende stof, wordt voedsel vaak gebruikt om emotionele pijn te verdoezelen of te onderdrukken. Het wordt gebruikt om ons te verdoven of te kalmeren, maar het wordt ook gebruikt om ons te kwellen of ons angst te bezorgen.

Worstelingen met eten en gewichtstoename beginnen meestal vroeg, wanneer onze relatie met voedsel voor het eerst tot stand komt. Een deelnemer aan The Biggest Loser beschreef hoe de fysieke mishandeling die hij tijdens zijn jeugd ervoer, hem het verlangen gaf om zichzelf op de een of andere manier zowel fysiek als emotioneel te beschermen. Opgroeien met eengewelddadigen grillige stiefvader en een angstige moeder die hem niet beschermde, hij gebruikte voedsel om zich 'groter', veiliger en getroost te voelen. Het is gemakkelijk in te zien hoe zo'n extreem voorbeeld van fysieke mishandeling ertoe kan leiden dat een kind voedsel als troost en gewicht als wapenrusting gaat gebruiken. Het is echter veel moeilijker om vast te stellen hoe subtielere vormen van mishandeling, verkeerde afstemming enmisbruikkan leiden tot eetproblemen.

Als kinderen ervaren we allemaal verschillende gradaties van emotionele pijn. De liefde, zorg en koestering die we van onze verzorgers krijgen, leiden ons tot een positief zelfgevoel en helpen ons onze identiteit te creëren. Toch is geen enkele ouder of persoon perfect. Zelfs de beste ouders zijn slechts ongeveer 30 procent van de tijd afgestemd op de behoeften van hun kind. Dit betekent dat we als kinderen onvermijdelijk bepaalde dingen misten die we nodig hadden. We hebben ons misschien afgewezen, geïsoleerd, ongezien of ongehoord gevoeld. Omgekeerd hebben we ons misschien geïntimideerd, overdreven gecontroleerd of geïntimideerd door onze ouders gevoeld. Al deze factoren kunnen van invloed zijn geweest op onze relatie met voedsel. We leerden letterlijk en figuurlijk hoe we onszelf moesten 'voeden' door de opvoeding van onze ouders en invloedrijke verzorgers.

Velen van ons eten om andere redenen dan om ons lichaam te voeden of zelfs om te genieten van een van de geneugten van het leven. Om te begrijpen waarom we te veel eten, is het waardevol om vast te stellen wat de emoties zijn die ons ertoe brengen om gedachteloos te snacken, te veel te eten of te binge. Komen deze gevoelens bekend voor? Brengen ze herinneringen naar boven of herinneren ze ons aan manieren waarop we ons in ons verleden voelden? Herinneren onze eetpatronen ons aan manieren waarop we onze ouders voedsel of andere middelen zagen gebruiken? Of omgekeerd, kunnen onze acties een reactie lijken op manieren waarop we onze ouders voedsel of andere middelen zagen gebruiken?

Een vrouw die ik ken, vertelt een verhaal over haar 30-jarige strijd met haar gewicht. Een van haar vroegste herinneringen is dat ze amper een jaar oud was en de hele nacht huilde om haar fles, terwijl noch haar moeder noch haar vader wakker werd om haar te voeden. Nacht na nacht, hongerig en alleen, wachtte ze, maar er kwam niemand. Toen haar moeder op een ochtend haar fles bracht, nam het kind de fles en hoewel ze uitgehongerd was, weigerde ze het en gooide het op de grond. Ze herinnert zich dat er iets in haar stopte en ze wilde nooit meer eten van haar moeder. Toen ze opgroeide, werd haar relatie met eten verder bemoeilijkt door haar moeders eigen worsteling met gewicht en consequente focus op het figuur van haar jonge dochter. Als gevolg hiervan groeide de vrouw op met eetaanvallen en overvoedde ze zichzelf met een wanhoop die erop wees dat ze zich niet met haar lichaam had verbonden. Ze had moeite om haar echte hongergevoel te onderscheiden van een verlangen om zichzelf te vullen.

Mensen meteet stoornissen, zowel overeters als anorexiapatiënten, negeren hun eigen waarden en persoonlijke doelen met betrekking tot hun gezondheid, uiterlijk en levensstijl. Ze gebruiken voedsel om zich slecht over zichzelf te voelen, om zichzelf te straffen of om een ​​gevoel van controle te krijgen. In plaats van het te gebruiken om hun lichaam van brandstof te voorzien, gebruiken ze voedsel om een ​​cyclus van zelfhaat en zelfbescherming te voeden. We hebben allemaal een innerlijke coach, of 'kritische innerlijke stem', die ons tot destructief gedrag verleidt en zich op ons stort zodra we het verknoeien. De kritische innerlijke stem is een drijvende kracht achter een eetstoornis, en om een ​​ongezonde relatie met voedsel uit te dagen, moet een persoon omgaan met deze interne vijand.

We leven in een samenleving die slank zijn ondersteunt, soms tot het uiterste. Dezeonrealistisch ideaalkan worden gebruikt in dienst van onze innerlijke criticus om onszelf naar beneden te halen, ons ontoereikend te voelen of ons te isoleren van de wereld om ons heen. Als we onze kritische stemmen niet herkennen wanneer ze naar boven komen, lopen we meer risico om van de wagen te vallen. We kunnen onze stem echter uitdagen door ons niet in te laten met het gedrag dat ze ondersteunen. En hoewel ze in eerste instantie misschien luider worden, ons verleiden en ons vertellen dat we zullen falen, hoe meer we ze negeren, hoe meer ze hun greep op ons verliezen en hoe sterker we worden.

Om een ​​gezond lichaam te hebben, is het noodzakelijk dat we op fysiek niveau actie ondernemen met dieet en lichaamsbeweging, maar om een ​​gezonde relatie met voedsel te hebben, is het noodzakelijk dat we onszelf op een dieper emotioneel niveau begrijpen of ontdekken waarom we eten zoals we eten. Als we het gedrag alleen uitdagen door middel van een dieet en lichaamsbeweging, zullen de emoties die we met eten gebruikten om te verdoezelen niet zomaar verdwijnen. Zodra we de gevoelens en innerlijke stemmen identificeren die de cyclus van zelfhaat en de ongevoeligheid voor ons lichaam in stand houden, kunnen we controle krijgen overzelfdestructiefeetgewoonten en niet negatief reageren op druk en triggers die ertoe leiden dat we voedsel misbruiken. Door op fysiek niveau actie te ondernemen en interesse te tonen op emotioneel niveau, kunnen we onze relatie met voedsel, met ons lichaam, met ons verleden en met onszelf als geheel herstellen. We kunnen ontdekken wie we werkelijk zijn, onze echte wensen, verlangens en doelen, en we kunnen stoppen met ons bezighouden met de patronen die ons in de weg staan.