Elke nieuwe ouder ervaart dat eerste angstaanjagende moment: je baby schreeuwt, niet huilt, schreeuwt. Je probeert hem te voeden. Je controleert zijn luier. Je probeert hem warmer, koeler, rustiger, comfortabeler te maken, maar tevergeefs. Het complete mysterie van dit kostbare, niet-sprekende wezen van 8 pond stijgt naar je bewustzijn, en ineens word je getroffen door het besef dat je absoluut geen idee hebt wat deze kleine persoon wil of wat je moet doen om hem te laten voelen beter.

Hoe u op deze situatie reageert, is belangrijk. Hoe u reageert op de emoties van uw kinderen zal altijd belangrijk zijn. Als u zich gestrest of geagiteerd voelt, heeft uw kind waarschijnlijk moeite om zich te ontspannen. Als u zich kalm en zeker van uzelf voelt, zal uw baby zich waarschijnlijk veilig en vertrouwd voelen. Onze kinderen zijn van ons afhankelijk om te overleven en zijn daarom sterk afgestemd op onze emoties. Hoe kalmer en meelevender we zijn in onze reactie op onze kinderen, hoe veerkrachtiger ze worden in het omgaan met hun eigen emoties. Toch zullen we als ouders altijd momenten hebben waarop we morrelen, gespannen raken, de verkeerde dingen zeggen en de verkeerde remedie aanbieden.

Perfect op elkaar afgestemde ouders bestaan ​​niet. In zijn onderzoek ontdekte Dr. Ed Tronick, een kinderontwikkelingsexpert en universitair hoofddocent kindergeneeskunde aan de Harvard University, dat zelfs de 'beste' ouders slechts 30 procent van de tijd op hun kinderen zijn afgestemd. Dit gebrek aan vermogen tot voortdurende afstemming zorgt ervoor dat ouders de andere 70 procent van de tijd waarschijnlijk ongepast of onvoldoende reageren op de behoeften van een kind. Dus hoewel we niet kunnen verwachten dat we op elk moment perfect synchroon lopen met onze kinderen, kunnen we wel erkennen dat, hoe onwetend we ook van hen zijn, onze kinderen bijna altijd extreem op ons afgestemd zijn. Elke reactie die we (bewust en onbewust) uiten, wordt door hen geabsorbeerd, waardoor ze hun kijk op de wereld en op zichzelf vormgeven.

Daarom betekent het echt verbeteren van ons ouderschap een beter begrip van onszelf krijgen. Alle ouders houden van zichzelf en haten zichzelf, en ze breiden beide reacties uit naar hun kinderen. Omdat onze kinderen van ons komen, verwarren we vaak onze eigen zelfpercepties en ervaringen met die van hen. De liefde die we voor onszelf voelen, wordt aan onze kinderen doorgegeven als 'Parental Nurturance'. Deze vorm van contact heeft een positieve invloed op hun zelfbeeld en helpt hen te ontwikkelen wat mijn vader, psycholoog Robert Firestone, en ik hebben gedefinieerd als het 'zelfsysteem'.

Het zelfsysteem beschrijft de unieke samenstelling van het individu die inherent bestaat, die vervolgens wordt geïnformeerd door een harmonieuze identificatie met en integratie van de positieve houdingen en eigenschappen van een ouder. Als ouders een goed gevoel over zichzelf hebben, zijn ze veel beter in staat om dit positieve zelfgevoel naar hun kinderen uit te breiden. Ze kunnen deelnemen aan activiteiten, omgaan met en ondersteuning bieden aan hun kinderen vanuit een plaats van vertrouwen en gemak. Bovendien zijn ouders, met minder afleiding, zoals twijfelen en buitensporige zorgen, beter in staat om hun kind hun volledige aandacht te geven en onzelfzuchtig te reageren op de behoeften van hun kinderen.

Aan de andere kant van het spectrum, wanneer ouders negatief tegenover zichzelf staan, is het even gemakkelijk voor hen om deze gevoelens naar hun kinderen uit te breiden. De negatieve gedachten die ouders ten opzichte van zichzelf koesteren, kunnen leiden tot afwijzing, verwaarlozing of vijandigheid door de ouders. Niet alleen is de kans groter dat ouders kritiek hebben op hun kinderen op een manier die vergelijkbaar is met de manier waarop ze zichzelf afkeuren, maar hun negatieve zelfrespect dient ook als voorbeeld voor hun kinderen. Als we onze kinderen horen zeggen over hun gewicht of zichzelf dom noemen, vragen we ons misschien af ​​waar ze zulke ideeën over zichzelf vandaan hebben. We zullen onze kinderen misschien nooit de dingen noemen die ze zichzelf noemen, maar we kunnen ons zeker de vele keren herinneren dat we onszelf hebben bekritiseerd omdat we dik of dom waren in het bijzijn van hen.

Naarmate kinderen opgroeien, nemen ze vaak de negatieve zelfpercepties van hun ouders en het kritische standpunt over dat op hen gericht is over. Als een ouder zijn kind bijvoorbeeld als een last beschouwt, zal die houding verweven zijn met het gevoel van eigenwaarde van het kind. Deze negatieve programmering, van ouders en andere invloedrijke personen op de ontwikkeling van het kind, gecombineerd met andere invloeden zoals ongevallen, ziekte en doodsangst, leidde tot de vorming van het 'Anti-Self System' en de 'Kritische innerlijke stem' die erbij hoort.

Het anti-zelfsysteem vertegenwoordigt een verscheidenheid aan destructieve en kritische houdingen die kinderen aannemen ten opzichte van zichzelf en de wereld in het algemeen. De Kritische Innerlijke Stem werkt als een geïnternaliseerde ouder, herinnert mensen aan hun tekortkomingen, waarschuwt hen voor bepaalde acties en instrueert hen over hoe ze de wereld moeten waarnemen. Kwetsende houdingen van ouders, projecties en onredelijke verwachtingen tegenover kinderen zijn de basis van deze zelfaanvallen. Kinderen die bijvoorbeeld te horen krijgen: 'Waarom ben je zo lui? Kun je iets niet goed krijgen? Je maakt me gek! Waarom doe je het niet beter op school? Kun je niet gewoon vrienden maken?' deze negatieve attitudes op te nemen in hun zelfperceptie. Ze ontwikkelen kritische innerlijke stemmen die hen aanvallen: Je bent stom; Je bent een lastpost; Je bent niet goed genoeg; Je bent een mislukkeling; Niemand zou je leuk kunnen vinden .

Er zijn ouders die hun kinderen valselijk prijzen in een poging het gebrek aan opvoeding door de ouders te compenseren. Deze opbouw is in feite schadelijk voor het zelfgevoel van een kind, omdat het niet de waarheid vertegenwoordigt en niet in verhouding staat tot de werkelijke acties of capaciteiten van het kind. Verbaal een kind opbouwen met uitspraken als: 'Kijk eens hoe groot en sterk je bent. Je bent het slimste kind van de hele wereld', kan een kind zelfs onzeker maken. Het kan ertoe leiden dat kinderen verheerlijkende gedachten over zichzelf hebben of dat ze druk voelen om de opbouw na te leven; die beide pijn doen in de toekomst.

Zo werd een vriendin van de dochter van mij vaak geprezen om haar vroege liefde voor gezond eten. Omdat ze altijd de voorkeur had gegeven aan een schaal bosbessen boven een schaal met ijs, was ze vaak gebouwd voor haar eetgewoonten (en natuurlijk een stokachtig figuur). Als tiener werd ze echter erg zelfbewust over wat ze at; niemand in de steek willen laten door iets ongezonds te eten. Ze begon zelfs in beslag genomen te worden door haar gewicht en kritisch over zichzelf omdat ze honger had. In dit geval waren de ogenschijnlijk onschuldige opmerkingen van haar familie over hoe schattig en dun ze was, in haar geworteld als druk om een ​​perfecte eter te zijn.

Het is belangrijk om ons bewust te zijn van het voorbeeld dat we geven aan onze kinderen. Wat we tegen hen, over hen en over onszelf zeggen, zal een diepgaande invloed hebben op hoe zij zichzelf zien. Hoe meer we op onszelf zijn afgestemd, hoe beter we in staat zijn om gevoelig op onze kinderen te reageren. Hoe gezonder we emotioneel zijn, hoe kleiner de kans dat we onze eigen negatieve ervaringen en zelfkritische gedachten op onze kinderen projecteren.

We zijn ook beter in staat om te herkennen wanneer we niet goed zijn afgestemd op onze kinderen en wanneer we op de automatische piloot staan, en automatisch op hen reageren zoals we als kinderen hebben gereageerd. Of wanneer we hen zonder nadenken bekritiseren op een manier waarop we onszelf bekritiseren. We kunnen ook alert zijn op wat ervoor zorgt dat we 'het kwijtraken' met ons kind. In al deze situaties kunnen we de aanvallen identificeren die we op onze kinderen en onszelf hebben, terwijl we tegelijkertijd achterhalen waar deze reacties vandaan komen. Worden we boos over soortgelijke eigenschappen bij onze kinderen die onze eigen ouders in ons aanvielen? Compenseren we een deel van ons verleden waarvan we voelden dat het in onze vroege levens verkeerd werd behandeld door een invloedrijke figuur?

Perfectie is onmogelijk. Maar reflectie helpt ons om het als ouders beter te doen. Als we een fout maken, kunnen we ons zelfbegrip gebruiken om breuken in onze relaties met onze kinderen te herstellen. We kunnen ons verontschuldigen voor onze fouten, ons inleven in hun pijn en hen uitleggen hoe we ons echt voelen. Hoe eerlijker, opener en bewuster we de omgeving maken die we met onze kinderen delen, hoe meer we onze kinderen in staat stellen veerkrachtig te zijn en zelfverzekerd en onafhankelijk de wereld in te gaan.