'Als een boom omvalt in een bos en er is niemand in de buurt om het te horen, maakt hij dan geluid?'

Deze eeuwenoude vraag heeft velen ertoe aangezet om na te denken over het antwoord in zowel wetenschappelijke als filosofische termen. Wetenschappelijk gezien zou een vallende boom trillingen veroorzaken, maar zonder een oor om het waar te nemen, is er geen waarneming (of bewustzijn) van geluid. Bovendien, wat betekent het als het valt? Wordt de boom gekapt? Ziek? Ruimte maken voor nieuwe groei? Wordt gebruikt voor onderdak? Deze vragen komen in me op als ik sommige kinderen in mijn kantoor hun leven hoor beschrijven als een reeks feitelijke gebeurtenissen, zonder enige aandacht voor de manier waarop deze gebeurtenissen hen werkelijk lieten voelen. Als klinisch psycholoog roept dit veel vragen/zorgen op over hoe kinderen de gebeurtenissen in hun leven ervaren. Zijn kinderen zich bewust van hoe deze ervaringen hen laten voelen? Welke betekenis hebben deze gebeurtenissen, indien van toepassing, voor hen? Of wordt het allemaal gereduceerd tot objectieve data?

Dit leidt tot vragen over de verschillende vormen van input. Horen, zien, ruiken, proeven en aanraken zijn de zintuigen die snel in ons opkomen, omdat ze ons helpen informatie op te nemen wanneer we ons bezighouden met de buitenwereld (exteroceptie). Er zijn ook zintuigen die ons helpen ons af te stemmen op de interne wereld (interoceptie). Deze zintuigen omvatten vestibulair (kennis van positie, beweging, ruimtelijke oriëntatie), proprioceptie (informatie over spieren, gewrichten en druk) en informatie van interne organen (honger, dorst, enz.). Interocepetieve en exteroceptieve informatiestromen komen dan samen met stromen van emotionele, sociale en cognitieve informatie, die leiden tot het subjectieve besef van een gevoelstoestand en zelfgevoel.

Over het algemeen is het zenuwstelsel gevormd door ervaring. Zoals Hebb beschreef: 'neuronen die samen vuren verbinden zich met elkaar'. Het is deze plasticiteit die een baby in staat stelt, terwijl hij groeit, naadloos de cultuur van zijn ouders te leren. Neuronen die samen vuren nemen gewaarwordingen op met andere dimensies van een ervaring, zelfs als ze buiten bewustzijn zijn. Daarom wordt er een onlosmakelijk verband gelegd tussen de herinneringen aan het verleden, de interpretaties van het heden en de verwachtingen van de toekomst als gedachten en gevoelens verweven raken met zintuiglijke input.

Voorbeelden hiervan zijn gebruikelijk. In het auditieve domein wordt muziek uit de film 'Jaws' vaak gebruikt om schroom of voorzichtigheid aan te wakkeren. In feite verliest de aard van een film of tv-show veel van zijn impact in de afwezigheid van muziek om de ervaring te versterken. In het visuele domein gebruiken we rood in een verkeerslicht om te stoppen, code rood om een ​​medisch noodgeval in een ziekenhuis aan te duiden en het Homeland Security Advisory System gebruikt ROOD voor ernstig risico op terroristische aanslagen. Hoewel deze voorbeelden bij individuen een vergelijkbare reactie uitlokken, kunnen sommige zintuiglijke stimuli ertoe leiden dat individuen anders reageren, afhankelijk van hun eerdere ervaringen. De afbeelding van een clown kan sommige mensen bijvoorbeeld aan het lachen maken omdat ze het grappig vinden, terwijl anderen zich terugtrekken omdat ze het eng vinden. Ook aanraking verschilt van persoon tot persoon. Sommigen merken een label in de achterkant van een shirt of de naad in een sok niet op, terwijl anderen zich er scherp van bewust zijn en het ondraaglijk vinden.

Gezien de complexiteit van de relatie tussen voelen en ervaren, wordt het duidelijker waarom er zoveel variatie is in hoe dezelfde reeks omstandigheden zeer uiteenlopende betekenissen tussen individuen kan hebben. Dus, hoe beginnen onze kinderen over zichzelf te leren en wat is betekenisvol voor hen? Er is een groot verschil tussen weten (zoals bij het rapporteren van gegevens, gebeurtenissen, enz.) en gekend zijn (door zichzelf of door anderen), wat ook het vermogen omvat om gevoelens, percepties op te merken en betekenissen te construeren. Kinderen bouwen interne gevoelens van schuld, trots, zelfvertrouwen, zelfrespect, integriteit en moed op als ze ervaren dat ze goede en slechte keuzes maken en hoe ze betekenis geven aan input van de buitenwereld. Terwijl baby's onmiddellijke bevrediging nodig hebben om te leren kalmeren en organiseren, moeten ze als kinderen leren over oorzaak en gevolg, de gevolgen van hun acties en hoe ze een relatie van geven en nemen kunnen hebben. Het is hoe ze deze ervaringen begrijpen die de vorming van een zelfgevoel en hoe te functioneren in de wereld in gang zetten. Deze gevoelens worden dan onschatbare richtlijnen voor het leven.

Hoewel veel in het leven van kinderen kennis vereist - hoe te slagen op school, eraan te denken je jas mee naar huis te nemen van school en ouders ertoe te bewegen je op de computer te laten spelen - waar is de plek voor het ontwikkelen van een gevoel van betekenis en zelfinzicht? Veel kinderen die ik zie, weten niet hoe ze de vraag 'Hoe voel je je daarbij?' moeten beantwoorden. Ik vraag me af of het volume bij het luisteren naar zichzelf is gedraaid. Zo ja, waarom is dit gebeurd? Is het te pijnlijk omdat ervaring is beantwoord met afwijzing, kritiek en schaamte? Zonder het vermogen om betekenis en zelfbewustzijn uit een ervaring te halen, kan men in een stuurloze toestand kwetsbaar zijn voor de wind van verwachting. Zelfs in aanwezigheid van academische prestaties of het winnen van een spel (in veel gevallen externe maatregelen), hoe weegt men beslissingen over relaties af, oordeelt men en ontdekt men wat persoonlijk bevredigend zou kunnen zijn? Hoe worden verontruste toestanden geïnterpreteerd, zoals frustratie, teleurstelling, pijn of woede? Bij gebrek aan het vermogen om na te denken over zijn interne reactie, is een kind geneigd de schuld te geven en te concluderen dat het de externe wereld is die verantwoordelijk is voor al zijn interne ervaringen.

Als ouders moeten we onze kinderen helpen om verder te gaan dan alleen het melden van gebeurtenissen, om te herkennen hoe ze over hen denken en om te leren wat deze gevoelens betekenen. Als ze klein zijn, helpen we onze kinderen te leren wat hun lichamelijke signalen betekenen: als je het koud hebt, moet je een jas aan, als je honger hebt, moet je eten en als je moe bent, moet je ga naar bed. Naarmate onze kinderen groeien, moeten we hen helpen meer te leren over meer uitdagende en complexe input en emotionele ervaringen naarmate hun academische en sociale werelden zich uitbreiden en de eisen toenemen. De eerste jaren van het onderwijs vragen om uit het hoofd leren, input en output in termen van specifieke informatie (spellingwoorden, wiskundige feiten, woorden decoderen, enz.) Dit is de basis voor toekomstig academisch functioneren, maar hoe beginnen onze kinderen over zichzelf te leren? Het is belangrijk om hen te helpen nadenken over wat is ingebed in situaties waarmee ze worden geconfronteerd, inclusief zintuiglijke input, gedachten, gevoelens en de herinneringen die worden geactiveerd. In plaats van ons te concentreren op de resultaten of producten van het inleveren van huiswerk of het behalen van een '10' voor een toets, moeten we ons als ouders concentreren op het proces om onze kinderen te helpen groeien. Hoe gaat mijn kind de uitdaging aan? Als ze worstelt, welk aspect is dan moeilijk? Doet ze het beter met mij aan haar zijde? Dit soort nieuwsgierigheid van de ouder zorgt ervoor dat het kind zich waardig/gewaardeerd/belangrijk voelt voor hun ouder. Aan de andere kant, als de ouder boos is, worden academische prestaties gekoppeld aan ouderlijke woede, teleurstelling en mogelijk lage eigenwaarde voor het kind. Gevoelens kunnen te pijnlijk worden en daardoor vermeden worden, waardoor een cruciaal aspect van zelfbewustzijn het zwijgen wordt opgelegd.

Het zijn ouders en verzorgers die de mogelijkheid en de plicht hebben om een ​​kind te helpen om inbreng te leren associëren met zich gekend, geliefd en gewaardeerd voelen. Als sleutelfiguren in het leven van het kind delen ouders en verzorgers de betekenis met een kind over zijn ervaringen, zelfs als ze ongemakkelijk of pijnlijk zijn, en kunnen ze hem helpen een positief zelfgevoel en een gevoel van goedheid in de wereld op te bouwen. Dit kan een krachtige basis vormen voor hoe het kind door zijn leven zal navigeren en in de toekomst betekenis kan geven aan zijn ervaringen uit het verleden. Dus als een boom in het bos valt, betekent dit dan dat de boom beschadigd, zwak en ziek is of wordt hij geoogst om zijn kracht en schoonheid te verwerken in iets dat gekoesterd zal worden? Wij als ouders en verzorgers hebben de verantwoordelijkheid om onze kinderen te helpen niet alleen de vibraties die het leven genereert te herkennen, maar ook om die input te vertalen in betekenis binnen het kind die zijn toekomstige groei informeert en begeleidt.