Er is misschien geen pijnlijkere gedachte in de wereld dan die van 'niemand mag me.' Het is een gemakkelijk gevoel om aan toe te geven en bij stil te staan, een vreselijke zelfaanval op lage momenten wanneer we ons geïsoleerd, depressief, angstig of onzeker voelen. Dit gevoel heeft bijna geen invloed op de realiteit en heeft geen ander doel dan ons diep te kwetsen en ons tegen onszelf en wat onze doelen ook mogen zijn. En toch is deze exacte gedachte heel gewoon voor verlegen mensen en extraverte mensen.

Toen psycholoog-dokter onderzoek deed met behulp van een schaal die de zelfdestructieve gedachten van individuen meet, ontdekte ze dat de meest voorkomende kritische gedachte die mensen tegenover zichzelf hadden, was dat ze niet zijn zoals andere mensen. Mensen zijn een sociale soort, en toch voelt ieder van ons, op een bepaald niveau, alsof we gewoon niet bij iedereen passen.

Uit een recent Brits onderzoek onder miljoenen mensen bleek dat één op de tien mensen niet het gevoel had een goede vriend te hebben, terwijl één op de vijf zich nooit of zelden geliefd voelde. Dus hoewel we ons misschien alleen voelen als we denken 'niemand mag me', hebben we dat eigenlijk gemeen met een duizelingwekkend aantal mensen in de wereld. Bovendien, wat de meesten van ons die dit gevoel van isolatie voelen ook niet beseffen, is dat de reden erachter is. De manier waarop we onszelf zien als een verschoppeling, afgewezen, niet leuk gevonden of aan de kant gezet, heeft veel minder te maken met onze externe omstandigheden en alles met een interne criticus die we allemaal bezitten.

Wat is onze 'kritische innerlijke stem'?

Deze 'kritische innerlijke stem' bestaat in ons allemaal en herinnert ons er constant aan dat we niet goed genoeg zijn en niet verdienen wat we willen. In haar boek Ja graag komiek Amy Poehler beschreef deze innerlijke vijand als 'een demonenstem'. Ze schreef: 'Deze zeer geduldige en vastberaden demon verschijnt op een dag in je slaapkamer en weigert te vertrekken. Je bent zes of twaalf of vijftien en je kijkt in de spiegel en je hoort een stem die zo vreselijk en gemeen is dat het je de adem beneemt. Het vertelt je dat je dik en lelijk bent en dat je geen liefde verdient. En het enge is dat de demon je eigen stem is.'

De kritische innerlijke stem heeft de neiging om bij sommigen van ons luider en gemener te zijn dan bij anderen, en heeft de neiging om ons min of meer op verschillende punten in ons leven te pesten. Toch is één ding zeker. Zolang we luisteren naar deze gevaarlijke criticus die onze realiteit verdraait, kunnen we onze eigen perceptie van wat anderen van ons denken niet echt vertrouwen.

De kans is groot dat het deze destructieve 'stem' is die we elke keer horen als we tegen onszelf zeggen: 'niemand mag me.' Het is ook deze stem die ons opdraagt ​​situaties te vermijden waarin we mensen zouden leren kennen. Het sluit ons op in sociale situaties, maakt ons nerveus, zodat we ons niet als onszelf gedragen. Het verwart ons met zijn onophoudelijke stroom van zelfbeschamende observaties en zelfbeperkende adviezen, waardoor we angstig en verstikt achterblijven. Op zijn beurt buigt het ons uit vorm op een manier die een self-fulfilling prophecy creëert.

Zodra we het vertrouwen of ons zelfgevoel verliezen, zullen we ons niet langer als onszelf gedragen. We kunnen zelfs het resultaat bereiken waarvoor onze kritische innerlijke stem ons waarschuwde, ons geïsoleerd voelen of het moeilijk vinden om contact te maken met anderen. 'Zwijg,' blaft de stem. 'Je brengt jezelf alleen maar in verlegenheid! Zie je niet hoe dom je klinkt? Niemand wil je in de buurt. Je voegt niets toe. Wees gewoon alleen! Stop proberen. NIEMAND VINDT JE AARDIG!'

Natuurlijk wordt de kritische innerlijke stem niet ervaren als een echte stem die tegen ons praat. Het kan een zeer onbewust en naadloos onderdeel zijn van ons denkproces, waardoor het moeilijk te herkennen is. Soms werkt het als een subtiel, gearceerd filter waardoor we de wereld waarnemen. Als iemand geen oogcontact met ons maakt, zegt hij: 'Zie je wel? Hij mag je niet. Hij kan zien dat er iets met je aan de hand is.' Als een vriend ons niet meteen terug sms't, zegt hij: 'Ik vraag me af wat ze denkt. Misschien is ze boos op je. Je wordt buitengesloten.'

Tegen de tijd dat de kritische innerlijke stem het argument opbouwt waarom we zulke verliezers zijn of dat niemand om ons geeft, hebben we het contact met de realiteit verloren en gaan we blindelings vooruit en geloven we elke negatieve gedachte over onszelf die deze stem tegen ons heeft gezegd. . We geven zo snel toe aan zijn beweringen dat we ze verwarren met ons echte standpunt. Hierdoor kan het heel moeilijk zijn om op te merken dat deze stem naar binnen is gesijpeld en nog moeilijker om zijn sadistische coaching van onze ware percepties af te pellen. De beste manier om de kritische innerlijke stem te bestrijden, is daarom door twee dingen te doen: identificeren wanneer het werkt en begrijpen waar het in hemelsnaam vandaan komt.

Waar komt de 'stem' vandaan dat 'niemand mij leuk vindt'?

De kritische innerlijke stem begint al vroeg in ons leven vorm te krijgen. Het is opgebouwd uit alle kwetsende negatieve houdingen waaraan we in de kindertijd werden blootgesteld, vooral van belangrijke verzorgers. Als een ouder ons bijvoorbeeld lui, hulpeloos of een onruststoker vond, hebben we de neiging om deze houding ten opzichte van onszelf gedurende ons hele leven op een onbewust niveau op te nemen. We worden ook vaak beïnvloed door hoe onze ouders zich tegenover zichzelf voelden, als ze zich sociaal ongemakkelijk voelden of Negatief zelfbeeld , nemen we sommige van hun zelfkritische percepties over als de onze. Voeg daarbij de vele andere sociale ervaringen die we hadden waarbij we ons vernederd, beschaamd of afgewezen voelden (een leraar die ons vernederde voor onze klas, een pestkop op school die ons elke dag naar beneden haalde), en we kunnen beginnen met zie hoe onze innerlijke criticus vorm kreeg.

Omgaan met isolement en eenzaamheid

De kritische innerlijke stem heeft een sterke invloed op gevoelens van isolement, eenzaamheid en sociale angst, een onderwerp waar je meer over kunt leren hier . Zoals het in haar artikel staat ' Een uitweg uit eenzaamheid ,'  'Het is nuttig om te erkennen dat eenzaamheid in hoge mate een gemoedstoestand is, en helaas liegt die geest in feite tegen ons.' Alleen zijn is niet per se het probleem; het is het filter om onszelf als alleen te zien dat moet worden uitgedaagd. Mensen die zich eenzaam voelen, hebben de neiging om de wereld anders te bekijken. Er zijn zelfs bepaalde structurele en biochemische verschillen in het eenzame brein. Enkele van de psychologische effecten van eenzaam voelen zijn onder meer focussen op uitsluiting in plaats van inclusie. Met andere woorden, het is veel waarschijnlijker dat we de ene keer dat iemand ons niet uitnodigt, opmerken dan de vijf keer dat ze dat deden. Een ander effect is verlegenheid. We kunnen timide zijn tegenover anderen, waardoor het moeilijker wordt om een ​​duidelijke of ontspannen uitwisseling te hebben die tot een positief sociaal resultaat zou leiden.

Ten slotte kan eenzaamheid zelfs leiden tot een verkeerde herinnering. Dus als we terugdenken aan onze dag, kunnen we dingen die mensen tegen ons zeiden of hoe interacties plaatsvonden vervormen op een manier die de perceptie van onszelf als geïsoleerd zou bestendigen.

Zoals eenzaamheidsonderzoeker Dr. John T. Cacioppo het verwoordde: 'Eenzame individuen zullen hun wereld eerder als bedreigend beschouwen, meer negatieve verwachtingen koesteren en dubbelzinnig sociaal gedrag op een meer negatieve, onaangename manier interpreteren en erop reageren, waardoor ze hun construeren van de wereld als bedreigend en buiten hun controle.' Dit zorgt opnieuw voor een self-fulfilling prophecy. Als we de wereld beginnen te zien als bedreigend of ons niet accepterend, is de kans veel groter dat we anderen wegduwen of van ons vervreemden. Dus nogmaals, om onze eenzaamheid uit te dagen, moeten we het negatieve filter uitdagen waardoor we onszelf en de wereld om ons heen zien. We moeten onze kritische innerlijke stem opnemen.

De kritische innerlijke stem overwinnen

Als we eenmaal accepteren dat we eerlijk langs deze innerlijke criticus komen, kunnen we hem gaan scheiden van ons werkelijke gezichtspunt. We kunnen de tijden opmerken die het binnensijpelt en knoeien met het filter waardoor we onszelf en de wereld om ons heen zien. We kunnen dan herkennen hoe onze acties worden beïnvloed door dit destructieve denkproces. Hoe verandert mijn innerlijke criticus mijn gedrag eigenlijk?

Er zijn vijf belangrijke stappen om deze innerlijke criticus te overwinnen. Deze stappen omvatten een methode ontwikkeld door psycholoog en auteur van: Verover je kritische innerlijke stem arts bekend als stemtherapie. Als iemand gevoelens van depressie, angst, eenzaamheid of sociaal isolement ervaart, kan het zeer nuttig zijn om therapie te zoeken. Dit kan hen helpen uitzoeken waar hun zelfbeschamende gevoelens vandaan komen en hoe ze kunnen worden uitgedaagd. Het doorlopen van de stappen van stemtherapie met een getrainde therapeut kan aanzienlijke voordelen hebben. Er zijn ook oefeningen die we zelf kunnen doen en die ons kunnen helpen om onze kritische innerlijke stem uit te dagen.