In een recent onderzoek zei bijna de helft van de ondervraagde Amerikanen dat ze online intimidatie of misbruik hadden ervaren. Wreed, neerbuigend en kritisch commentaar is overal te vinden, van Twitter-threads van beroemdheden tot de commentaarsecties van blogs over onderwerpen die zo onschuldig zijn als hoe je een ei op de juiste manier kookt. Hoewel het schokkend en verontrustend is om een ​​complete vreemdeling uit te halen en ons te definiëren, als ze dat doen, kunnen we meestal de absurditeit van de aanval zien. Of we ervoor kiezen om deel te nemen of niet, de meesten van ons kunnen reageren op trollen met adaptieve woede en een gevoel van ongeloof of zelfs amusement. We hebben vaak het gevoel voor onszelf op te willen komen. We zijn echter veel slechter in het opkomen tegen de trol die in ons hoofd leeft.

Begrijp me niet verkeerd. Elke vorm van pesten, online of anderszins, kan emotioneel een zware tol van ons eisen. We hebben echter allemaal een innerlijke criticus die veel moeilijker te blokkeren is dan die we tegenkomen op sociale media. Een deel van de reden waarom ongegronde kritiek van verontruste vreemden zo erg steken, is dat ieder van ons al zijn eigen innerlijke trol ronddraagt, wachtend om toe te slaan. Deze ' kritische innerlijke stem ' produceert een eindeloze stroom van wrede opmerkingen over vrijwel alles wat we doen. Het is er om ons te vertellen dat we dom, lelijk, saai, onhandig, onbekwaam, onwaardig zijn, of welk modewoord dan ook dat ons tot op het bot door elkaar schudt. Onze innerlijke criticus is bijzonder lastig, want in tegenstelling tot trollen die we op sociale media tegenkomen, heeft degene in ons hoofd het spoor van onze kwetsbaarheden en twijfels aan onszelf.

Een deel van de reden dat deze 'stem' zo moeilijk te schudden is, is dat hij al heel vroeg in ons leven vorm begint aan te nemen. Het is gevormd door negatieve ervaringen en houdingen die we hebben gezien en geïnternaliseerd, alles van kritiek van onze ouders of andere invloedrijke figuren die op ons of op zichzelf gericht waren, tot houdingen die ze tegenover ons of zichzelf hadden. Deze diepgewortelde kritische innerlijke stemmen helpen ons identiteitsgevoel te vormen, een identiteit die vals is omdat het niet weerspiegelt wie we werkelijk zijn of wie we zouden zijn zonder deze aanvallen.

Wanneer onze kritische innerlijke stem aan het stuur zit en ons zelfgevoel genereert, kunnen we moeite hebben om deze vervelende vijand te scheiden van een meer medelevend, realistisch beeld van onszelf. We kunnen uit vorm worden gebogen door zijn beperkende richtlijnen of destructieve adviezen. Het is moeilijk om een ​​perfect gepolijst sollicitatiegesprek te voeren als onze innerlijke stem tegen ons schreeuwt dat we dom klinken of om natuurlijk te doen tijdens het avondeten als het ons vertelt hoe teleurgesteld onze date moet zijn. Dus, hoe kunnen we deze innerlijke trol het zwijgen opleggen? Hier zijn vijf belangrijke stappen die zeer nuttig kunnen zijn.

Let op wanneer je innerlijke criticus online komt

De meesten van ons hebben moeite om onze kritische innerlijke stem te onderscheiden van ons werkelijke gezichtspunt. Dit komt voor een groot deel omdat we zo gewend zijn aan het ervaren van negatieve gedachten tegenover onszelf dat we nauwelijks merken wanneer we ze hebben. We zijn ons misschien meer bewust van de pijnlijke gevoelens die de aanvallen veroorzaken, zoals vernedering, angst of schaamte, maar we begrijpen niet wat we onszelf vertellen vlak voordat onze stemming verandert.

Om onze innerlijke trol uit te dagen, kunnen we achteruit werken door onszelf af te vragen: 'In welke situatie verkeerde ik toen ik me slecht begon te voelen? Welke gedachten gingen er door mijn hoofd? Wat zei ik toen tegen mezelf?' We kunnen beginnen met het catalogiseren van de scenario's die onze kritische innerlijke stem lijken te activeren, evenals de specifieke gedachten die we ervaren. Een vrouw vertelde me onlangs bijvoorbeeld dat ze zich meteen na een gesprek met haar baas prikkelbaar en onzeker voelde, ongeacht waar ze het over hadden. Ze begon te onderzoeken wat ze zichzelf vertelde tijdens elke ontmoeting en merkte dat ze gedachten had als: 'Ik klink alsof ik niet weet waar ik het over heb. Ze kijkt dwars door me heen. Ik ben helemaal niet indrukwekkend.' Een andere vriend van mij beschreef dat hij zich boos en gekwetst voelde telkens als zijn vrouw hem ergens aan herinnerde. Als oefening probeerde hij tijdens één interactie aandacht te schenken aan zijn gedachten. Hij merkte meteen dat hij werd gebombardeerd met kritiek als: 'Ze vindt me dom en onverantwoordelijk. Ze ziet niet wat ik aanbied. Ze vertrouwt me duidelijk niet.'

Schrijf je 'stemmen' op in de tweede persoon

Als we merken dat onze innerlijke criticus meedoet, is het belangrijk om te beginnen met het scheiden van wat het ons vertelt vanuit een meer realistisch oogpunt. Een manier om dit te doen is door onze kritische innerlijke stemmen in de tweede persoon op te schrijven als 'jij'-uitspraken in plaats van 'ik'-uitspraken. In de bovenstaande voorbeelden zou de vrouw die worstelt op het werk bijvoorbeeld de uitspraak 'Ik klink alsof ik niet weet waar ik het over heb' veranderen in 'Je klinkt alsof je niet weet waar je het over hebt .' De man die van streek was toen hem werd gevraagd om dingen te doen door zijn partner, veranderde de stem 'Ze vindt me dom en onverantwoordelijk' in 'Ze vindt je dom en onverantwoordelijk.' Het klinkt misschien simplistisch, maar deze oefening helpt onze innerlijke criticus te externaliseren en oriënteert ons om aan onze eigen kant te reageren, zoals we zouden doen op een vijand van buitenaf die ons aanvalt, in plaats van blindelings in te stemmen.

Reageer op je aanvallen met reden en mededogen

Nadat we onze kritische innerlijke stemaanvallen in de tweede persoon hebben opgeschreven, moeten we op elk van deze kritieken reageren met de realistische en medelevende houding die we zouden aannemen met een vriend. Als we bijvoorbeeld een stem opschrijven als 'Je bent zo onhandig. Niemand voelt zich tot je aangetrokken', zouden we moeten antwoorden met een opmerking als: 'Ik ben leuk en ik heb iets te bieden. Ook al ben ik in eerste instantie misschien verlegen , mensen vinden me aardig en vinden me makkelijk in de omgang.'

In de bovenstaande voorbeelden zou de vrouw kunnen schrijven: 'Ik voel me eigenlijk best op mijn gemak om met mijn baas te praten. We hebben veel gemeen. Ik heb substantiële ideeën om uit te drukken, en ze waardeert ze. Het enige waar ik me ongemakkelijk bij voel, zijn deze aanvallen.' De hierboven genoemde man kan opschrijven: 'Niemand noemt me dom of onverantwoordelijk. Ik projecteer dat op mijn vrouw. Ze bedankt me vaak en erkent de manier waarop ik help. Zelfs als ze dat niet deed, weet ik dat ik niet lui of vergeetachtig ben.'

Het is belangrijk wanneer we reageren op onze kritische innerlijke stemmen dat we opnieuw de eerste persoon gebruiken. Het doel van deze oefening is niet om onszelf op te bouwen en ons ego op te blazen, maar om een ​​vriendelijke, eerlijke houding te omarmen over wie we werkelijk zijn en wat we eigenlijk bieden door onszelf te zijn.

Volg zijn advies niet op

Een van de ergste vormen van trollen is het vernietigende advies van vreemden. Het is voor de meesten van ons al zo gemakkelijk om onzeker te zijn over onszelf, dus als iemand ons vertelt dat we iets verkeerd doen, zijn we het daar snel mee eens. Zo is het ook met onze innerlijke criticus. Zodra we op een been zijn, gaan voor wat we willen of een stap in een positieve richting maken, is onze kritische innerlijke stem er om in te grijpen. 'Je moet je gewoon low profile houden', waarschuwt het ons op het werk. 'Laat jezelf daar niet buiten staan. Je wordt afgewezen', suggereert het.

Meestal is het beste advies dat we kunnen nemen, het advies van onze innerlijke criticus NIET op te volgen. Zelfs als het ons angstig maakt, en zelfs als de stemmen luider worden, moeten we volhardend zijn in ons pad om risico's te nemen. We moeten blijven gaan voor wat we willen en de richtlijnen van onze kritische innerlijke stem op elke hoek negeren.