Veel stellen praten met mij over hun strijd om dicht bij elkaar te blijven op een manier die vitaal en intiem aanvoelt. Tegelijkertijd kunnen ze ook klagen over een gevoel van opoffering of een manier waarop ze compromissen moeten sluiten en bepaalde aspecten van zichzelf moeten opgeven om in de relatie te zijn. De realiteit is dat deze twee dingen vaak hand in hand gaan. Hoe meer we belangrijke stukjes van onszelf opgeven, hoe minder energie we vaak in onze relatie stoppen. En aan de andere kant, hoe verder we in onze relatie staan, hoe meer we ons los kunnen voelen van een belangrijk deel van onszelf. Om een ​​blijvend en levendig gevoel van verbondenheid te hebben, moeten we voortdurend onze eigen verdediging uitdagen die ons ervan weerhoudt na te streven wat we willen in het leven, en voor de meesten van ons omvat dat ook een hechte band met een partner.

Iemand in ons leven brengen, roept ons op om ruimte te maken voor die persoon en om zowel hun geluk als dat van onszelf in ogenschouw te nemen. Er kunnen echter problemen ontstaan ​​wanneer onze oude verdedigingssystemen in de lucht komen. We kunnen obstakels in onze relaties tegenkomen die ertoe leiden dat we ons vervelen, boos worden en verlangen naar een schijnbaar verlaten zelfgevoel. Het goede nieuws is dat veel van deze blokkades alleen in ons aanwezig zijn en dat we de kracht hebben om ze af te breken. Als we dat doen, openen we een deur om ons niet alleen dichter bij onze partner te voelen, maar ook dichter bij wie we zijn en wat we willen. Hier zijn drie dingen waar ik me graag op concentreer wanneer ik met mensen aan hun relaties werk:

1. Identificeer je verdediging

Niemands pad naar het vinden van liefde is onbedorven. We ervaren allemaal pijn onderweg die ons helpt te bepalen hoe we verwachten dat mensen en relaties werken. Vanaf het moment dat we geboren worden, passen we ons aan onze omgeving aan. We beginnen zowel onze eigen identiteit als ons begrip van anderen op te bouwen vanuit hoe we worden gezien en behandeld door onze ouders of andere belangrijke verzorgers. We leren de beste manier om in onze behoeften te voorzien op basis van hoe onze ouders op ons en de kinderen reageren gehechtheidspatroon wij vormen met hen.

Helaas zijn niet al deze lessen goed. Een vroeg gebrek aan emotionele verbinding en afstemming kan ons leren onze behoeften te begraven of voor onszelf te zorgen. Inconsequenties of wrok van onze ouders kunnen ervoor zorgen dat we ons angstig, onzeker of niet geliefd voelen. Emotionele honger van een ouder kan ervoor zorgen dat we ons uitgeput voelen en aarzelen om iemand te dicht bij ons te laten komen.

Natuurlijk is geen enkele persoon (of ouder) perfect. Als kinderen nemen we zoveel in ons op van hoe onze verzorgers ons behandelen, zichzelf behandelen en hun partners behandelen. Bij het proberen de wereld te begrijpen, nemen we manieren van zijn aan die ons niet altijd dienen of vertegenwoordigen wie we werkelijk zijn.

Weten welke aanpassingen we hebben gedaan en wat psychologische afweer die we koesteren, kunnen onze volwassen relaties transformeren. Het kan helpen bij het verklaren van onze angsten rond intimiteit, onze onzekerheden rond daten, onze neiging om afstand te nemen, of onze wanhoop jegens iemand die ons ontgaat. Het kan ons helpen begrijpen waarom we reageren op bepaalde triggers van onze partner, waarom we ruzie maken over bepaalde onderwerpen en waarom we moeite hebben met vertrouwen en kwetsbaar blijven.

Het begrijpen van onze verdediging is werk dat we voor onszelf kunnen doen, of we nu vrijgezel zijn of een relatie hebben. Het is iets waar we terrein op kunnen winnen door naar onze gehechtheidsgeschiedenis te kijken en een samenhangend verhaal creëren van onze ervaring. Door open te staan ​​voor de manieren waarop we onszelf beperken op basis van oude aanpassingen, kunnen we beginnen met het creëren van nieuwe manieren van zijn die de realiteit van onze huidige omstandigheden weerspiegelen in plaats van de schaduwen van ons verleden.

2. Erken je angsten voor intimiteit

Omdat we allemaal op verschillende manieren gekwetst zijn, hebben we allemaal angsten rond intimiteit . Hoewel we misschien zeggen dat we liefde willen vinden of een langdurige relatie willen hebben, kunnen we merken dat we ons terugtrekken op subtiele en onsubtiele manieren die voor ons niet eens helemaal logisch zijn. Onze angsten rond liefde kunnen veel te maken hebben met de angst om kwetsbaar te zijn en niet opnieuw gekwetst te willen worden. Je geliefd voelen in het heden kan ook oude herinneringen oproepen aan het niet geliefd voelen in het verleden. Dit kan een soort 'identiteitscrisis' veroorzaken, omdat het hebben van iemand die liefde voor ons uitdrukt, rechtstreeks in tegenspraak kan zijn met de negatieve overtuigingen die we ons hele leven over onszelf hebben opgebouwd.

Zelfs als we de vreugde voelen om verliefd te worden, voelen we vaak een gevoel van angst voor iets dieps en niet helemaal begrepen dat wordt uitgedaagd. De meesten van ons zijn zich niet volledig bewust van of bereid deze angsten onder ogen te zien. In plaats daarvan kunnen we merken dat we een beetje kritischer worden ten opzichte van onze partner of onzeker worden in onze relatie. We voelen ons misschien gedwongen om eraan te trekken, of we voelen ons erdoor aangetrokken. Of we nu duwen of trekken, we creëren een afstand die, hoewel waarschijnlijk onaangenaam, in feite meer vertrouwd voor ons is op basis van onze persoonlijke geschiedenis. We realiseren het ons misschien niet, maar we handelen vanuit een angst die ons vertelt dat we veiliger zullen zijn als we iemand anders niet te dichtbij laten komen.

3. Weersta je wending tot fantasie

Wanneer we voor het eerst verliefd worden, nemen we vaak een sprong uit onze comfortzone, met als resultaat dat we de neiging hebben om het meest open en opgewekt te zijn. Omdat we ons ervan bewust zijn dat we een hele en onafhankelijke persoon zijn die dicht bij een andere hele en onafhankelijke persoon staat, hebben we de neiging om meer risico's te nemen en genereus te zijn tegenover onze partner. We kunnen het gevoel hebben dat we groeien in de relatie, zowel in onze liefde voor elkaar als in onszelf. Deze groei hoeft nooit te eindigen, maar vaak, naarmate een relatie vordert, beginnen we een gevoel van autonomie en verbinding te verliezen. Dit kan samenvallen met het feit dat we onszelf gaan zien als een verlengstuk van onze partner of onze partner als een verlengstuk van onszelf.

Daarbij lopen we het risico onze werelden te verkleinen en steeds meer af te sluiten. We kunnen in routine vervallen en stoppen met het delen van zoveel mogelijk dingen met onze partner op een huidige en persoonlijke manier. We kunnen ook stoppen met het doen van zoveel van de onafhankelijke dingen die ons verlichtten en ons maakten tot wie we zijn. Wanneer een stel binnenkomt wat mijn vader, psycholoog en auteur Robert Firestone, een ' Fantasie Bond ,' beginnen ze inhoudelijke, liefdevolle handelingen te vervangen door de vorm van een koppel. De praktische zaken en routines blijven, maar de levendigheid begint te bruisen.

Om deze fantasieverbinding te vermijden, is het belangrijk om liefdevolle acties te blijven ondernemen die onze partner als liefdevol zou ervaren, aanhankelijk te blijven, oogcontact te maken en de tijd te nemen om echt te vragen hoe het met de ander gaat. Het is essentieel om de dingen te blijven doen waardoor we ons levend en verliefd voelen, maar ook om zowel zelfstandig als als koppel nieuwe dingen te blijven proberen. Dit omvat het doorbreken van routines en het zoeken naar de dingen die ons oplichten.

Dit klinkt allemaal misschien makkelijker gezegd dan gedaan, maar naarmate we de manieren onderzoeken waarop we echte liefdesdaden hebben vervangen door een illusie van veiligheid die gepaard gaat met de fantasie om één te zijn met onze partner, hoe meer we dat kunnen inzien persoon die van onszelf gescheiden is en hen waardeert voor wat ze ons leven bieden. Het resultaat is een gelijkwaardige uitwisseling van liefde en respect, een die niet alleen de relatie verbetert, maar ook wie we zijn als individuen.