Er is een beroemde scène in de film Good Will Hunting waar Robin Williams, die therapeut speelt, vol mededogen de regel 'Het is niet jouw schuld' herhaalt tegen Will, een getroebleerde jonge man met zelfdestructieve neigingen, die toevallig een genie is. De regel is een reactie op de onthulling van misbruik die Will als kind heeft doorstaan. In het begin wijst Will de stelling af, maar terwijl zijn therapeut gestaag herhaalt: 'Het is niet jouw schuld', raakt hij steeds geagiteerder. Ten slotte barst hij uit in emotie, terwijl hij in tranen de betekenis van de woorden laat bezinken. Deze scène is een krachtige betekenis van wat trauma met een mens kan doen. Het is ook een bewijs van het belang van iedereen die een trauma heeft meegemaakt en de onweerlegbare realiteit omarmt dat het niet hun schuld is.

Het personage Will is mogelijk het slachtoffer geweest van wat vaak 'groot T-trauma' wordt genoemd, wat ernstig misbruik of een levensbedreigende gebeurtenis kan omvatten. Een persoon hoeft echter geen expliciet existentiële gebeurtenis te hebben meegemaakt om trauma te ervaren. 'Little t trauma' omvat gebeurtenissen die misschien niet zo dramatisch klinken als oorlog, verwoesting of extreem geweld, maar die een aanzienlijke impact hebben op individuen door hen leed, angst of pijn te bezorgen en daardoor de manier waarop ze zichzelf, andere mensen en de wereld om hen heen. Te vaak zoeken mensen excuses om zowel grote als kleine trauma's te negeren, te begraven of over het hoofd te zien. Ze kunnen tegen zichzelf zeggen 'het was niet zo erg', 'anderen hadden het erger' of 'herinneren zal toch geen goed doen.' Of ze zeggen zelfs dingen als: 'Ik heb het verdiend', 'Ik was een slechte/moeilijke jongen', 'of 'ja, het was moeilijk in die tijd, maar het maakte me de sterke onafhankelijke persoon die ik nu ben.' Ze zijn bestand tegen het onder ogen zien van wat ze hebben doorstaan ​​en wat het hen heeft aangedaan.

Of we het nu proberen te begraven of te negeren of niet, de impact van iemands trauma blijft. De American Psychological Association schreef dat 'traumatische gebeurtenissen iemands kijk op de wereld als een rechtvaardige, veilige en voorspelbare plek op de proef stellen'. Deze opschudding in het wereldbeeld van een persoon verandert de loop van hun leven. 'De effecten van onopgelost trauma kunnen verwoestend zijn', schreef arts, auteur van Genezing van trauma . 'Het kan onze gewoonten en kijk op het leven beïnvloeden, wat leidt tot verslavingen en slechte besluitvorming. Het kan een negatieve invloed hebben op ons gezinsleven en onze interpersoonlijke relaties. Het kan echte fysieke pijn, symptomen en ziekte veroorzaken. En het kan leiden tot allerlei zelfdestructief gedrag.'

De emotionele of fysieke mishandeling en de pijn die mensen vroeg in hun leven hebben ervaren, zorgen ervoor dat ze op veel manieren uit vorm raken, waarvan de meeste de persoon zich niet bewust is. De mishandeling van een individu binnen een gezin is iets wat mijn vader, psycholoog en auteur-dokter, heeft beschreven als een ' schending van de mensenrechten .' Hij heeft uitgebreid geschreven over de tol die interpersoonlijke pijn en traumatische omstandigheden in de kindertijd kunnen hebben op iemands vrijheid en expressie van individualiteit, inclusief dat ze leiden tot de vorming van krachtige psychologische verdedigingen. 'Geen kind wordt slecht of zondig geboren; liever, de psychologische afweer dat kinderen zich al vroeg in hun leven vormen, passen bij de feitelijke situaties die het opkomende zelf bedreigen,' schreef Vuursteen. 'Deze afweermechanismen proberen om te gaan met pijnlijke ervaringen en emoties die in iemands ontwikkelingsjaren zijn opgelopen en deze te minimaliseren; echter, zoals opgemerkt, heeft de defensieve aanpassing de neiging steeds disfunctioneel te worden.' Mensen die een trauma hebben meegemaakt, kunnen deze defensieve aanpassingen vormen om zichzelf vroeg in hun leven te beschermen, maar deze aanpassingen kunnen ze juist beperken wanneer er geen gevaar meer is.

Jonge kinderen die een trauma hebben meegemaakt, hebben de neiging om veel van hun pijn te internaliseren, zichzelf de schuld te geven van hun lijden en worstelen met schuld- en schaamtegevoelens. Dit geldt met name voor trauma's die worden ervaren door ouders en vertrouwde familieleden, aangezien jonge kinderen het vaak te bedreigend vinden om de fouten van hun ouders volledig te zien. Wanneer een kind wordt geboren, is het vertrouwen van de ouders een kwestie van overleven, en het zien van hun ouder als nalatig, onverschillig of zelfs beledigend kan een bedreiging zijn voor dat voortbestaan. Als gevolg hiervan vormt het kind een afweersysteem om met pijnlijke omstandigheden om te gaan, en internaliseert het zijn lijden en beschouwt het als een weerspiegeling van een tekortkoming in zijn eigen persoonlijkheid. Ze vervormen hun beeld van zichzelf om hun mishandeling te begrijpen en geloven dat ze de pijn die ze moeten doorstaan, verdienen. Het verbaast me altijd als kinderen vanaf 5 jaar hun ' kritische innerlijke stemmen ,' wrede, zelfhatende aanvallen die ze over zichzelf denken. Waar komen deze ideeën vandaan en hoe beïnvloeden ze de vorming van zichzelf door het kind?

Wanneer trauma op deze manier wordt geabsorbeerd, kan het een nog grotere impact hebben op iemands ontluikende identiteitsgevoel. Ze geloven dat ze 'slecht' zijn op een manier die hun hele leven allerlei connotaties krijgt. Bovendien kunnen mensen onbewust worden gedwongen om hun verleden te recreëren om dit in stand te houden oud identiteitsgevoel . Ze kunnen op zoek gaan naar dynamiek en relaties waardoor ze zich op dezelfde vreselijke manier over zichzelf voelen. Dat is de reden waarom een ​​van de krachtigste dingen die een persoon kan doen, is de negatieve definities te erkennen die ze hebben aangenomen als gevolg van hun trauma. Een persoon moet accepteren dat deze definities gebaseerd waren op dingen die buiten hun controle lagen en niets te maken hebben met wie ze werkelijk zijn. Met andere woorden, het is echt niet hun schuld

Als volwassenen kan iedereen Maak een keuze op elk moment over hoe ze willen zijn. Ze kunnen oude definities van zichzelf in twijfel trekken door ze te identificeren als onjuist en gebaseerd op omstandigheden die ze niet in de hand hadden. Een deel hiervan betekent erkennen dat het zo was NIET hun schuld dat ze gekwetst, verwaarloosd, misbruikt of geprojecteerd werden. Het was NIET hun schuld dat ze door bepaalde verdedigingen en bepaalde eigenschappen kwamen. Wanneer een persoon deze realiteit omarmt, kan hij beginnen zijn ware zelf te scheiden en differentiëren van de overlays van hun verleden.

Erkennen dat je eerlijk en onschuldig door je pijn bent gekomen, kan bevrijdend zijn en het begin van genezing. 'De paradox van trauma is dat het zowel de kracht heeft om te vernietigen als de kracht om te transformeren en te herrijzen', zegt Levine. . Wanneer iemand de volledige pijn van zijn verleden voelt en in staat is om het te begrijpen, kunnen ze hun trauma oplossen en hun pad naar de toekomst veranderen. Ze kunnen de kracht en moed opeisen om zichzelf te zijn, wie ze ook zouden zijn zonder hun verdediging en de zware lasten die hun verleden hen oplegde.

Socioloog Brené Brown wijselijk schreef: 'Van alle dingen die trauma van ons wegneemt, is het ergste onze bereidheid, of zelfs ons vermogen, om kwetsbaar te zijn. Er is een terugvordering die moet gebeuren.' Kwetsbaarheid gaat over 'de moed hebben om te verschijnen en gezien te worden', schreef Brown. Niets is kwetsbaarder dan jezelf zijn en je leven leiden op je eigen voorwaarden. Aan het einde van Good Will Hunting , zie je de hoofdpersoon naar Californië vertrekken om een ​​leven en liefde na te streven die weerspiegelden wie hij werkelijk was en wat hij echt wilde - een lot dat hij zichzelf zou hebben ontzegd als hij geen doorbraak had gehad over zijn vroege trauma. Iedereen die geleden heeft, moet er zeker van zijn dat je de moed, kracht en kwetsbaarheid hebt om jezelf te transformeren, te herrijzen en terug te winnen. Het is niet jouw schuld, maar het is jouw lot.