Het zou moeilijk zijn om de enorme impact van de pandemie van het afgelopen jaar op de mentale gezondheid van individuen te overschatten. Afgelopen augustus hebben de Centra voor ziektebestrijding gerapporteerde resultaten van een onderzoek dat angst aantoonde

wanorde r symptomen in 2020 drie keer zo hoog als die in dezelfde periode van 2019, en depressieve stoornis ongeveer vier keer zo hoog als in 2019. In hetzelfde onderzoek meldde ongeveer 13,3 procent van de respondenten dat ze begonnen met of toenemend middelenmisbruik.

Er is geen twijfel dat mentale belasting van deze wereldwijde noodsituatie is bijzonder zwaar geweest voor degenen die ervaring hebben met verslaving.

Afgelopen voorjaar heeft een onderzoek uitgevoerd door Forum Verslavingsbeleid van meer dan 1.000 Amerikanen met stoornissen in het gebruik van middelen (SUD's) ontdekte dat 20 procent een toename van het middelengebruik van hun of een familielid ervoer sinds het begin van de pandemie. Meer dan een derde van de respondenten meldde bovendien veranderingen of onderbrekingen in de toegang tot behandelings- of herstelondersteunende diensten tijdens Covid-19. Evenzo is een analyse door Millennium Gezondheid van meer dan 500.000 urinetestresultaten toonden een significante toename van het gebruik van niet-voorgeschreven fentanyl, cocaïne, heroïne en methamfetamine tijdens Covid-19.

De pijn- en angstveroorzakende omstandigheden van het coronavirus kunnen het persoonlijke risico van mensen op middelengebruik vergroten. Zoals een schrijver het in een artikel over haar eigen terugval tijdens Covid-19: 'Ik gebruikte de alcohol om mezelf af te leiden - van de angst dat dierbaren zouden sterven; uit de angst dat ik mijn baan zou verliezen en misschien geen andere zou kunnen krijgen; uit de angst dat ziekenhuizen door hun beperkte voorraad heen zouden raken.'

Naast een huiveringwekkend gevoel van onzekerheid, hebben veel mensen te maken met het isolement dat wordt gevoeld door sociale afstand. studies hebben aangetoond dat gevoelens van eenzaamheid sterker zijn bij drugsgebruikers, wat hun kans op 'risicovol gedrag en drugsgebruik' kan vergroten. Daarnaast is sociale vervreemding gekoppeld tot meer terugval bij herstellende verslaafden.

Veel mensen met SUD's hebben zich zorgen gemaakt over het krijgen van toegang tot persoonlijke behandeling tijdens Covid-19. Gelukkig zijn behandelcentra en -groepen nog steeds zeer goed beschikbaar, en velen, waaronder Anonieme Alcoholisten, wenden zich tot digitale platforms om de nodige ondersteuning en hulp te bieden. Maar naarmate mensen steeds meer tijd in afzondering doorbrengen, is het belangrijk om na te denken over de interne denkprocessen die hen naar riskant en zelfdestructief gedrag kunnen drijven.

Ieder mens bezit een interne vijand die hem een ​​stroom van zelfkritische en zelfdestructieve gedachten voedt.

Deze ' kritische innerlijke stem ' kan ongelooflijk krachtig zijn als het gaat om verslaving en heeft de neiging om bijzonder hoogtij te vieren als iemand geïsoleerd is. Deze interne vijand vult onze hoofden met zelftwijfel en zelfhaat en valt ons aan op verschillende gebieden van ons leven, of het nu onze carrières, onze relaties, onze identiteit of ons gevoel van eigenwaarde is.

Onze kritische innerlijke stem jaagt op onze tegenslagen en stelt onze successen in vraag. Het kan onze hoofden vullen met gedachten als: 'Je bent zo vervelend. Niemand mist jou in de buurt.' 'Je bent constant aan het rommelen. Hoe dom kun je zijn?' 'Je kunt al die stress niet aan. Je bent te zwak.' Als het ons eenmaal door de modder heeft gesleept, klinkt er een verleidelijke 'stem' die sussend suggereert: 'Neem gewoon een pil om je te helpen kalmeren' of 'drink nog een drankje'. Je hebt het vandaag echt nodig.'

Onze innerlijke stem kan ons het gevoel geven dat we de touwtjes in handen hebben of iets aardigs voor onszelf doen door toe te geven aan een verslavende impuls. Maar zodra we naar zijn advies luisteren, heeft het de neiging zich tegen ons te keren. 'Je bent zo zwak. Jij weer verpest. Je bent zo'n mislukkeling. Hoe kon je dit doen?'

De meeste mensen kunnen herkennen hoe deze innerlijke criticus hen straft voor het verknoeien of zich overgeven aan verslavend gedrag, maar ze realiseren zich niet hoe stiekem het kan zijn in termen van het aanbieden van verleidelijke en schijnbaar geruststellende berichten die hen verleiden om zich in de eerste plaats over te geven. Daarom kan het nuttig zijn om de patronen van deze interne vijand te leren kennen en op te merken wanneer deze voor het eerst ons denken begint te infiltreren. We kunnen deze stem dan ontmoeten met een combinatie van weerstand, kracht en zelfcompassie.

Het eerste dat u moet erkennen, is dat de omstandigheden die door de pandemie zijn gecreëerd, voldoende ruimte laten om deze stem luider te laten klinken. We moeten ons allemaal bewust zijn van de onheilspellende en destructieve toon die het kan aannemen ten aanzien van onze omstandigheden, waardoor onze kijk verduisterd wordt en ons realiteitsgevoel wordt vervormd. 'Dit kun je niet aan. Je moet ontsnappen.' 'Je hebt niemand. Je bent zo'n loser.' 'Niets wordt beter. Je moet gewoon opgeven.'

Als we de kritische innerlijke stemmen kunnen identificeren die onze gewoontepatronen beheersen, kunnen we beginnen om hun dictaten uit te dagen en meer constructieve manieren aan te nemen om met emotionele pijn om te gaan.

We kunnen beginnen door goed op te letten wanneer deze stemmen opkomen. Is het na een bepaalde tijd alleen? Tijdens het lezen van een stressvol nieuwsbericht? Tijdens een lange of uitdagende werkdag? Na een gespannen interactie met een partner? Deze stemmen lijken in eerste instantie misschien vriendelijk, kalmerend, overtuigend of redelijk, maar we moeten ze beschouwen als een lastige en bedrieglijke schurk die klaar staat om toe te slaan.

Als we de interne en externe triggers identificeren die onze acties aansturen, kunnen we beginnen deze innerlijke stemmen naar buiten te brengen en ze als een externe vijand te behandelen. Een andere manier om dit te doen is door deze stemmen in de tweede persoon op te schrijven als 'jij'-uitspraken. ' Jij een drankje nodig om te ontspannen. Jij zullen zich nooit beter voelen zonder. Niemand geeft om jij .' Dit helpt ons verder om onze kritische innerlijke stem te scheiden van ons werkelijke gezichtspunt.

Nadat we onze stemmen hebben opgeschreven, kunnen we reageren met realistische en meelevende uitspraken. We moeten deze in de eerste persoon schrijven als 'ik'-uitspraken. Behandel deze oefening alsof je met een vriend praat die hetzelfde doormaakt of zegt. 'Het is oké voor mij om te worstelen, maar dat maakt me niet zwak en betekent niet dat ik niet sterk ben. Ik ga door iets moeilijks, maar het zal beter worden, en ik ga er zo goed mogelijk mee om, wat goed genoeg is. Mensen geven om mij, en Ik hoef hierin niet alleen te zijn; l zou moeten reiken en verbinden.'

Externaliseren en opkomen tegen onze innerlijke criticus is een cruciale stap in de richting van het stoppen van zelfdestructief gedrag. Vervolgens kunnen we acties ondernemen die in ons eigen belang zijn en representatief zijn voor wie we zijn en wat we willen. Voor degenen die met verslavingspatronen worden geconfronteerd, blijft het essentieel om contact te zoeken. Door sociale afstand kunnen we ons misschien alleen voelen, maar we zijn niet alleen. Hulp is: nog altijd verkrijgbaar.

Onze innerlijke criticus zal er alles aan doen om ons geïsoleerd te houden, maar dit is niet het moment om te stoppen. Neem contact op met ondersteunende vrienden en familie. Volg of blijf in therapie. Online groepen en mogelijkheden zijn op grote schaal beschikbaar. Revalidatiecentra zijn open. Er zijn opties die er zijn, en je eerste prioriteit moet zijn om voor jezelf te zorgen en de ondersteuning te krijgen die je nodig hebt.

Tot slot, welk pad we ook bewandelen of verwerken, of het nu gaat om het weerstaan ​​van verleiding of een terugval, we moeten onthouden dat we onszelf tegemoet treden met onwankelbare en bodemloze zelfcompassie. We gaan door wat misschien wel het moeilijkste jaar van veel van ons leven is, maar er is licht aan het einde van de tunnel.

Onze kracht hoeft niet te liggen in het overwinnen van het gewicht van de wereld op dit moment, maar in het zorgen voor onszelf, het nemen van kleine stapjes en het maken van dagelijkse keuzes die ons helpen verbonden te blijven met ons echte zelf. Bij elk obstakel dat we tegenkomen, moeten we aan onze eigen kant blijven staan. Wanneer we onze interne vijanden kunnen overwinnen, leren we dat we het verdriet van de buitenwereld kunnen voelen en veel meer kunnen verdragen dan we voor mogelijk hadden gehouden.