Toen Afrikanen in de Nieuwe Wereld aankwamen, mochten ze niet lezen of schrijven. Het mondeling doorgeven van informatie was de enige manier waarop de slaven hun cultuur van generatie op generatie konden behouden. Tegenwoordig wordt die mondelinge traditie weerspiegeld in het vertellen van verhalen, rapmuziek en gesproken woord. Dit type uitdrukking wordt normatief geaccepteerd als niet-bedreigend, omdat het meer insulaire is voor de Afro-Amerikaanse gemeenschap. Maar wanneer kwesties met betrekking tot racisme, sociale rechtvaardigheid en persoonlijke waarheid zijn geuit vanuit een groter mainstream-platform, is er meestal een witte poortwachter-knikfunctie geweest om het commentaar het zwijgen op te leggen.

Witte stilte heeft altijd gefungeerd als een functie om zwarte stemmen te dempen. 'Stop met het spelen van de rassenkaart... Stop met ons te verdelen in plaats van ons te verenigen... Hoe weet je zeker dat dat de reden was dat je zo werd behandeld?' Sinds hun aankomst in Amerika zijn zwarte mensen gedwongen hun waarheden op te geven om het ongemak te verminderen dat blanke mensen voelden om hen aan te spreken. Als we er niet over praten, dan bestaat het niet, toch? Als we het niet zien, is er niets te observeren. Als we het niet erkennen, gaat het gewoon weg. Dus, met hun handen recht over hun oren en ogen, zijn blanke mensen medeplichtig geweest aan het ongeldig maken, gaslichten en bestendigen van de structuren die dienen om de gemarginaliseerden stil te houden.

Zelfs zo recent als deze week, is het gebruikelijk om sommigen te horen weigeren deze raciale pandemie precies te noemen wat het is. Ze zullen de waarheden omzeilen die een direct bijproduct zijn van een fundament gebouwd op meerdere vormen van racisme door te beschrijven wat er gebeurt als een 'situatie', 'onrust' of 'alles wat er gaande is', alsof het met de tijd zal verdwijnen . Helaas, met de ongekende hoeveelheid onrecht die wordt gefilmd, zijn het geschreeuw, de smeekbeden en de beelden te veel om te negeren.

En hier zijn we dan – de zwarte stemmen versterken die geconditioneerd zijn om onhoorbaar te zijn. Het is therapeutisch om vrij en eerlijk over racisme te kunnen spreken en gehoord te worden. Het is een enge, opwindende en bevrijdende ervaring tegelijk. Maar dit moment is ook vol scepsis, blind vertrouwen en berekende risico's. Het delen van onze persoonlijke verhalen is helend. Gehoord worden, zonder dat onze geleefde ervaringen worden verminderd, verdisconteerd en gereduceerd tot herkenbare gebeurtenissen, is transformerend.

Maar omdat het zo moeilijk is om op een onbehaaglijke plek te zitten, privileges te erkennen en de harde waarheden te horen, moeten blanken opzettelijk de rol van actieve luisteraar op zich nemen. Dit is een plaats van nederigheid waar geen ruimte is voor defensief gedrag.

Actief luisteren ziet eruit als:

• Uw onverdeelde aandacht bieden
• De noodzaak opgeven om een ​​fixer of redder te zijn
• Balanceren tussen zitten met stilte en vragen stellen ter verduidelijking
• Luisteren om te horen zonder te oefenen wat je hierna gaat zeggen
• Alle oordeel opschorten en empathie bieden versus sympathie
• Reflecteren wat er wordt gezegd in plaats van het verhaal te herzien voor persoonlijk comfort
• Bij jezelf inchecken om te vragen waarom je je misschien ongemakkelijk voelt

De praktijk van actief luisteren bevordert vertrouwen, vermindert spanningen en creëert een veilige ruimte die bevorderlijk is voor het bouwen van bruggen. Het aangaan van een dialoog vergroot de kans om de onmiskenbare realiteit van geleefde ervaringen te zien. We spelen in ons dagelijks leven uit wat we oefenen. Ben je toegewijd om te horen en te leren van nieuwe, niet-gedempte stemmen?

Lees meer van Dr. Barbara Ford Shabazz op: IntentionalActivities.com