3 belangrijke factoren om u te helpen begrijpen waarom u getriggerd wordt door uw partner

Wat is een gevecht tussen een paar anders dan een reeks triggers die de een na de ander afgaat? De een voelt zich in een gesprek afgewezen en beschuldigt de ander ervan superieur te zijn. De andere persoon vuurt terug dat ze dramatisch doen. Dit wekt woede op bij de eerste persoon, want voor hen is 'dramatisch' een modewoord dat wordt geassocieerd met allerlei andere negatieve bijvoeglijke naamwoorden, zoals 'irrationeel', 'te emotioneel' en 'manipulatief'. Het gesprek wordt rommelig, omdat elk woord een opgevulde betekenis heeft. Elke belediging kan een complexe, emotionele weg naar ieders verleden openen. De interactie lijkt misschien plaats te vinden tussen twee mensen in het hier en nu, maar de reacties, de taal en de emoties die worden uitgedrukt, zijn allemaal diep geworteld in twee zeer verschillende geschiedenissen en twee unieke ervaringen.

Heet heen en weer tussen koppels is niet zo verwonderlijk, omdat niets ons zo emotioneel triggert als onze relaties met andere mensen. En hoe hechter de relatie, hoe groter de kans dat we worden beïnvloed. We voelen ons misschien verblind door elkaars woorden, stemgeluid of gezichtsuitdrukkingen. We kunnen tussen de regels door lezen en allerlei betekenissen aan het gedrag van onze partner toevoegen. Maar waarom doen wij dit? Waarom worden relaties die zoet en eenvoudig begonnen een broeinest voor projecties en provocaties die ons wegsturen van onze liefdevolle gevoelens?

Als we een duidelijkere, eerlijkere en meelevende manier willen ontwikkelen om naar onze partner te kijken en ermee om te gaan, is het waardevol om de belangrijkste psychologische wortels te leren kennen van de negatieve gedachten en gevoelens die worden opgewekt. Hier zijn drie elementen om te overwegen die ons kunnen helpen onze triggers te begrijpen en te overwinnen:

1. Onze kritische innerlijke stem

Wanneer we ons getriggerd voelen door onze partner, kunnen er verschillende dingen aan de hand zijn. Om te beginnen hebben we meestal niet alleen te maken met wat de ander zegt of doet, maar met wat we ook zijn onszelf vertellen over wat ze zeggen of doen. We hebben allemaal een ' kritische innerlijke stem ' die ons coacht over onszelf en anderen. Deze innerlijke criticus wordt gevormd door negatieve ervaringen uit het vroege leven. Het is gevormd door dingen die ons rechtstreeks zijn verteld, evenals meer subtiele houdingen die we hebben opgepikt of waar we getuige van waren. Deze innerlijke criticus beïnvloedt niet alleen ons eigen identiteitsgevoel en wordt de wrede en twijfelende 'stem' in ons hoofd, maar het waarschuwt ons ook voor andere mensen en relaties in het algemeen.

Wanneer onze partner iets doet dat ons van streek maakt, kan onze reactie worden verergerd door een reeks kritische innerlijke stemaanvallen, d.w.z.:

• Hij vergat weer wat je hem vroeg. Hij denkt dat je een zeur bent. Hij is zo egoïstisch!
• Ze luistert niet echt naar je. Ze vindt je niet interessant. Ze geeft alleen om wat ze te zeggen heeft.
• Ik kan niet geloven dat hij weer wil praten. Je kunt dit niet aan. Waarom is hij altijd zo behoeftig?
• Ze is zo irritant als ze over je praat. Ze vindt dat je dom klinkt. Ze moet denken dat ze beter is dan jij.

De reden waarom onze kritische innerlijke stem zo destructief is, is niet omdat hij echte dingen opmerkt die moeten worden aangepakt, maar omdat hij de wereld vervormt door een duister filter. Het overdrijft en voegt een interpretatie toe die vaak scheef is. Niemand houdt er bijvoorbeeld van om genegeerd of besproken te worden, maar onze innerlijke criticus vertelt ons niet om rustig met onze partner te communiceren over wat ons dwarszit. In plaats daarvan geeft het dit gedrag een verborgen betekenis. Het vertelt ons dat we dom of oninteressant moeten zijn, en dat onze partner kritisch en ongevoelig is.

Voordat we zelfs maar de kans hebben om het probleem met onze partner aan te pakken, is onze geest al vijf stappen vooruit in de dialoog met onze kritische innerlijke stem. Ons gedrag wordt een reactie op dat interne gesprek in plaats van op alles wat er met onze partner gebeurt. We kunnen dan koud of boos reageren of op manieren die niet logisch zijn voor onze partner. Als we besluiten om er met onze partner over te praten, in plaats van te zeggen: 'Hé, het stoort me echt als je afhaakt als ik aan het praten ben. Ik voel me gekwetst en alsof we een kans missen om contact te maken,' kunnen we iets zeggen als: 'Waarom negeer je me de hele tijd? Je bent duidelijk niet geïnteresseerd in wat ik te zeggen heb. Je geeft niet om mij.' Deze verhoogde reactie zal waarschijnlijk onze partner provoceren (evenals hun eigen kritische innerlijke stem), en zo begint een cyclus waarin de ene persoon de andere triggert, en niets wordt opgelost.

2. Onze bijlagegeschiedenis

Om te begrijpen waarom bepaald gedrag ons meer triggert dan andere en waarom we de acties van onze partner interpreteren zoals we doen, is het nuttig om onze bijlage geschiedenis . We vestigen hechtingspatronen in de vroege kinderjaren met belangrijke figuren in ons leven. Deze patronen gaan fungeren als 'werkmodellen' voor relaties op volwassen leeftijd. Met andere woorden, ze beïnvloeden hoe we ons gedragen en hoe we verwachten dat anderen zich gedragen. Ze kunnen ook helpen bij het vormen van de inhoud van onze kritische innerlijke stem.

Als kinderen, als we een veilig gehechtheidspatroon ervoeren, konden we ons veilig, gezien en gekalmeerd voelen door een ouder (of primaire verzorger) en die ouder zien als een veilige basis van waaruit we de wereld konden verkennen. Als volwassene hebben we de neiging om meer tevreden, ondersteunend en zekerder te zijn in onze relaties, ons verbonden te voelen, terwijl we onszelf en onze partner ook de ruimte geven om vrij te bewegen.

Als we echter als kind een angstige ambivalente gehechtheid ervoeren, was onze ouder waarschijnlijk af en toe beschikbaar. Ze hebben ons soms een veilig, gezien en gerustgesteld gevoel gegeven, maar andere keren waren ze misschien niet beschikbaar, opdringerig of niet afgestemd op onze behoeften. Ze hebben misschien zelfs uit eigen behoefte of 'emotionele honger' naar ons gehandeld. Dit creëerde een patroon waarin we actie moesten ondernemen om door onze ouders opgemerkt te worden en aan onze behoeften te voldoen. Als volwassenen, die zijn opgegroeid met een ambivalent gehechtheidspatroon, voelen we ons eerder onzeker en onzeker over de liefde van onze partner. We raken in beslag genomen, vragen ons altijd af en proberen vast te stellen of onze partner er voor ons zal zijn, vaak om geruststelling te vragen op een manier die hen wegduwt. We voelen ons vaak wanhopig, angstig, angstig of jaloers en merken dat we ons gedragen op manieren die als controlerend, aanhankelijk of bezitterig worden ervaren.

Als we een gepreoccupeerde hechtingsstijl hebben, is de kans groter dat we ons op specifieke manieren getriggerd voelen door een romantische partner. Als we bijvoorbeeld onze partner betrappen terwijl hij naar iemand anders kijkt, kan onze kritische innerlijke stem zeggen: 'Hij wil bij andere mensen zijn. Hij gaat je verlaten. Je zou hem nu meteen moeten confronteren!' Als onze partner ons niet meteen terug sms't, kunnen we denken: 'Ze ergert zich aan jou. Snel, je moet haar bellen om het goed te maken.' Als onze partner stil is tijdens het avondeten, kunnen we denken: 'Waarom praat hij niet met jou? Hij vindt je saai. Laat hem je vertellen wat er aan de hand is.'

Als we een ouder hadden die emotioneel niet beschikbaar was of onze verzoeken om contact af te wijzen, vormden we hoogstwaarschijnlijk een vermijdend gehechtheidspatroon en leerden we dat het pijnlijk, frustrerend en schaamtewekkend was om in contact te komen met onze behoeften. Als volwassenen vormen we waarschijnlijk een afwijzende gehechtheid waarin we emotioneel ver verwijderd zijn van onze partner. We concentreren ons bijvoorbeeld misschien meer op ons werk dan op onze relatie. We zijn misschien 'pseudo-onafhankelijk' en zien onszelf als prima alleen. Omdat we ons hebben aangepast door ons los te maken van onze eigen behoeften, zien we anderen vaak als emotioneel 'behoeftig'. Wanneer we ons getriggerd voelen door onze partner, kunnen we hun handreiking of poging om contact te maken als behoeftig, dramatisch of overweldigend zien. Onze stemaanvallen kunnen klinken als: Waarom is ze zo gefocust op jou? Je hebt je ruimte nodig. Hij is de hele tijd zo emotioneel. Je kunt hier nu niet mee omgaan. Ze vraagt ​​te veel van je. Je moet een grens creëren. Hij is zo'n baby.

Onze gehechtheidspatronen kunnen ertoe leiden dat we onze partner vervormen en ze inpassen in een beeld dat uit ons verleden komt. Een angstig gehecht persoon kan bijvoorbeeld afwijzing lezen in een volledig toegewijde partner die het op dit moment gewoon druk heeft. Een minachtend gehechte persoon kan 'noodzaak' zien in een eenvoudig gebaar van genegenheid. We vervormen onze partners door te projecteren dat ze zich op een bepaalde manier gedragen of ons zien op een manier die past bij een oude identiteit die we in onze familie voelden. We voelen alle pijnlijke oude emoties die we als kind voelden. Daarom hebben we een grote overmaatse reactie, die op zijn beurt onze partner triggert.

Omdat deze dynamiek ons ​​zo bekend is, kunnen we ons zelfs gedragen op een manier die onbewust het emotionele klimaat waarin we zijn opgegroeid, herschept. Als we ons in ons gezin bekritiseerd en gecontroleerd voelden, waar ons vaak werd verteld dat we 'lui' of 'kinderachtig' waren, zullen we ons als volwassene waarschijnlijk gevoelig voelen voor vernedering. Toch kunnen we dingen achterlaten of vergeten dingen net genoeg te doen om onze partner te provoceren om gefrustreerd te raken en ouder te worden. We spelen de ene kant van een dynamiek uit om onze partner de andere kant te laten spelen. Het is onvermijdelijk dat we ons getriggerd en reactief zullen voelen op onze partner, en we zullen hen en onszelf blijven aanvallen met dezelfde bijvoeglijke naamwoorden die we hebben opgepikt uit onze familie van herkomst.

3. Onze primaire emoties

Naast kritische gedachten die naar boven komen, is de kans groot dat we in een hechte relatie emotioneel worden aangewakkerd. We denken misschien dat onze emoties rationele reacties zijn op echte gebeurtenissen, maar we zijn ons er zelden van bewust dat de intensiteit van onze gevoelens veel te maken heeft met getriggerd worden door ons verleden.

Dr. Les Greenberg, een van de oprichters van Emotiegerichte therapie , beschrijft hoe primaire emoties onze eerste emotionele reactie zijn, maar ze worden vaak bedekt door een meer verdedigde secundaire emotie. Meestal zijn we ons alleen bewust van de secundaire emotie. Als onze partner bijvoorbeeld een plan vergeet dat we samen hadden gemaakt, kunnen we woedend worden om te voorkomen dat we de meer kwetsbare emotie van gekwetst worden. Onze primaire emoties bieden ons aanwijzingen over onze behoeften, dus het is belangrijk om ermee in contact te komen. Ze zijn vaak gekoppeld aan diepere gevoelens van pijn, verdriet of schaamte uit ons verleden. Als we ze onder ogen zien, kunnen we ons kwetsbaar en blootgesteld voelen. Als gevolg hiervan zijn we misschien meer geneigd om op onze romantische partner te reageren op basis van onze secundaire emoties: de woede die volgt op schaamte, de angst die volgt op verdriet, enz.

Primaire emoties kunnen adaptieve reacties zijn op wat er werkelijk aan de hand is, maar het kunnen ook onaangepaste reacties zijn op basis van schema's uit ons verleden. Ze kunnen worden aangewakkerd door actuele gebeurtenissen, maar ze sluiten vaak aan bij manieren waarop we ons vroeg in ons leven voelden. Als we bijvoorbeeld werden gezien of behandeld alsof we een last in ons gezin waren, kan het als een enorme klap voelen als onze partner ons even opzij duwt. Het kan een intens gevoel van waardeloos zijn teweegbrengen dat weinig te maken heeft met de acties of bedoelingen van onze partner. Voordat we dit verdriet begrijpen of zelfs erkennen, kunnen we een beschaamde reactie hebben die ons ertoe brengt ons terug te trekken van onze partner, misschien hem te straffen of tegen te werken. Als we echter dat primaire gevoel van verdriet onder ogen zien en onszelf toestaan ​​het te voelen, is de kans kleiner dat we een slaaf zijn van onze secundaire emotie van schaamte.

In plaats van een reflexmatige reactie op een trigger, kunnen we onszelf toestaan ​​de golf van emotie mee te nemen die ons iets diepers over onszelf en onze reacties leert. Bovendien, zoals Greenberg uitlegt, hebben primaire emoties de neiging om 'over ons heen te spoelen', waardoor we ons opgelucht en gerevitaliseerd voelen in plaats van vast te zitten in ons lijden. Door een gok te wagen en onze primaire emotie aan onze partner te onthullen, stellen we hen in staat ons op een dieper niveau te leren kennen, en, geloof het of niet, zullen we eerder een zorgzame reactie van hen uitlokken. Primaire emotie verbindt ons met onze behoefte, die we dan kunnen uiten, en als we dat doen, is de kans groter dat we krijgen wat we willen.

Zo vaak gaan mensen ervan uit dat om hun reactie op hun partner te veranderen, ze hun partner moeten veranderen. Maar in werkelijkheid kunnen we stoppen met ons zo intens getriggerd te voelen door onze partner door beter naar onszelf te kijken. Door bereid te zijn de kritische innerlijke stemmen, gehechtheidspatronen en emoties die onze reacties binnendringen te onderzoeken, kunnen we ons perspectief verschuiven naar een perspectief dat meer weerspiegelt wie we werkelijk zijn en wat we werkelijk voelen. We kunnen beginnen met het afpellen van negatieve overlays uit ons verleden om onszelf toe te staan ​​vrij te zijn om dicht bij iemand anders in ons leven vandaag te zijn.