Twee weken geleden sprak ik met een vriend die depressief was. Vanwege COVID-19 en haar leeftijd zit ze in quarantaine en heeft ze veel van haar vrienden niet kunnen bezoeken. Terwijl ze de details van haar leven en haar eenzaamheid beschreef, barstte ze in huilen uit: 'Ik herken mijn leven niet! Ik herken mezelf niet! Ik weet niet meer wie ik ben!' Mijn hart ging naar haar uit.

De week daarop dacht ik na over hoe de ervaring van mijn vriend vergelijkbaar is met die van veel mensen tegenwoordig. Onze levens zijn zo verschillend dat velen van ons ons leven ook niet herkennen.

De omstandigheden van ons leven zijn anders. We zijn geïsoleerd op een manier die we nog nooit eerder zijn geweest. Onze tijd die we alleen doorbrachten, wordt ons nu opgedrongen; we hebben niet langer de vrijheid om het te kiezen. Quarantaines scheiden ons van degenen van wie we houden. Veel mensen brengen zichzelf in gevaar door essentieel werk te doen, terwijl miljoenen van ons vanuit huis werken. Sommigen van ons kunnen helemaal niet werken. Onze kinderen zitten niet op school.

De eisen van ons leven zijn anders. We voeren nieuwe taken uit: op een veilige manier bevoorraden, thuis koken en de dagelijkse huishoudelijke taken zelf doen. Velen van ons wonen 24/7 bij onze partner en familie. Velen zijn verantwoordelijk voor de voltijdse kinderopvang en het onderwijzen van onze kinderen. Velen moeten navigeren vanuit huis. En we proberen al deze nieuwe eisen in evenwicht te brengen en ons leven te laten werken.

Bovendien gaan we door emoties die we normaal niet ervaren. Met de pandemie doemt de realiteit van de dood voor ons op, waardoor we ons meer bewust worden van onze existentiële angsten. De omvang en impact van dit nog te behandelen virus laten ons machteloos voelen. De financiële onzekerheid waarmee we worden geconfronteerd, maakt ons onzeker en angstig. Sommigen van ons voelen zich boos. Sommigen van ons voelen zich emotioneel verdoofd en afgesneden van onze gevoelens. En sommigen van ons zijn allemaal 'over the place' in onze emotionele reacties.

Tijdens de uitdagingen om met deze nieuwe omstandigheden en emoties om te gaan, hebben we vaak last van gevoelens van mislukking. Wanneer we overweldigd en neerslachtig zijn, laaien onze kritische innerlijke stemmen vaak op en hebben ze veel te zeggen. Omdat de situaties anders zijn dan normaal, zijn onze stemaanvallen anders dan we gewend zijn.

• Met betrekking tot de langere tijd die u alleen doorbrengt, kunt u de volgende stemmen hebben: Niemand mist je. Ze geven niet om je. Niemand houdt van jou.

• Over je nieuwe arbeidsvoorwaarden: Je faalt hierin. Je organiseert je tijd niet goed. Je bent hier niet voor in. Je bent niet productief.

• Over de nieuwe opvoedingseisen: Je weet niets van lesgeven! Je laat je kinderen hun tijd verdoen. Je kinderen haten je!

• Over je relatie: Je gaat elkaar op de zenuwen werken. Je gaat je realiseren dat je elkaar haat. Je relatie gaat stuk.

• Over uw financiële situatie: Je gaat alles verliezen. Je hebt hier geen plan voor. Dit ga je financieel niet redden!

• Over existentiële angsten: Je krijgt COVID. U heeft enkele symptomen; je snapt het. Je gaat het aan iemand geven van wie je houdt. Je gaat dood.

• In het algemeen: Je faalt hierin. Iemand anders zou hier beter mee om kunnen gaan dan u. Je bent een emotioneel wrak. Je kunt amper functioneren.

Dus, wat moet een persoon doen? Heb allereerst compassie voor jezelf. Het zijn moeilijke tijden en ze zijn zwaar voor ons allemaal. Wees lief voor jezelf.

• Heb compassie voor jezelf en de omstandigheden waarin je leeft. Geïsoleerd zijn is voor niemand goed. Als mensen zijn we sociale dieren. We floreren in onze sociale voorkeuren en we hebben ze vooral nodig als we gestrest zijn en het moeilijk hebben. Heb mededogen dat, in een tijd die bijzonder moeilijk is, je verstoken bent van het menselijke contact dat je nu zou helpen.
• Heb compassie voor jezelf en de eisen die aan je worden gesteld. Voel voor jezelf en alles waar je mee bezig bent. Geef jezelf wat speling en versoepel je normen. Streef niet naar perfectie, het is oké om 'goed genoeg' te zijn.
• Heb compassie voor jezelf en de emoties die je ervaart. Accepteer de angsten en onzekerheid die je misschien voelt. Wees begripvol voor je woede, frustratie en verdriet. Wees tolerant als je bent afgesneden van je gevoelens of als je emoties 'all over the place' zijn.

Ten tweede, neem contact op met anderen en vraag om hulp. Bezoek of bel een vriend. Bel niet alleen om te praten en bij te praten, maar spreek openlijk over hoe u lijdt. Of u kunt professionele hulp zoeken bij een psychotherapeut via het veiligheidsprotocol dat artsen volgen tijdens deze pandemie. Voor veel mensen roept dit huidige trauma onbewust gevoelens op die begraven zijn door trauma's die in het verleden hebben plaatsgevonden.

Mijn vriendin voelde zich veel beter nadat we hadden gepraat, maar ze maakte ook een afspraak met een therapeut met wie ze eerder had gesproken. Laatst vertelde ze me over hun sessie. Ze vertelde dat ze vertelde over haar gevoelens van geïsoleerd zijn toen ze plotseling een beeld van zichzelf had als een jong meisje onmiddellijk nadat haar moeder was overleden. Ze stond in de woonkamer van haar kinderjaren met familie, maar niemand merkte haar op, en ze voelde zich alleen en onthecht. Ze vertelde me dat dit beeld ongebruikelijk voor haar was omdat ze bijna geen herinneringen had aan de jaren na de dood van haar moeder. Ze had dat deel van haar leven geblokkeerd.

Toen mijn vriendin en haar therapeut haar gevoelens verkenden en deze herinnering onderzochten, kwam ze tot het besef dat de emoties die ze ervoer toen ze in quarantaine zat, in feite de gevoelens waren die onderdrukt waren sinds de dood van haar moeder. Als ze ze op dat moment had kunnen voelen en zich uiten, zou ze hebben gezegd: 'Ik herken mijn leven niet! Ik herken mezelf niet! Ik weet niet meer wie ik ben!' Mijn vriendin was verlost van het blootleggen en voelen van emoties die belangrijk waren in haar leven. Ze was ook opgelucht dat ze, door haar gevoelens te plaatsen waar ze thuishoorden, haar huidige situatie realistisch kon zien en niet door de emotionele lens van haar trauma uit het verleden.